Netgedichten

netgedicht (nr. 7.860):

je danst het silhouet

varens in mijn tuin
spreidend sprietsend
als de groen grauwe fontein
op de plaza del piedro

ik denk , zo denk ik
aan de verloren avondschaduw
en neem jou peinzend waar;
een dromerig zijn

je danst het silhouet
van wuivende palmen
kwetsbaar lachend
met ingetogen pret

over het plavuis van
mijn verlaten liefdesplek
schuurt een laatste zonnestraal
en kust de aarde
met voortschrijdende brede lippen
totdat zij het plein
volledig heeft ingepalmd
en ik, mijn lief, in jou verdwaal

met mijn verlopen oude klarinet
galm ik naar alle hoeken,
naar donkere stegen
zo troost ik de vergane dag
opnieuw een lief verloren
morgen zal ik de scherven
met tranen aanvegen