te armoedig ben ik zonder mijn verhalen ik schrijf ze niet meer, mijn vertelsels, want ze hebben geen blijmoedig slot geen opgetogen verzen meer met monter opgeheven woorden, glundere teksten stokken en verworden langzaam tot rapport liefdeslied'ren, die zo zalig dicht mijn hart benaderen maken toch alleen maar droef ze raken niet meer…

in de nacht dwarrelt de vlinder vleugelslag in schaduw aan de wand omdat wakkerend kaarslicht vertelt van liefde en van dromen hij slaapt met zijn hoofd tegen haar hartenklop zij tekent met haar vinger oeverloze verlangens op het behang zilver glimlacht de maan, aan de sterrenhemel als de vlinder neerstrijkt op haar lippen in een zachte…

Ieder mens heeft het eens gevoeld als in een droom de dekens losgewoeld je armen niet meer kunnen ze zijn het vliegen moe je ogen tranen door het turen wat ben ik hoog wat ben ik vrij dit mag wel eeuwig duren maar dan een schok je zit rechtop een avontuur? je sluit je ogen nog een keer gelukkig maar je droomt alweer je bent…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

niet hoe ik jou vindt het gevoel dat je me geeft is het belangrijkst…

Angsten, onderzoeken, 'k vreesde kanker In de wachtzaal dacht men: wat een janker... De eindconclusie bleek: anorexia nervosa Ik ging naar de koopjes vergezeld van vriendin Rosa Mal, dat jij steeds bij de kinderkleding zoekt en vindt Mijn antwoord, geinig, ik bén nog een kind.. Kind zijn dat voelt vaak fijn Vandaag... voel ik echter pijn…

Woorden onvindbaar en tijd te kort om jou tot in detail uit te leggen hoe diep mijn liefde voor jou verankerd zit in mijn ziel. Keer op keer, probeer ik het neer te zetten op papier. Ik denk echter dat mijn lijf tegen het jouwe duidelijkere taal spreekt ...…

zacht fluistert de wind over veranderingen het stormt niet altijd in een mensenhart het wil ook wel eens liefdevol door haren strijken streelt wapperende krullen glad soms is liefde genoeg om weer eens met andere ogen om je heen te kijken zie hoe vederlicht de vleugels van een vogel wiegen op de golven van het vrij zijn in de…

De nacht was lang en donker en de hemel in mijn hoofd is gevuld met vele zwartgallige wolken. Mijn Geliefde roept me zachtjes en wacht geduldig op mijn aandachtigheid. Ik sluit mijn ogen de zwarte wolken drijven eindelijk over. Mijn hart straalt weer met volle schoonheid.…

wanneer een vergetelheid terug gaat leven loert op realiteit is het aan mij om niet te bezwijken het te bestrijden met een gedrevenheid die me vroeger onmogelijk leek want zolang men de kracht van het verleden niet breekt blijft het zich herhalen telkens weer…

ik had op jouw lange haren zitten sabbelen daar jij toch niet thuis gaf voelde me meer verbonden als tevoren toen je mij afwees mijn beeld bleek niet het jouwe *…

een warme glimlach kleurt haar lippen kersenrood als de fluister van de liefde zoveel kan veranderen in het leven van alle dag vraagt ze wat doet dan het zachte van een regendruppel op een bloemblad dat zo verloren heen en weer wiegt in het zuchten van de wind…

onder het vlasdoek tussen schouder- en schaambeen telt zij trouw haar ribben voor het slapen gaan ze weet dat iemand het vingerspel hiernaast te drogen legt hoe diep gebukt de nerven van de vloer meebewogen mooier is Solange wanneer zij bij dageraad haar hoofd afzet op zoek naar sokkels in mat wit gras Gedicht uit de Bloemlezing, Zoals…

leeg was jouw eindeloze woordenstroom evenals de ingedroogde beek die eens overvloedig was nu groeit er spinnenrag in je voorheen weelderige haar beaamt uitgelopen mascara jouw echoënde treurzang bepaalt de vuist die keihard op tafel wordt geslagen basta…

Die dag werd ik, als laatste, opgewacht in de rokerige zaal. Bezwete hoofden. Uiterste concentratie. Met kracht stootte ik de zaaldeur open, ging wijdbeens voor hen staan. Vragen werden niet gesteld. Ik sprak: 'Wij bevinden ons al geruime tijd precies in het hart van deze eeuw. Ondertussen droogt mijn wijsheid op. Ga dus, nu dat kan, heelhuids…

Wees maar stil kind het water welt niet aan Er slaan geen doggen aan. De zon zie ik een ogenblik beweegloos langs de oever bedekt met kruiend ijs opstaan en er slaan geen doggen aan. Er komt geen storm. Er komt vandaag geen storm. Zon keerde weer met trager gemoed ( iets wat de maan straks rijzend ook weer doet) zo vrij en onverveerd…

stil loop ik over glibberige half bevroren paden wanhopige schouders keren stijf naar binnen en houden mij vast statig nadert de zwaan koud koningsblauw water volgt golvend haar gang tot zij me ziet en hoopvol naar de kade zwemt niets heb ik te bieden zwaan dan wanhopige schouders en gebalde vuisten die mij gevangen houden sierlijk…

de dag verglijdt mij niet voelt als een schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten…

De zon schijnt blauwe lucht De kou schrijnt een winterzucht De dagen lengen verlangen groeit Ik heb lentedrang naar al wat bloeit Groene blaadjes bries vol rozengeur Een bos lavendel mooie paarse kleur Zwoele zomeravond zon op mijn huid En eindelijk weer die verwarming uit…

ik hou mijn ogen gesloten om te voorkomen dat gedachten worden uitgelicht buiten mezelf gaan leven in lichtflitsen die afstand creëren…