Alle inzendingen over poef

Poef bij de muis, die was niet meer thuis. Poef bij de bij, die werd even minder vrij. Allemaal geurtjes, allemaal kleurtjes. Oh help! het is toch niet waar, delen wij nu een lichaam met elkaar?!…

Wél heeft de sjeik – vrouwvriendelijk – een troef: “Mijn harem heeft voor haar een eigen poef.”…

Op de Haagse Hogeschool is ´t goed studeren De lessen gaan daar nooit meer stijf en stroef Het meubilair bestaat uit bank en poef Zo kun je loungend leren programmeren Blijven zitten zul je daar niet snel Blijven hangen, dat kan dan weer wel…

Wij waren blijkbaar onze tijd vooruit, Toen klonk al ‘pief paf poef’ uit kinderkelen. Ook kon men weten hoe het nu zou gaan, Want jong geleerd, is immers oud gedaan.…

het is ongehoord buurman heeft zijn vrouw dodelijk vermoord zijn hond sloeg aan ik weet niet hoe het werd gedaan misschien wel met een degenhouw ik hoorde nog woef, woef, woef daarna heel scherp pief, paf, poef hond en buurman dood, echt heel droef…

De dieren zijn weer in het bos Maar daarom zijn de mensen wel de klos Want ff normaal doen is er voor de dieren niet bij Hun gedrag is a-bo-mi-na-bel tegenover jou en mij Gelukkig is daar ook de jager nog Met een fijn pief paf poef herstelt hij de orde Zodat het met het bos misschien toch nog wat kan worden!…

Op slot Bommelstein is het aangenaam bekomen na wilde belevenissen heer Bommel en Tom Poes rusten beiden in de huiselijk ingerichte zaal de zware Olivier leunt behaaglijk in een grote zetel met gerieflijke steun zijn jonge vriend zit tegenover hem op een stevig zitkussen het geheven glas wijn weerspiegelt zacht maanlicht laat roerig…

graafschap, heerlijkheid, baronie wentelden eeuwen in fortuinen tot één hunner erfgenamen 't geheel herschiep in loze puinen 's nachts rolden de dobbelstenen blikten kaarsen vette troef bridge en poker amuseerden tot het eindigde in poef kapitaal werd onvermogen door de drang naar hoge ogen…

Altijd met zichzelf in de weer de fraaie dichters van weleer en ook de dichters tegenwoordig zijn soms behoorlijk slordig ze groeten nooit op straat want hun trein komt vaak te laat de hoed gaat niet meer af dagelijkse leven heeft hun straf tijdens het eten zijn ze stroef hun blote benen op de poef tijdens het poepen zijn ze saai maar…

verfoeid bestaan Mijn moeder belt, ze komt eraan Vervang de slappe rozen De drank en spellen van de grond De poef en stoelen in het rond Wat zeepschuim en dan hozen O moeder met uw zorg en plicht O lerares met straf gezicht Mij is 't genot ontstolen Frivole dagen, teugels los Ei, in een mum - ben ik de klos Weer duizendmaal…

Dunne vitrage voor een open raam die lage zonnestralen ze zoog ze zwijgend op ik zag de laatste vogels gaan en windstil sliep de tijd op donzen kussens haar sjaal geweven lila zijde losjes op een vensterbank drie oranje tulpen jubelden geluidloos uit een witte Jugendstil om de poef waarop ze zat dwarrelstof in het licht als confetti…

Nu kan ik je niet houden meer En laat je vallen – poef!’ De jongen roept: ‘ Dat heit geen nood, Dat weet ik wel al lang; Ik ben, zit ik op vaders schoot, Voor niemendal niet bang.’ De vader kust de kleine klant En zegt bij ’t hos, hos, hos: ‘ Vertrouwt gij maar op vaders hand; Die laat zijn Kind nooit los.’…

Doofstom bespeelt de oude man zijn luchtgeweer over de rand van de loopgraaf in oostelijke richting -pief-paf-poef!…

Het is een droom die als je wakker bent direct vergeten word Want het dagelijkse leven stelt je dan weer teleur De droom verdwijnt als sneeuw voor de zon en snoep op je bord En word je terug gedreven in de dagelijkse sleur Jammer is het wel, dat je droom niet werkelijkheid is De natuur verdwijnt, ook uit je dromen verdwenen De wekker gaat, “poef…

al die aapjes welke op mijn schouders worden gezet dat kan jij wel doen daar ben jij beter in ik heb je altijd gemogen, zou je dit, zou je dat maar zelf doorgroeien tot bovenop de apenrots vergeet het maar, vergeet het maar Je zou ze toch wat die vreselijke mensen met hun dierlijk gedrag wat kan uitgroeien tot monsterlijk gedrag pief poef…

greintje spijt van zijn zijn, zijn toepassing zijn, het tegennatuurlijke, geheel ontkennend in een hagelwitte pij werd Jan Jacob opgevoerd daarop zouden de bloedspetten mooi op afsteken het volk hield de adem in, waar was de beul vanuit het stille niets ontstond een ruis een golf van geroezemoes en uiteindelijk luid roepend: pief, paf, poef…