Wat eens was is er niet meer Een acute explosie Een geconcludeerde breuk Verzachtende omstandigheden Een herkansing volgt Verspilde tijd Doorboord van een ijskoude wind Vallen parten uiteen…

Elk mens ontmoet wel eens verdriet, En niet dat een ander dat altijd ziet. Verdriet gaat altijd samen met pijn, Maar het maakt ons tot wat we nu zijn. Verdrietig zijn heeft altijd een reden, Uit ons verleden of ons heden. Het is hoe we het verdriet verwerken, En hoe houden we het binnen de perken. Verdriet maakt ook dat we emotioneel groeien…

behoedzaam als de muis die het hol uitsluipt gelokt door nieuwe en opwindende geuren warm verrast wiegt na uren zware arbeid en pijn de verse moeder de vrucht van haar werk voorzichtig herken ik de blik in je ogen koester me in warme opwinding en bedenk hoe onverwacht het leven loopt de maan twee kanten heeft…

Jij bent jij, zoals je altijd was zie niet op naar mij want ook ik ben maar een voorbijganger in de tijd. Kijk liever naar de klavers in het het jonge gras kijk naar de bomen, de vogels, de wolken! Hoor de wind langs de bladeren kolken En misschien is de wind wel mijn adem, misschien is mijn adem wel jouw bloed.…

Het bewijs van je bestaan Is dat je lach Is dat je bankrekening Je hart dat klopt Of een gedicht dat je schrijft Wat maakt dat je bestaat Dansen in de nacht bij volle maan Of naar je tante in het ziekenhuis gaan Wat maakt dat je er bent Je auto die voor de deur staat Of de telefoon die steeds weer gaat En als je er straks niet meer…

Zwemmen in een modderpoel, is en blijft een vreemd gevoel Bevredigend is het niet. Het is alleen rommel wat je ziet. Zal het ooit een inhoud krijgen? Of moet ik maar gewoon zwijgen? ©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 2007…

Een feit Vandaag beleefd Gisteren vol spanning Morgen een fijne herinnering ©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 09-06-2008…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…

Een stem Een stem spreekt Met een inhoud van waarheid Doorweekt van frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet…

na elk vergaand spreken beelden wij het landschap in nieuwe contouren ik in de vorm waarin wij vertoeven en jij met hoge schouders op gebogen benen in onbegrepen tekens maar in de taal die wij herkenden in de vele morgens die nog komen wachten,worden meegenomen in woorden die steeds verder komen het drijfzand van zinnen..…

verloren lag het op de stoep weggewaaid, weggegooid? Bovenaan lees ik: sokken en verlengsnoer onmiddellijk gevolgd door: SCHOENEN in HOOFDLETTERS met VRAAGTEKEN pauze, onbeschreven witte ruimte dan van de kaas van de biowinkel naar de supermarkt voor croissants en zakdoekjes VRAAGTEKENS achter fruit? en lekkers?…

Ga er maar aan staan drievoudig gevangen in brons op een heuvel waar men de aarde eet als het allerlaatste brood er is er een die vraagt waarom hij heeft de armen tot de hemel geheven de roep om vergeving op de lippen weet dat aan alles een einde komt stijgt hij hier boven zichzelf uit loodrecht in de lijn van een hogere sfeer gehangen…

Lang geleden zagen wij hoe maanlicht van de hemel gleed laag gedragen door het staren in een rimpelvrije vijver we dachten dat de dag geen licht verdragen kon althans de glans niet die in nacht geboren werd nu zien we slechts nog duister water oppervlakkig fronsen en onze morgen daagt geen schijn zelfs niet zijn eigen dromen…

Als de zon haar stralen heeft verzacht en de uitbundigheid van de dag is verstomd en weer een dag is weggekust geven de bomen met hun onbeweeglijk blad een oase van rust en de nacht alle lief en leed meeneemt in onze dromen wachtend op een nieuwe dag die ons weer jubelend zal verwelkomen…

En de wereld draait door, ongeacht wat, We doen wat we doen en niets minder. We klagen niet meer, al zijn we het zat, Ook al hebben we van alle regels hinder. We zijn, stuk voor stuk, allen gevangen, We zeggen niets, verkiezen het zwijgen. En ook al woekert nog het verlangen, Wat we willen, zullen we niet krijgen. En de wereld draait door…

schreeuwend zweven meeuwen rond zijn troosteloos verlaten dek de oude driemastschoener weerloos, openluchtig opgelegd dansend op onberekenbare golven een stip op de oceaan koerste het begeerde waren duizend mijlen aan één stuk met dank aan heldere sterren langs Kaap de Goede Hoop over de delende evenaar en door Straat Magellaen..…

Aafjes wist het Andreus Drummond de Andrade Neruda en ik Dichters liegen de waarheid en niets dan de waarheid…

Niets meer dan te wensen dat er vrede komt en snel, dat er, voor alle mensen, een eind komt aan de hel. Een droom, hoor ik zeggen door mensen zonder hoop. Hoe kan ik ze uitleggen dat ík richting vrede loop. En het zal vinden, ooit, misschien, op een dag. Dan is de droom voltooid, en ik ... ik lach.…

Mensen kwamen uit het Oosten, uit het Westen kwam alleen regen! Ze had veel geluk opgeslagen genoeg voor verwerking van veel verdriet! Lachen een uiting van spanning die verhoedt dat we gaan huilen! Depri mensen zijn moeilijk te helpen ze zijn hun eigen moeras!…

kalm maar opgewekt drijven watervogeltjes in de stille sloot van de wilde ruwe zee in het geheel geen besef - tanka - uit "De Zee en Ommelanden"…