Een gat graaf ik in de aarde dan kom ik tot bedaren niet om te zijn of te beminnen het verzet alleen mijn zinnen de stenen keer ik om en om leg ze op elkander zonder reden stapel ze ergens anders weer op om ze weer te keren,andersom. ik veeg mijn reet af met mijn handen smeer de stront op alle wanden laaf mijn dorst in een fontein ver…

zo weet ik niet wat ik nog moet gedichten gingen liggen en stemde ons met rijmen goet tegen de nieuwe dagen van een zwak bewind ik ben verder in het duister waar niemand wat nog vindt…

breek de zang met het stille woord als de lucht zich opent in een wit accoord dat sneeuwend onze verten ziet op een wit omlijnd en traag gebied…

donker brand het woord op zijn stilletroon waar ik wakend zit en dromend woon om u te vatten in een breed gerucht opgeschreven in de woeste lucht…

nu stopt in mij het klagend lied dat zonder schaamte in uw ogen ziet om u te strelen met een slap akoord duister als het laatste licht het laatste woord…

Zo verwarrend als het genot is van een vrouwelijke tandarts die zacht en onnadrukkelijk tijdens haar pijnlijk nauwkeurig werk even een borst op je laat rusten zo gemengd is ook de troost die je ontleent aan het bericht van weer een redactie die meldt dat je werk het nèt niet gehaald heeft.…

In de schelpen van haar oren ruist ruwe zee een levenslied waterorgels van tenoren waarin een zoute traan vervliedt dagen tellend als een meermin die van zichzelf niets meer verwacht bezingt ze onze levenszin vanuit oeroude zielenpracht ze verkleint het allerliefste de branding van het bang geluk onder het zaagsel van de piste waar ik…

een morgen van nevel en twijfel een uur dat hangen blijft tot tussen de kieren van wolken wat licht ontsnapt de dag verder uit wandelen gaat…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

Ik tover en ik klover Van Hamburg tot Hannover Ik ratel en ik spatel Van Overveen tot Blatel Ik wikkel en ik weeg Ik schrobbel en ik veeg Van Oeteldonk tot Poker Van Levenslust tot Moker De bezems vegen schoon Van Lotjebroek tot Troon De magie reist en tovert Van Hekelburg tot Klovert En kom ik eenmaal thuis Van reizen…

Ik kijk naar je door de hittegolfjes van de kaars warm en gezellig, tafelgescheiden en toch nabij de trilling van het licht geeft je een engelgezicht jouw twinkelogen zijn de verbinding met je hart ze spreken zonder te zeggen, ik hou van je... ik weet het, en voel die liefdesstroom door mijn lijf vloeien... ik wil je kussen en in mijn armen sluiten…

Vanochtend lokte de herfstlucht me naar buiten waardoor ik ijlings in mijn warme mantel schoot de sleutel greep om de voordeur af te sluiten voor ik het pad koos naar de oever van de sloot om daar te staren naar vervagend morgenrood dat mijn wanhoop in zijn kwijnen leek te uiten gelijkertijd me het besef van schoonheid bood als bodem waaruit…

Het is nacht.... en stil op de wegen. Iedereen is met zijn gedachten er over heen gereden Als de wegen konden spreken Zouden het hele verhalen zijn. Van somberheid en zonneschijn... Morgen komt er weer zo'n dag weer met een traan en een lach. Gaan ze de nieuwe dag tegemoet... Het gaat in het leven zoals het wezen moet.…

Raadsels in mijn hoofd Mijn ziel in pijn Verlangende naar verandering Vechten voor mijn innerste Zo onvolkomen gebleken Vragende ogen die mijn twijfel zien Mijn hulpgeroep verhoord Maar genegeerd door mijn innerste Mij voortstuwend in mijn zoektocht Eigenwaarde verdronk in die poel Gecreëerd door mijzelf Kon ik die poel maar droogleggen…

De dagen zijn van plaatstaal en ijzer betonnen uren in hamer en beitel gehouwen het bad vol tranen gerouwd in vergeten gaat het niet, de mussen, kwikstaarten de struisvogel en schapen de hand het eten als duif zo schuchter in het believen de paarden stalden we onder de maan in het hek van herinnering straks en later staande tegen de keerkringen…

De avond draagt het licht al naar de nacht wanneer ik aan het water zit en wacht - zoals een oude reiger die van vluchten moe zijn vleugels niet meer wil ontvouwen- tot verloren leven mij als een schim verlaat en in de ochtend dauw stil op mijn wimpers rust…

zoals warme tranen koele meren doen ontspringen wil ik hier mijn voetstap achterlaten in enkele woorden en zinnen onthouden worden bewijzen dat hoe nietig ook ik was zoals in kleur en klank het schrijnend leven hoog zwevend boven het grauw ongezien maar krachtig als de bron die de bergwand kan doorboren ik ben en de woorden luider laten…

Dit is niets er is hier niets te zien en niemand om ernaar te kijken.…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

ik word dronken van al dat zogenaamde nuchter gepraat of ligt het toch aan de wijn!…