Alle inzendingen, jaar 2003, week 37

Schichtig als een bange hond aan zijn baasje vastgeklonken loop ik hijgend in het rond op zoek naar de vaste grond in gepeins verzonken Hallo mijn liefste ben zojuist verdwenen als een glimlach in de nacht in mezelf verborgen onbeduidend en onschuldig zwevend naar een stille kracht Zoekend op het stille pad van vergetelheid en voeten…

Een molenaar in Dalen Verdroeg geen nare verhalen Zodra ie hoorde Van oorlog of moorden Dan liep ie dagen te malen…

aan zee het geluid van de golven rust... zonder jou, alles verloren zonder jou, muisstil en dan plots,... niets meer…

zij geeft haar leven lang en zal dat blijven houden totdat haar lief haar houden niet langer meer behaagt zij geeft haar liefde luid en zal steeds blijven baren totdat haar lief dat baren niet langer van haar vraagt zij geeft haar borsten bloot en zal steeds blijven stralen totdat haar lief haar stralen niet langer meer verdraagt…

waarom verschuil jij je nog steeds in de schaduw van je hart waarom houd je het licht dat je zelf bent zo tegen de pijn van liefde is oneindig zo de liefde wordt ontkend zij vervreemdt je van het leven en alles dat je bent laat je liefde dus stromen gretig en jong door elke ader laat de liefde niet sterven in de dood niemand wordt…

Schitterend als diamanten, zo blonken die ogen van jou. Waarvan ik de scherpe kanten, wel even afslijpen zou. Ik heb me erin kunnen verdrinken, tot op de bodem van je ziel. Maar toen kreeg ik te horen, dat je op iemand anders viel. Opeens zag ik je ogen van een andere kant, als van een ongeslepen diamant. Ruw en zonder enige glans. En ik…

Hoe de toekomst ook zal gaan, je weet dat ik altijd klaar voor je zal staan. Hoe laat het ook is, welk moment van de dag, ik zal er altijd voor je zijn, voor een schouder, traan of een lach. Ik wil met je mee om de hevigste stormen te bevaren, dit alles is onvoorwaardelijk, zonder mitsen of maren. Ik wil er voor je zijn om je te begrijpen en…

in eeuwigheid verscholen diep verborgen dromen door jou heb ik gevonden wat eens verloren was het geheim van deze liefde eenvoud is de kracht tederheid en dromen vervolmaken haar in pracht gevoelens uit het hart diep gesmaakt verlangen eenmaal onverwacht eeuwig blijven hangen deze liefde samen zal niemand ooit beschamen jij bent…

je was zo lief zo zacht en zo mooi zo bescheiden en zo onzeker zo vol tederheid je ogen en je lach je gezicht en je lichaam je hele wezen geschapen door de adem van God met één lach en met één oogopslag heb je mijn hart beroerd om er voor altijd in te wonen in één seconde heeft de dood jou gevonden en je toevertrouwd aan wenende…

Als ik eens op een dag wakker word en niet terugdenk aan de laatste tijd dan zie ik een toekomst voor me liggen, een toekomst die ik wil m'n leven in rustig vaarwater en stil mooie en leuke gedachten die overheersen overheersen over de angst m'n leven in eigen handen, mijn vangst Dan word ik wakker uit mijn droom ik rek me uit, lekker loom…

met een glimlach op mijn gelaat weet ik dat jij je mannetje staat wanneer alle mannen met je willen flirten allemaal tegelijk, niet eens om beurten ik laat je gaan, in doen en laten want inmiddels heb ik wel in de gaten dat de liefde die ons samen bracht nog altijd brand en nog immer lacht…

Eén massa, één geheel, bestaande uit diversen Een zachte kern een mantel en een korst De natuur in evenwicht, de aarde draaiend om zijn as bovendien natuurlijk om zijn zon zo dus dag en nacht Flora en fauna, afhankelijk van licht De natuurlijke balans Planeet aarde in al zijn pracht…

de avond is gevallen lopend door de straten lichtjes achter de ramen uit het café zucht muziek hol zijn de voetstappen sla mijn arm om je heen je kijkt me even aan een snelle kus volgt de deur slaat open licht wordt aan gedaan hang de jassen op en fluister een glas drinken door kaarslicht reeds aan jij zittend op de sofa reik ik…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat? Dan ineens trekt er een glimlach over…

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

“Ga met je leven verder, wacht niet vergeefs op mij, ik kan je geen toekomst bieden, ben al jaren samen, en niet vrij”. “Ik wil je geluk niet in de weg staan, stel je hart open en verander, mijn toekomst is al bepaald, niet door jou, maar door een ander”. Jouw woorden doen me pijn, raken mij ongemeend fel, onze liefde heeft geen toekomst…

De man van 10 miljoen wist wel van wanten. En hij zou Ahold wel eens goed saneren. Maar tot zijn schande heeft hij moeten leren: De basis van de zaak dat zijn de klanten. De raad van commissarissen leek blind, Maar nu blijkt toch: de aandeelhouder wint.…

God schiep de drummer, hoorde hem en schiep meteen de trommelrem.…

Wanneer je lippen zich ontfermen over een verlate glimlach en je mond een blijheid wordt, rijzen je ogen op, als hoge poorten parelmoer. Ik ben een stad, zeg je, en ik ben mooi, dans in mijn straten, kom. O ja mijn liefste ik bezoek en woon en dans en zing het hooglied dat je bent…

De balalaika vloeit haar tonen trillend door de zwoele nacht de donk’re stem van ‘n nomade zingt vol ontroering een ballade over wat ‘t leven met zich bracht De aangelegde ketens knellen en beperken een tijdloos dwalen dat kriebelt in het zigeunerbloed hen drijft naar verre zonnegloed in wens de einder te bepalen Het vuur laait likkend…

De klok van het station, zij tikt nog rustig door. En daar op het perron, staat ze te staren naar het spoor. Een traan stroomt over haar wangen, haar blik vol verlangen, kust ze hem voor de laatste keer. En vraagt zich af: wanneer zie ik hem weer. Haar schouders ineen gedoken, zo loopt ze naar huis. Van alles is ze verstoken, eenzaamheid…

aan het eind van regenbogen aanschouw je de mooiste dromen gevoelens vol kleur de weg naar je hart nevels van liefde omhul me zacht leid me naar dromen die niet verdwalen op het pad van geluk door rozen omgeven vogels in hun lied zon na zachte regen niemand in verdriet bereik ik mijn mooiste droom aan het eind van regenbogen waar…

Op een symposium in Slagharen Stond een seksuoloog te verklaren: Als ik zo kijk In mijn eigen praktijk Dan draait het daar altijd om paren…

Als jij zegt: "later", Hoeveel tijd gaat er dan voorbij? Als je zegt: "straks", Hoor je dan eigenlijk wel dat van mij? Als je zegt: "Nu even niet" en je laat me het niet uitleggen en jij zegt:"luister eens even"! Wat moet ik dan zeggen?…

Halfvol leeft de fles naast zijn handen, de lege hebben zich op de vloer gevlijd Helderheid al lang voorbij zweeft hij een waas door de ruimte het opstaan wankelt valt terug naar het gevulde glas en valt in slaap…

Je ogen vertellen levensverhalen, je lippen beschrijven boekwerken, ik kan maar niet van je gezicht afdwalen, en kan niks negatiefs opmerken. En ik ken je niet, nooit gezien, je zit alleen maar naast me in de trein, ik weet alleen je gezicht, en bovendien, voel ik ondertussen pijn. Vraag me niet waarom, of hoe zoiets nou gebeurt, ik geef…

Het geluid van de donder, jaagt de zeelui naar het vooronder. De bliksem ontwijkend, reikhalzend kijkend, Naar dat geweld van de zee. De golven slaan genadeloos neer. Hun stemmen gedragen door de wind, die zijn bestemming niet vind. Verbroken is het radiocontakt, de mast gebroken en geknakt. Geweld op zee,een scheepje in nood, zij vechten…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…

tot vijf uur zit ik op messenger de laatse tijd veel last van vocht op ogen treurigheid ik doe u pijn en tranen helpen niet veel stofdeeltjes in de lucht en al die hormonen in het millieu daar wordt een mens ook niet vrolijk van. het voelt alsof ik u groot onrecht heb gedaan vrouw van taal van woord. ik wacht wel tot…

Dat gevoel, zo diep van binnen, het zit vast en wil niet gaan. Elke dag opnieuw beginnen met een lach en met een traan. Dat gevoel zo vastgeroest brengt mijn gedachten terug naar toen. Als ik dan nu kiezen moest zou ik het heel anders doen. Dat gevoel, het blijft bij mij en het wisselt keer op keer. Soms verdrietig, dan weer blij en…