Alle inzendingen over kalksteen

Jij was zacht als kalksteen een handig woord of klein zacht handgemeen tekent jouw kwetsbaar beeld en de heerser heeft sluipend stil zijn kans gegrepen een mal geslepen het gesmolten lichaam gegoten in de absolute vorm die hij -de heerser -gekozen heeft .…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen.…

Bonte zinnen fascinerende metaforen ik kan ze niet beminnen nee, ik wil er niet van horen een eenvoudig liefdesgedicht brengt een glimlach op mijn gezicht maar met de liefde mag je niet spotten die gaat nog terug naar een tijd toen leefde heel de mensheid nog in kille klamme grotten ze krasten hun liefde in het kalksteen simpel misschien…

kalkstenen vlinders vliegen naar je toe de stad zegt met één oog de nacht gedag straks vlieg ik op de vleugels van je rode haar over de blauwe halswervel der stad als een dragonder ga ik in de wolken rijden maar jij wenkt met je kleine witte hand een twijfeltorentje van vrees en beven rijst uit de zwarte bronnen van je ogen en als ik dichter…

tijdens een uitzending van Holland Sport onlangs op de televisie beweerde een presentator de top van de Mont-Ventoux in handen te hebben als bewijs liet hij een stukje kalksteen zien dat hij bij gelegenheid op een voetstuk had gezet...…

Galop in kalkstenen lasso's. Ik heb ze eerder gezien. Bij jou, glanzend in de graal van de filosofen. Tunnels naar het huis van de verbeelding, spiegels van de zoektocht. Kijk mijn vriend, dat wat we gemeen hebben, is wat we ontberen. De paden die we bewandelen, zijn de mythische muren die we slechten.…

De karakteristieke witte rotsen van Les Alpilles glimmend na de regenbui een magere zonnestraal breekt door de wolken dampend gebleekt kalksteen met resten van een oud middeleeuws fort om me heen rotsen, wijngaarden,akkers en kleurrijke woningen in de verte stralen enkele gele bloemen op de rand van een door bauxiet okerbruin…

gezeefd, groenig licht met zijn lange sprieten, verlangt de verf is afgebladderd, roestige vlekken verraden gebrekkig onderhoud, een scherpe geur doordesemt dit oude, verlaten huis en besmeurt het behang met groezelige vlekken klimop woekert langs de muren, salpeter kristallen glinsteren, ze getuigen van lang vergane glorie langs de kalkstenen…