(In Memoriam Gilbert) gesneden uit goed hout het moet een berk geweest zijn slordig gevlekt weliswaar doch aan bast herkenbaar wit het gebladerte ook in grijze lucht lichtvoetig, te kwetsbaar om de zon niet door te laten de man die vocht met taal totdat het speelgoed werd dompteur van cijfers en wetten als waren het zijn geliefde…

Met een gezicht, overspoeld van emotie, kijkt hij op haar neer. Wil nog één keer zeggen, hoeveel hij om haar geeft. Z'n stem stokt, z'n keel zit dicht, hij kijkt neer op 't hem zo vertrouwde gezicht. 't Is goed. m'n lief, ga maar, je werk is hier af, je bent nu klaar, om te gaan, ik hou van je. Haar antwoord komt als in een zucht,…

Ik had een doos met jonge poesjes totaal zeven in getal Daarmee zat ik aan het kanaal en ook nog eens aan lagerwal Dit was waarschijnlijk ook de reden van mijn lage laffe daad Want we lagen bijna in de goot en stonden bijna al op straat Stil zat ik aan de vaart te staren naar een oude jutezak En naar zeven forse stenen ik voelde mij niet…

licht en donker een eeuwen oud gevecht de zon strijdend met een schaduw strijdend om het recht de wereld te veroveren licht en donker beide zijden van mijn hart vreugde, toch verdeeldheid ergens binnen heerst de smart van het verliezen van jouw licht het licht wat jij wegnam toen je mij verliet is vervangen door een schaduw verduisterend…

Het fluisteren van de wind je stem belletjes die rinkelen in de verte je lach de zachte gloed van de schemering je ogen het schuchtere ontwaken van een bloem je glimlach de stralen van de zon en de maan de liefde tussen jou en hem een dauwdruppel op een vergeet-me-nietje een traan op mijn wang…

Het vertrek verrast me in een oogwenk Ergens in de lente wanneer de dag twijfelt tussen ontwaken en de sluimer van paarse wolken. Ergens waar de zigeunerkoningin vlucht in haar paleis, bedwelmd door de zeelucht. Geplunderd door de kalme piraat. Achteraf meet ik mijn maskerschade op. Ik hijs een zeil en de wind schokt in de armen, Wuif,…

En nu nog maar alleen het lichaam los te laten- de liefste en de kinderen te laten gaan alleen nog maar het sterke licht het rode, zuivere van de late zon te zien, te volgen-en de eigen weg te gaan. Het werd, het was, het is gedaan.…

Tranen Het is koud zeer vroeg in de morgen het is nog duister De bomen die ik zie wenen tranen Het regent niet, het miezelt. Van die fijne, natte regen, die stof lijkt Het is grijs buiten Ik zie de bomen nauwelijks staan Maar ik weet, ze wenen dikke tranen…

Ik zag bij ons afscheid de tranen op je gezicht Maar ben niet opnieuw voor je gezwicht Herinneringen aan het verleden Het weinige wat we hebben gedeeld Ik wil er niet meer over praten Ik kan er niet meer om lachen Hetgeen er was is verleden Je deed me huilen keer op keer Ik zou van je moeten houden Maar kan jou niet vertrouwen Deed…

Je loog tegen me, toen je zei dat je van me hield en ik.... ben een illusie armer, mijn hoop is vernield. Met brute kracht, sloeg je mijn wereld ineen, waar moet ik nu met al mijn liefde heen?…

De keuze is gemaakt Je hebt me laten gaan Er was geen zijweg Geen misschien Je hebt me laten gaan De keuze is gemaakt Raak me niet meer aan De pijn is onverteerbaar Aan elk van jouw vingers Kleeft mijn lichaamsvocht Je eens zo zachte strelingen Willen mij nu nog uitleg geven Je hebt gekozen Voor die ander Er was geen ooit of misschien…

Ging met mijn vriendin mee naar haar vaders graf Na vijftien jaar nog steeds een enorm gemis Wat heeft ze allemaal niet moeten missen Het graf was niet zijn doel Zo had hij het voor haar niet bedoeld Zag het verdriet dat haar ogen vulden met tranen Keek in het rond hoeveel vaders hier niet lagen Alles zo koud als marmer De rillingen glijden…

En daar ga je dan maar weer, Geen gierende banden, geen pijnlijk afscheid dit keer. Ga dan maar. Ik kom je wel weer tegen, Dus hou ik je niet tegen. Ga dan maar. Ik zal je niet krampachtig vasthouden, We kunnen wel de mooie momenten behouden. Ga dan maar. Gun me bij het afscheid nog een blik, Zodat ik niet opnieuw schrik. Ga…

Ik zal moeten beseffen je bent niet meer je zal niet meer -eeuwige stilte- In gedachten zie ik je lopen een klein, jong meisje Ik hoor je praten het liefst zo boers als je kon De storm heeft je sporen uitgewist en laat slechts puinhopen achter hetgeen wat wij ooit hadden in mijn hart opgesloten…

We beloofden elkaar er altijd te zijn, we zwoeren erop, dat er nooit wat tussen ons zou komen. We beloofden elkaar van alles en toch... is er een kink in de kabel gekomen. Zo'n belofte betekent dan niets, lijkt het wel, was het allemaal nep, was 't één groot TONEELSPEL?…

Stilzwijgend Kijk je mij aan Ogen die leeg zijn Mij niets meer zeggen Stilzwijgend Kijk ik jou aan Met ogen Van waarom? Stilzwijgend Kijken we elkaar aan Met ogen vol emotie Is dit nu het einde...?…

Waarom hebben we zelfs in het ziekenhuis niet gepraat? Waarom heb ik nooit afscheid genomen? Een vluchtige hand een flauwe grap even je kussen opschudden... Waarom... geen kus? Samen zwijgen er gewoon zijn? Waarom geen afscheid? Verschuilen altijd verschuilen achter woorden, een glimlach. ...waarom geen afscheid?…

weet je nog die laatste tijd toen liefde al haar stuipen trok allang was het verloren strijd maar weet je nog hoe je schrok toen ik zei dat ik zou vertrekken en hoe ik huilde toen ik vertrok weet je nog dat we zeiden hoe ons van alle dingen enkel sterven nog zou scheiden hoe we dachten leven te kunnen dwingen en dus zonder iets…

een punt achter alles wat is geweest. bezoek datgene waar iedereen voor vreest. een streep door hetgene dat nooit meer komen zal. ben alles zat. nu al.…

Wachtend met oude boeken ben ik een oude man zonder verhaal en staat alleen het bord met vragende kinderen naast mij en zwijg ik dapper over het einde dat ik zal lezen in het boek van mijn verloren kindergedachten.…