Alle inzendingen over spatel

Schrijven melkboeren Met yoghurt en spatel Als onleesbare dikke inkt Hun liefdesbrieven Op het aanrecht, Oneindig houdbaar Aangekoekt De een over de ander, Om een berg van Uitwissing te bouwen?…

Voor mij ligt een leeg doek eigenlijk is het net een boek maar dan zonder woorden of muziek zonder akkoorden mijn handen laten de verf glijden de spatels die je alleen maar hoeft te begeleiden tot een mooi verhaal het doek leeft en is niet meer kaal een schilderij vol inspiratie klaar en best wel een prestatie…

Ik tover en ik klover Van Hamburg tot Hannover Ik ratel en ik spatel Van Overveen tot Blatel Ik wikkel en ik weeg Ik schrobbel en ik veeg Van Oeteldonk tot Poker Van Levenslust tot Moker De bezems vegen schoon Van Lotjebroek tot Troon De magie reist en tovert Van Hekelburg tot Klovert En kom ik eenmaal thuis Van reizen…

Voor mij ligt een doek het zijn de kleuren die ik zoek dat heeft te maken met mijn stemming op het doek heb ik geen remming daar laat ik mijn handen glijden en mijn spatels begeleiden golvend ga ik op en neer het doek krijgt nu een bepaalde sfeer de compositie is compleet het is net als dit gedicht een poëet dit schilderij bevat romantiek…

hij naar haar keek wegkeek en weer keek zonder te zien wie zij was kneedde en schiep hij tot haar figuur van elke individualiteit was ontdaan slechts haar contouren resteerden in de uren dat hij naar haar keek verblindde hij de ogen met klonten gips duwde hij de armen strak naast het lijf dat hij havende met spatels…

Rood als een draad door de passie en de haat op de spotters, spuiers en ander kruipend addergebroed Bruin als een streep door het golvende leven van vervallen boerderijen en verdroogde oogsten onder een genadeloze zon blazend de volle kracht zonder een spoor van dempende wolken Realistisch kijkend en peinzend over de vertaling per spatel…

Dageraad met spatels in een zak geschept en op de dijk gezet. Om golven te stoppen. Vlammen huizenhoog aan rieten dak gevreten, maar een muur van vuur stopt een kogel niet. Jongedame werpt beelden van een stervend staatsman als een kind en traant als moeder die haar kind niet voeden kan. December, januari.…

't ging over musea, leuke dingen, maar ook bloedpropje, tia, medicijnen, rolstoel waarvoor je wilt gespaard, over een kuur ging het, voor't reinigen verbaasd hoe we in 10 minuten of half uur van hak op tak, zoveel bespraken over genade waarover we lachten wat we eigenlijk niet konden maken, over het verenigd veld 'k moest nog op een spatel…

Het is te vinden, dat vertel ik je met en in de kleuren van de natuur als ik de spatels of het papier tot mijn ogen maak, mijn iris geheimen eindeloos uitdeelt. Tijd oogt als een diepgaande ervaring te voelen als zeldzaam gevoel en ik bedank je, glunder nu om je wangen die nu blozen zelfs je lip trekt en je ogen stralen.…