Alle inzendingen over lijfspreuk

De lijfspreuk van de emigrant is: “Lekker weg uit eigen land!”…

wil ik het bronzen zelfbeeld of de gouden tand dat is de vraag een pottenkijker in mijn keuken of een mee-eter ik gis niet waarom die uitvreter nalaat een reden te geven anders dan zijn lijfspreuk -rood staan is beter dan wit liggen dus leen ik bij het leven- en weet er hangt een prijskaartje aan zijn geschenk bij de dood,…

het goede de draagster is bij voorbaat al verdacht ik hoor de woorden die ik reeds bevroedde orakeltaal van koninklijken bloede het onheil dat een ander heeft bedacht de klaagzang van het ganse kabinet bezorgt mij rimpels, hoofdpijn, grijze haren er wachten ijzig koude tropenjaren ik doe ontstemd een dronkenmansgebed ik wil mijn lijfspreuk…

het pretpark is gevuld met zomersproeten wel zeven keer gaan zij de achtbaan rond de dag genieten zij met open mond er rust een streng verbod op heilig moeten hier danst de kinderziel op blote voeten en sluit zij met het zonlicht een verbond de lijfspreuk luidt er: lachen is gezond de boeman treft het park niet op z’n route de tijd draait…

nieuwste sprieten in de plas waar monotonen dreunden geleidde de aarde het kreunen en steunen van pittige overbelasting ogen in trance met de blik op oneindig bouwde de kater een imperium met alcohol en drugs drempelvrij was hun sprong in het diepe die ervaring deelden wij uit onze jeugdige onschuld wij waren erbij is onze lijfspreuk…

Ik ben dus ik faal, was haar lijfspreuk. Ze lachte om de ironie van dit gegeven, probeerde zichzelf weer te hervatten en besloot te willen falen. Ik faal dus ik ben, perste ze tussen haar zorgvuldig getolde spinsels door. De klanken van deze woorden klonken rationeel, gevat en waar.…

draagt is hem duidelijk te zwaar Verdonck zegt het nog nét niet 'Jochie, geef mij dat rugzakkie maar' VVD: Vrouwen Vóór Deheren Mark geef je toch gewoon gewonnen het is misschien wat ruttig voor je maar Verdonck is achter je rug al begonnen beste Rutte, de kiezers staan niet achter je ze willen allemaal die stoere meid het is immers de lijfspreuk…

tranen van gemis alles wat jij achterlaat voelt als eeuwige mistral die als jouw warme handen op onze schouders ons door de seizoenen van het leven leiden blijft zo blijf jij ons heerlijk en groots vergezellen maak jij ook de mindere dagen klaterend zoet door in onze harten en hoofden schuil te geven met jouw ‘het komt wel goed’ als onze lijfspreuk…