Alle inzendingen, jaar 2005, week 19

geef me dan liever een aangereden duif wit natuurlijk als de vrede op weg naar weer een dag bij het naar huis gaan eendimensionaal onherkenbaar vuil op een bekende plek…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

Hij had te veel gedronken. Erbarmen, hij dacht dat alles sprak. Kako- fonie, en voor wie, voor wie? Toen zag hij een hand, zo sierlijk over een glas gebogen... Meer wist hij niet, dan dat het pover was, en goed. Dat maakte hem nieuwsgierig. Hier paste iets. Dan toch een woord dat hij verdroeg? Daar hief zich de hand. Ach het was zij…

Bij een nieuwe liefde hoort een allereerste keer, elkaar geheel verkennen als porcelein zo teer. Eerst stukje bij beetje geef je jezelf bloot, je laat je dekking zakken en houdt jezelf groot. Ogen en handen samen verkennen de nieuwe jij en hetzelfde gebeurt ook door jou dan weer bij mij. De aanrakingen tintelen, gaan door mijn hele…

Rode stengel geel gewaad een kwetsbaar leven in het zand door wat de mens daar laat belaagd ook door mijn hand laat het zijn blaadjes gaan wat ik hier pluk is wat hier staat een kruid met welke naam…

Nu is ook, als een laatste Mohikaan, M'n laatste vriend verder gegaan. Zo stierf die schone, schitterende schaar,- Over de stad glimden d'elektrieke globen klaar, Spijts mist rondom de klaarte hing, Toen m'n vriend henen ging.- Grijs was de gestorven straat, Waar stierf ons vriendschap, midden mist; Maar zijn afscheidstap klonk laat Nog…

zacht was de lente waarin je ontkiemde ze opende wereld waarin je ieder met jouw liefde diende ze leek transparant je ontsloot alle ramen in fris en groen zag je steeds andere namen maar je brak glas verwondde je handen het vloeien van bloed maakte je meer dan opstandig je rondde geen lijn tussen woorden en daden groef tot de…

De vrienden gaan niet mee met Spijkerman. Ze zwichten niet voor ’t grote geld van John de Mol. Ze hadden weliswaar altijd veel lol, maar trekken toch hun eigen toekomstplan. Maar Spijkerman kan dat geen donder schelen; hij kan toch al die rollen zelf wel spelen!…

Ik zou je willen omruilen, gewoon maar voor een dag. Je daarna gewoon weer terug krijgen en over gisteren mogen zwijgen geen lange verhalen of verdrietig gaan huilen maar gewoon eens proberen of ik gelukkig kan zijn met een echte lach. Het lijkt me geweldig om te mogen daten zonder dat iemand er om treurt zodat ik niet met een brok in mijn…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

Een beul in het oude Bourtange Mocht graag nieuwe klanten ontvangen Ach weet je, zei hij Ik ben zo gastvrij Ze blijven bij mij altijd hangen…

ingeving een lichtend baken tot gedachten verworden en meningen ontwaken uitingen van meningen bewaren de levende historie van wat altijd is ervaren lessen van het ervarene leven voort in de gedachten die als waarheid zijn gebleven wijsheid als waarheid genoten niets dan zelfreflectie in ijzeren moraal gegoten ijdelheid door…

hagelstenendans op het betonpad doffe klanken op de hoog geheven paraplu voeten elkaar in eindeloos ritme volgend neuzen natter dan nat eenden vliegen op uit de slootwal kieviten buitelen tussen de spatten door kikkers zwijgen in alle talen bozige koeien verlangen naar de stal de hofhond blaft aan de erfrand grommend houdt hij mij op afstand…

glooiend tussen een landschap van licht vinden wij elkaar schaduw heeft geen vat op ons de rivieren meanderen stilletjes terwijl wij meestromen op zoek naar de eeuwigheid beginnen de aarde en hemel ons te schenken waar een generatie mee zal worden verrijkt tederheid is niet de juiste beschrijving want dat zou de perfectie verloochenen driemaal…

Hij werd heel beroemd deze Alfons de Wijze maar eigenlijk droeg hij gewoon nummer Tien. Alfons leek een beetje op Gandalf de Grijze: hij was heel bedaard en had alles voorzien. Op een late namiddag na het jaar van bestijgen zat hij diep in gedachten bij een bloedhete zon met zijn vrouw wat te keuvelen en wat te hijgen en vroeg toen ineens:…

Het zijn de kleine dingen Die ik nu zo van je mis Gewoon die lieve glimlach Jouw geur heerlijk en fris Een arm zacht om me heen Je stem vol genegenheid De manier waarop je loopt Ik raak dat beeld niet kwijt De heerlijke brutale ogen Ondeugend en puberaal Charmant en toch teder Ik mis het ……..allemaal…

Mijn lichaam was jouw tempel waar alleen jij toegang had onze liefde werd gekoesterd als een waardevolle schat Maar op zekere dag verscheen de slang in ons paradijs ze wilde je verleiden en onze liefde was de prijs verslagen bleef ik achter als tempel, ingestort Ik mocht de liefde kennen maar mijn geluk duurde te kort...…

ik zag ze springen lachend hun verlossing tegemoet medelijden spatte op de tegels in grote druppels bloed verlammend werkt de dood als afgrijzen de benen neemt we hebben samen overleefd ik schreeuw nog steeds…

Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet onder de bomen, in de ochtendmist.. daar ben jij niet, jij bent veilig in mij Vandaag begraaf ik jou in mij..…

Salvador Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind…

Hij weet het niet Dat hij alles voor me is Dat ik hem elke seconde mis Hij weet dat hij niks in me ziet Met dit moet ik leren leven Mijn dag zien goed te maken door de dagelijkse taken en maar aan hem blijven denken ik wou dat er een uitknop was Dat hij de emoties niet in mijn ogen las om me aan te kijken met een blik van medelijden ik kan…

Hyperventileren, draai nog een keer rond, gaan kan je nergens, leven aan de grond. Bekijk me niet, je ogen die me eren, zweten tot en met, hyperventileren. Langzaam lopen langs het water, dansende lippen, Limburgs getater. Licht geruis, lieve woorden ingraveren, je schoonheid maakt me zwak, laat me hyperventileren. Donkere en kale woorden…

Dalen naar een afgrond, keer op keer, laat me zweven op vertrouwen, daal niet neer. Witte wolk, door rook bevangen, laat me los, houd me niet gevangen. Handen omarmen zacht gefluister, koud en kil zijn de woorden die ik beluister. Blaadje groen, grove gezangen, jouw zachte schoonheid houdt me gevangen. Een kabbelend beekje, een briesje zo…

Ik weet dat ik hem nooit bereiken zal hij is te oud, te wijs, te anders En nog zal ik er altijd van dromen om in zijn armen te liggen zijn warmte te voelen en te bedenken dat ik gek ben dat dit mijn grootste droom was…

Tussen botsplinters en rotsscherven Over een luw slagveld -Koolzwart met rode spatten- Wil de dwerg zijn naam kerven Een speerpunt in de aardkorst Hij jut zijn veulen op Het gulden spoor schendt de flank Een hittegolf breekt in de kop Mat hem af zonder klank Achtergelaten in een ruim vlak De winter wacht. Een lichtkegel splijt het gewelf…

Hij verraadt zichzelf, zijn mooie woorden Licht en luchtig tegelijk, zijn duister Komen voort uit blind omrande twijfel Harde holheid heeft zijn woord verlaten Het ontstaat, hij tast in donker sferen Hoogst verloren bruist het op als water Uit een hete onbegrepen geiser Vol van druk en onderhoofdse krachten Later, als de luwte weer terug…

Als een vlinder naast je meevliegt tussen bomen richting Ter straalt het leven als een ster. In de wind die blaren meewiegt hoor ik vogels en bewonder zoveel kleuren als bijzonder. Op een lange weg vol modder neemt een musje vlug zijn bad: spiegelspetter, lekker nat. Langzaam glijdt het blauwe water naar het Oosten, richting zee: peinzend…

In het huis Was de kamer Waar het wollige tapijt stemmen absorbeerde Het prikte aan mijn voeten Ik moest op blote voeten Zo voelde ik dat ik leefde In het huis Was de kamer Waar het bed kraakte als je ernaar keek De dekens een huis Een huis in een huis Mijn geheime hutje Buiten het huis Was de straat Waar stenen mij in verzoeking…

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…