Alle inzendingen over muf

Hier versterft het licht met de stilte het ruikt muf hier liggen zij voor wie het laatste uur al had geslagen hier wachten zij op een afscheid één dezer dagen jij gaat naar huis om de geur van je handen te pellen.…

Met Pasen mocht je dan het lekkers eten Maar toen mijn vastentrommel openging Was al het snoep na weken gijzeling Verkleefd, beschimmeld, muf en niet te vreten Dus werd tot mijn verdriet met slechts één zwieperd Die braaf gespaarde kluit zo weggekieperd.…

gezien de zwaartekracht de jubel van tenen en het kriebelen van vleugels in plaats van haren op de rug hij weet dat niet en denkt aan lammer- gieren op de thermiek in de Vogezen walmende wierookstaafjes in Taipeh sky-diving van de Mont Ventoux winderig wit en er was sneeuw de zon scheen en droeg een krans een geur van vergetelheid, muf…

Ik zit geboge' en schrijf, - muf-geel duft het papier en rins ruikt de inkt; de lamp zingt hoog en treurig ... klinkt dit kirrend schreien niet tot heel hoog gillen op, kreet van een veêl, schriel tot te fijn gekrijt verminkt?…

Pijn is een grenspaal soms een hek, soms een muur waartegen ik soms leun vrezend voor mijn leven Ik kan alleen nog zingen voor mezelf, om niet te verdrinken in blues, mijn stem omhoog laten klimmen en blijven dansen zolang ik niet dood ben Liever zweet en stink ik van ellende dan dat ik niets doe en verlangend en droevig zuchtend…

Haar woonkamertje rook muf en waterig, maar ze gaf me ware aandacht en dat deed mijn zieltje goed. Vreemd om zo alleen met zo'n oude vrouw te zijn geweest, bedenk ik me nu. In een kladblok liet ze me cijferen van één tot zover ik kon.…

doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een muf…

Zwartgallig gedrenkt in een grauwe kust, holle kletsgrotten die ‘t natte zand verdelen Padstoelig verstoord door muf-rotte rust Kaasbeproefd schimmel, bepoederd met gelen De zon, gegaasd achter wazige wolken Trilbeverig vergeefs tegen vuile ruiten Vliegenvleugels die de vensterbank bevolken Grijsdood als waren ze niet te stuiten Miststoffig…

O, gruwzaam woord van al wat stom en plat en muf en laag is, Van elk wiens hoofd te vol, wiens tong te log, wiens geest te traag is, O, voetbalterm, o, commisvoyageurs-, o kapperswoord, Dat in elk ingezonden stuk beslist, beslist behoort, O woord dat moet gekrijst, geniest, gekrast, gebriest, gesist: “Besjlllissst!”…

en ook zijn knecht… ‘t Paard staat bij de zandbak erg groot te zijn bij hem staat zwarte Piet met z’n enge ogenwit onder zijn staart liggen keutels op ons plein neergelegd op het plekje waar ik bijna altijd zit later…weggekropen in de schoot van de juf haar hand aaiend over mijn bibberig hoofd d’r terlenka-vest met knoopjes ruikt vies muf…

De stilte is benauwend, stroperig muf alleen God weet hoelang al. Vooraan, twee treden op het doopvont, als vanzelf zakt mijn hand het bekken in leeg natuurlijk. Dan glijden mijn ogen langs het oude orgel omhoog naar het houten kruisgewelf, pas gerestaureerd, schoongemaakt? Ik weet het niet kan mij ook niet zoveel schelen.…

Eindeloos zoek ik nu woorden, luttele lettergrepen om je toch nog even te ontroeren maar wat ik onzelfzeker dicht klinkt muf, en ruikt naar doffe onmacht, verschaald talent verteerd door natte schimmel.…