Jij kleine vrucht, belofte van nieuw leven, voortdurend nog vraag jij me naar de zin van zijn en niet zijn, einde en begin... En ik, ik kan geen zinnig antwoord geven. Ik heb het een en ander opgeschreven en dan verscheurd; zoveel stond er niet in. Toch zeker niets waarmee ik jou herwin: je bent en blijft voor altijd afgedreven. Ook dit…

wat is nu twee keer? niets... maar twee keer twee keer maar twee keer is teveel te vaak om afscheid te nemen van je kind twee keer in handen van de dood een keer kwam je terug twee keer kwam je terug twee keer is niet niets het is genoeg.…

Zo in elkaar verstrengeld Nemen wij afscheid van elkaar Jij gaat een leven verder Dit zwijgende afscheid voelt zo onwaar Nog een laatste blik Met vele gedachten Mijn laatste gebaar Ik laat jou los Fluister bedankt En zeg heel dankbaar ‘Het ga jou goed mijn vrind, ik heb van je gehouden, en met mijn hart en ziel bemind’…

Jos Brink is niet meer in Carré bewees men hem de laatste eer hij ging zoals hij was een topman, enigst in zijn ras. Jos Brink is niet meer we zullen altijd denken aan zijn moed we herdenken hem, want al is hij er niet meer hij laat ons zoveel na televisiebeelden, shows keer op keer wist hij de mensen te kluisteren aan de t.v. Jos…

de klok kruipt in stilte van alleen zijn wacht sprakeloos met lege stoelen vol herinneringen houd mijn hand vast nu alles voorbij gaat…

Het geeft niet waar je nu bent of leeft, Ik weet dat die plek veel warmte heeft. Warmte die je toekomt, die je verdient, Je was er altijd, je was een goede vriend. De wereld staat stil, stil voor een tel, Dat we aan jou denken, weet je wel. Raak de sterren maar aan, nu het kan, Ze stralen alleen voor jou, goede man. Wedden dat je, hier vandaag…

ik, die een zusje en later mijn vader verloor denk nog steeds aan dat engelenkoor dat op jouw bidprentje stond en dat je zieltje naar de hemel zond je lag zo vredig in je bed nadat de dokter je lamme beentjes had verlegd nog nooit in jouw korte leven sliep je zo goed maar helaas verliet je ons toen voorgoed jij was de benjamin van ons gezin…

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

Zomers lichtzinnige koelte buien als penseelstreken aan een rozig firmament alles verzamelt zich in het eerste warme licht ik blijf binnen en wacht, ik ken het de deur stond altijd open maar wat binnen woelde was niets van een welkom, eerder een wensen kromlopen door het gewicht van felle onwetendheid God wees jezelf leg aan, dat schot -…

Tussen de lakens en naast jou lig ik hier, je nieuwe vrouw. Jouw ogen, verlangend kijken ze me aan En ik hier naast jou wil nooit meer gaan Uren liggen we hier in jouw bed Alle tijd hebben we uitgezet. Ik ben er nog vandaag en morgen niet meer en dat afscheid komt steeds weer. Waar zijn we nu, waar gaan we naartoe We weten het beiden niet.…

Verlangend naar jou tel ik de sterren terwijl ik op je wacht En in mijn achterhoofd een voornemen voor het komende jaar jou te vergeten Niet één traan vergieten Om wat ooit was……

Somber gevoel, vreemde in eigen land een zinkend land, verdrinkend land volk en land in de steek gelaten proef de rotte smaak van verraad. Was ik maar vertrokken toen 't kon naar 'n ver land met sneeuw en ijs schrijven in 'n houten huis aan zee tussen soulmates om mee te praten. Had ik niet geleden, van niets geweten slijt nu m'n levensavond…

laatste gierzwaluw verkent stil de blauwe lucht en sluit de zomer…

Nu danst geen vlinder in de zon en alles lijkt zo grauw, maar ook vandaag zijn er gelukkige mensen, worden kinderen geboren en is er feest. Ook al ben jij nu heegegaan en is dit allemaal zo onwerkelijk - al kunnen wij dit niet bevatten of verklaren, niet invoelen of duiden: er zal wel zin zijn, er is het grote geheel waarin ook dit puzzelstukje…

Als een nacht zonder duisternis in stilte klinkt verlatenheid. Langzaam snijdt pijn door mijn lichaam, niemand kan het zien de tranen die maar komen het gemis, de herinnering. Hopen op weerzien, niet zomaar verdwijnen. Onuitwisbaar.... intens gedeeld leven.…

ga nog niet weg blijf nog even en geloof me als ik zeg dat ik zonder jou niet kan leven ik wil niet dat je gaat blijf nog even maar je weet toch vroeg of laat dat je zonder mij niet kan leven…

Stil, stil zit ik in mijn eentje aan de rand van het meer, Het water glinstert mooi door de weerkaatsing van de zon.. Ik blijf naar het water kijken, en kijk daar heb je het weer.. Stil, stil zit ik te denken aan mijn herinneringen aan jou, nu, nu het te laat is, besef ik pas hoeveel je voor me betekent, ik hou van jou.. Nu, nu is het…

vannacht neen er is al een nacht en een jaar voorbij dat je er ineens in bleef ik zei wat ik dacht heel verdrietig over wat nooit kon nooit was je had je deel meer dan gehad recht op zielerust je leed was geleden blijft het rondzeuren of je misschien minder alleen van ons van mij had kunnen gaan vast staat wel althans dat geloof…

~~~ in de zwoele wind van vandaag fluisteren nog steeds de woorden die gisteren al vroeg vertrokken schetsen komen weer tot leven in een pastelgekleurd diorama verleidelijke denkbeelden waaieren uit in vlagen en ik bloos jouw kleur op mijn papier alleen je schaduw loog je leek veel langer -bij me- ~~~…

Een gapend gat, de grond nog vers op wat wormen na. Slapend in vergetelheid rusten hier mijn botten en lig ik te vergaan. Kraaien plukken, bode van de dood, tot alle eindjes bloeden. Zeg me, zwart gezelschap of er voor dit dode lijf, tranen vloeiden.…