Alle inzendingen over glijden

Vouw het einde van de wereld wat op en leun, Leun overmoedig over de rand van vlezig geluk Laat krijtwitte vingertoppen glijden over het water van de eeuwigheid Doop Ik waad wel Hoor, het gezoem van de tijd Word maar warm…

tergend langzaam glijden bandjes van je schouders je schalkse lach laat vogels trippen je kust me met heel je lijf kleine tepels tippen pikant mijn huid zijden lakens zingen van een lome zondag…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

een zwembroek handdoek, net groot genoeg om mijn middel te omvatten water, schoon, wijds beetje zon erbij graag een boei als richtpunt meer hoeft niet laat me door het water glijden en herboren worden minstens een uur…

Trappen naar boven Trappen naar beneden Decennia Glijden voorbij Er is het nu Het heden En de oorsprong in het verleden Beloftes Vroegere profeten In het toen Veel geweten De oorsprong gaat niet voorbij Maar blijft In het heden Gaat de trap naar boven of naar beneden…

Wat bracht de man ertoe zo af te glijden, Vernuftig als hij is, extreem briljant. Maar waarom maakt ie dan Kim Wall van kant, Om ook nog eens haar hoofd en romp te scheiden? Bewezen heeft dit monster, dit Gespenst, Dat genialiteit aan gekte grenst.…

Strop is einde touw en leven is gebungel in de wind is glijden maar voor even puilend blind een dikke tong een blauwe teint het einde voor wie narigheid begint strop is toegang tot de ruimte waar Dood zijn voedsel vindt.…

M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

Een voor een glijden zij hun trage dans schijnbaar zonder maat, zonder doel. Voor het eerste zonlicht weer opgegaan in de natuur, slechts glinstersporen achterlatend als teken van bestaan.…

Het is mijn leven dat ik met je delen wil waag met mij de vrije val die liefde heet Waar ik rozen voor je pluk als we het smalle pad betreden en mijn hand naar je uitstrek als je weg zou glijden Maar vraag me niet mijn vleugels te vergeten het is míjn leven dat ik vliegen moet…

de tijden glijden als korrels op geblazen stranden door mijn hand eeuwig verzanden dromen in het niemandsland waar alle tranen zonder merkbaar teken van verre een bel of rinkel het is verlaten schoonheid van eenzaamheid adembenemend de tol in het hersenhoofd…

dag, zeg je nog nét de vingertoppen glijden langzaam weg elkaar nog even rakend handen vallen terug naar afstand je slaat de ogen neer toont breekbaarheid pijnlijk puur je lichaamshouding die vertelt wat ik niet dragen kan…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

zoals tere druppels van verlate lenteregen zachtjes glijden langs hunkerende bladeren dat geluid nauwelijks waarneembaar maar wat oren doet spitsen klinkt als je, op jouw manier zacht mijn naam zegt in mijn linker oor…

buig en veer weer terug strek nooit je rug in tegenwind laat hem langs je glijden in zijn volle vlucht wat stram pareert trotseert immense krachten in losgeslagenheid speel het spel zonder neerbuigendheid souplesse wint altijd…

Het paard deed zijn gevoeg op solardaken uit angst om uit te glijden bij die taken! De roe van Piet gaf nog steeds kids van leer! Dat stel had toch al nooit mijn sympathie: alwéér kreeg ik de kleinste letter, i.…

Na een ijskoude zucht glijden willoos de vlokken als piepschuimbrokken uit de grauwe lucht. Geruisloos koos ’t sneeuwkristal de waterdood. 't Is AL! Er gebeurt nooit iets.…

Zo ben ik ook geweest, al zag ik langere treinen over de lijn glijden uit de opening van de dag. Een kind voor een raam ben ik nog en ik tel met héél klein vingertje de wielen van andere dingen, zo snel als zielen. ---------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

de dagen wachten niet op jou steeds sneller glijden ze voorbij waar schaduw aan je huid kleeft wil jij de nachten rekken want ochtendlicht brengt geen bloemen zelfs geen kleur op vliesbehang en ik, ik vang jouw rafelwoorden behoedzaam in mijn hand…

Dit had de Rotterdammer niet verdiend Toen zijn rijinstructeur kwam aangekropen Hij had die nacht behoorlijk gezopen Ja, hij was met Bacchus nogal goed bevriend Hij liet zich achter in de auto glijden Onder ’t motto “glaasje op, laat je rijden” …dronken instructeur verknalt rijexamen……

Zijn oog glijdt aan het vreemde oog dat haar oog is Zoals een zeil aan d'einder schuift Daarvan gij denkt nu schuift het om de einder om Maar lang zo glijdt het zijn glijden al maar door Zodat het roerloos hangt aan d’einderkom Of roerloos ligt in d’einderkuip…

Herfst in aantocht regen klettert neer Bomen verwaaien hun bladeren nu teer Lucht van de grond geurt door het bos Konijnen die glijden over het natte mos De zon is zomermoe de felheid verdwenen Als een gedimd licht de herfst is ingetreden…

totaal overbluft hangen de gebroken zijden draadjes van mijn leven nog ragfijn na te trillen aan het plafond van pijn langs de draadjes glijden druppels van zieleweerschijn, traan en zweet ben driftig op zoek naar mijn laatste hartslag en hoop dat jij dat weet…

Het licht is naar binnen geslopen zo zacht, ik had het niet eens door het viel op mijn bed en het liet zich door de kamer glijden door de kieren van de gordijnen op de boeken on de kast op de stapel kleding op het bed tot het opeens overal was het liet zich niet temmen het liet zich overal gaan zodat het was en kon zijn.…

Een vallend blad op een gelaat dat ik eens liefhad Zachtjes glijden vingers door verleden heen tranen ach ik ween Stil, het is goed je hebt geboet bent nu bevrijd Lachend dansend blad op een gelaat dat eens werd gehaat ------------------------------- uit: 'Woordkunstwoord', 2010.…

door onze handen te laten glijden? Enkel met onze vier handen een zandkasteel bij eb te bouwen? In 't rotsvast vertrouwen dat vloed hem weg zou vagen?…

Klimaatopwarming gunt de wintersport Steeds minder sneeuw om overheen te glijden Met volle pistes is niet te vermijden Dat skiën elk jaar dodelijker wordt Toch gaan we, want wij voelen dat we leven Als wij ons op een hellend vlak begeven…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Zweetdruppels glijden naar beneden ik heb dorst langzaam daagt het morgenlicht deze nacht....zo mooi.…

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…