schoppen tegen
de arrogantie van de macht
de vloer aanvegen
met het kreng van de nacht
edoch, de woede is mij ontstegen
de zon straalde en staalde mij zacht
omdat zij mij toegenegen
licht in mijn leven bracht…
hij is meesluipend maakt zelden klappers
vooruit rechtdoor neemt nooit zelf initiatief
leeft naar regels erkend ook administratief
beent sparend bij op tandjes en trappers
lepe leipheimer laat aanhankelijkheid zwaar wegen
pas contre le montre zal hij solo de tour aanvegen…
in gekortwiekte tijd
waar steeds meer
punten de vloer
aanvegen met komma's
de punten van rust
creëren we tussen
puin en pijn een
sprong in het duister
steentjes ketsen over het
water om de grote
afstand te overbruggen
komma's kleuren op de
verdwenen vernislagen
in gekortwiekte tijd ademen
we het broze leven
in en uit…
spat druppels
op de tegelvloer
her
en
der
zijn moeder wil het niet geloven
haar vermogen is verdwenen
met de jaren
is de associatie
blijven hangen
ergens
aan de bron
van haar ontstaan
ze heeft haar zoontje
wél gered, aan één arm
uit het water, in
de handdoek
en later
met emmer
en dweil
mag hij ook de vloer
aanvegen…
Het ging zo snel
de tijd te vlug
voor mijn gevoel kon ik niet meer terug
Ik zou je zoveel willen zeggen
maar o zo moeilijk om uit te leggen
Het ging zo snel
de tijd te vlug
ik was te jong en jij te lief
10 jaar later kom ik je tegen
kan jij de vloer met me aanvegen
maar je deed het niet
nooit uit mijn gedachten
Jij mag mij verachten…
schuurt een laatste zonnestraal
en kust de aarde
met voortschrijdende brede lippen
totdat zij het plein
volledig heeft ingepalmd
en ik, mijn lief, in jou verdwaal
met mijn verlopen oude klarinet
galm ik naar alle hoeken,
naar donkere stegen
zo troost ik de vergane dag
opnieuw een lief verloren
morgen zal ik de scherven
met tranen aanvegen…
977
Bezig met laden