Alle inzendingen over riek

staat knalhard aan gore wc’s als eindeloze rijen desolaat verder gaan zuchtend zieken schelden bidden ze om koele regen aangekomen storten ze ter aarde staan ze in de zee zwemmen kan niet vervuild water drukte muggen prikken ze slapen hangend kijken bij de buren terwijl ze likken stomme slome pikken hangen slap van hitte heimwee oksels rieken…

In de verbeelding spreekt Anton Pieck en je ziet de boer op zijn land met zeis en riek. Op het erf het grint waarover kippen kakelend heen en weer lopen, terwijl een kater ligt te soezen in de zon. Kon het maar altijd zo zijn gehuld in stilte en rust daar langs de kant van een sloot vol kroos.…

Zo ben ik geboren, Ik riek naar behoren, Dat puffen en muffen is juist m’n plezier. Toen kwam er een magere heer uit Den Haag, Die z’ allebei kocht voor z’n maal van vandaag. zo ver moest het kommen, lag de bloedworst te brommen Nu ga ik met hem in dezelfde maag. De heer ging naar huis en dineerde gezond.…

In de lentemorgenzwoelte Streelt me een labberende koelte, Luwend, stuwend, loddrend stoeiend, Zachtkens âmend, floddrend vloeiend, Kussend voorhoofd mij en konen, Schuddend tengere anemonen, Die in duizendtallen beven, Waar zij langs de grond komt zweven, Voertuig voor der bijen wieken, Die met haar de honing rieken.…

ontvangt in de rust van uw schoot aanvaardt Gij mijn zware dagen As icke meuge sterfe Ick sieje aol werumme Ende sie freugt ende piene In haort en lieve geprieme Icke denke me smarte Miene lieve von haorte Sie gaf mie surrig en de werme Icke danke dich so gerne So mien jung, moei kieke Ungelieke en so rieke…

En de amber* der viool moog' zoeter rieken, Nu 't van zijn pluimen druipt in drop bij drop, Rondom verzinkt het al in aêmloos zwijgen, En 't zoeltje zelfs zweeft niet in 't lover op... -------------------------------------------------- * Leda - Prachtige (gehuwde) vrouw in de Oudheid die door oppergod Zeus in de vorm van een zwaan heimelijk…

Vork en riek en schop en spade Zetten zijne lusten pal, 't Zij de welgemeste stal, 't Zij de boomgaard hem verzade, 't Zij de kruidben (?) niet te loom Op zijn lage tafel koom'. Als de lente 't land beschildert, Als de zomer zweet en gloeit, Ploegt en spit hij onvermoeid.…

Doven en blinden Rieken, gevoelen; Ieder geniet. Alles wordt schoner, Hemel en aarde; Alles wordt nieuw.…