bij elke zonsopgang zoek jij eigen sokken zoek jij een kam zoek jij mijn warme lippen Stilletjes stilletjes wordt jouw ego steeds kleiner en kleiner en kleiner vanavond maak ik bakbananen met rijst voor jou klaar het is niks vreemd bij elke zonsopgang zoeken van eigen sokken zoeken van een kam zoeken van mijn warme lippen…

het prestigieuze hoogbouwsilhouet schrijnt aan de heldere hemel koud en kaal priemen glas en staal gevoelloos in het blauw aan hun voeten is het is zoeken naar gezelligheid van kleine stegen de buurt heeft eigen tijd en leven als de eetcafés vol schuiven met hongerige lijven weet dan dat de torens zielloos achterblijven het schrijnen…

het is geen cel waarin jij mantra’s prevelend jezelf tracht vrij te pleiten jouw buitenissigheid kent enkel zelf gepermitteerde grenzen door betutteling van het lot geen brandhaarden van energieën worden zichtbaar als men jou de voeten wast stigma’s uit een vroeger leven zijn al bij de eerste kruisiging vergeven pas in het rijpen…

Al droevet die tijt ende die vogheline, Dan darf niet doen die harte fine: Die dore minne wilt doghen pine Hi sal weten ende kinnen al -Suete ende wreet, Lief ende leet- Wat men ter minnen pleghen sal. Die fiere, die daer toe sijn ghedeghen Datsi onghecuster minnen pleghen, Si selen in allen weghen daer jeghen Stout…

ik dartel weer sinds tijden in de warme herfstzon hagel heb ik kunnen mijden de donderslag was niet voor mij zie de mensen zachtjes ernstig praten geschokt door mijn verlaten maar ik voel me vrij het aardse leven is er nog even voor mij ga hen met mijn speelsheid plagen antwoord geven op nog open vragen in samen zijn zullen…

Een oud verwassen shirt maar heel dierbaar ik trek het aan om in de tuin te werken In mijn herinnering ruik ik zijn geur en alles krijgt weer kleur Vijf maten te groot maar dat maakt niet uit even dat gevoel van zijn Dan gaat hij in de was en belandt in de kast tot hij totaal is versleten En dan wordt ook deze herinnering vergeten…

Alleen, zo voel ik me wel eens, Alleen, soms gewoon zo ineens. Alleen, je ziet het niet, Alleen, doet me verdriet. Alleen, op niemand verliefd, Alleen, niet door die persoon geliefd. Alleen, waarom doet dat zeer, Alleen, keer op keer. Alleen, angst om dit altijd te blijven, Alleen, aan bijna niemand te beschrijven. Alleen, niemand…

jij bent de mooiste en mijn liefste maar je zegt zoveel niet als ik je vraag dus moet ik je nemen zoals je bent maar wie ben je ? oke, misschien is dat een vraag die niet telt maar waarom zou dat niet mogen tellen? wie weet ben je een bedriegster maar waarom bedrieg je mij ? doe beter niet,want dan ben ik boos en ben ik gevaarlijker…

Bedankt mijn maatje voor het inzicht dat ik van je kreeg Ik en jij weten dat als er iets mis ging met mij Jij liet mij zien hoe het ging in de echte wereld Een band zo zuiver Ik mis je nog elke dag bewaken was je heel goed in Ook al ben je er niet meer Maatjes voor altijd…

Ik zou voor jou een liedje willen zingen. Een liedje van verliefdheid en verlangen, van jong en mooi zijn en van and're dingen, maar 't liefste een liedje over jou. Maar zo'n liedje zal ik nooit zingen. Ik zou het ook niet willen, want ik kan het niet. Voor zo'n lied ontbreken mij de woorden, want je bent m'n allergrootste stuk verdriet.…

nog is er het tastbaar samen zijn de kist en rode rozen pas later kleurt en spreekt herinnering uit foto’s in vergeten dozen er komt zeker een ontmoeten als vlinder zal jij ons op eigen wijs begroeten gaat ons de wegen tonen als wij verdwalen in vroegere verhalen er is een warme lijn die ons verbonden houdt ook al ben je nu zo…

Woorden vele woorden wachten op antwoorden dansend als accoorden elkaar aftastend schuiven ze ongemerkt dichter woorden verwoorden een diepe zucht naar al dat wat al even in vergetelheid was geraakt nu beroeren de juiste woorden datgene wat verlangen aanwakkert waardoor verborgen rupsen sneller ontpoppen dan ooit tevoren een onuitwisbare…

jij hebt de kleur van water spiegelend zie ik mijn gezicht jouw transparantie sprankelt lieve woorden die ik schrijf in mijn gedicht je stroomt in warme koestering aromatisch langs mijn lijf strijkt met wilde speelsheid schuim langs een verboden lijn maar al tijdens het ontdooien voelde ik de kou weer komen ben rillend opgestaan…

als jij de lente was dan kom ik als de regen en raak ik met mijn hart jouw lieve gezicht als jij de zomer was dan kom ik als de zon en kus ik jou met warmte als jij de herfst was en ik een druivengaard dan geef ik jou wat wijn als jij de winter was dan ben ik niet vergeten dat na de winter lente komt…

brief me dan gelief me dan verleid me dan bevrijd me dan grijp me dan knijp me dan beroer me dan retour me dan zoen me dan ontgroen me dan verlang me dan vang me dan…

ik hoef je maar te zien als je aanbelt en voor de deur staat elke keer als je voor de deur staat en ik je weer zie, hou ik van jou oke, oke, nu zou je kwaad zijn dat ik zeker niet van je hou als je niet voor m'n deur staat maar schat, ook als je niet voor m'n deur staat hou ik van jou, elke keer weer, hoe zou ik niet van je kunnen houden…

Het zijn de gouden muren van jouw hart het zijn de spelonken in jouw denken, waaraan ik géén aandacht meer wil schenken de creatie van jouw eigen leven heeft je vrijheid en verwachting gegeven van jongs af aan wist je je eigen weg te gaan wij dachten en wisten laat haar maar begaan toch is er een keerpunt gekomen waarvan wij nooit konden…

Zoals een rivier via de juiste bocht naar het dal stroomt Flitsen gevoelens en emoties zinloos door mijn hoofd. Onder een deken van donkere wolken vol regenwater Sta ik bij de juiste bocht met een glas omdat ik geloof. Mijn hart kroont de afslag geleid door mijn navigatie. Het gekolk van de rivier stroomt af wat mij verdooft. Een vallei uiteenlopend…

Achter het bed begint de muur aan het zoeken van contact met de kozijnen van de wereld ik kom bij je in mijn nachtpyjama om de zielsgordijnen te sluiten betekenisvol ondanks verleden in mijn dromen vertolk jij liefde via jouw dimensie van tederheid vind ik de weg terug naar het alfabet op een maagdelijke bladzijde in stilte schrijf…

wij streven al een leven lang naar symmetrie als schoonheidsideaal bewerken en her profileren wat de natuur ons meegegeven heeft zien als resultaat gelijkvormig zonder hart twee helften bij elkaar gebracht kies maar voor uniek het ene oog is ook het andere niet de lach trekt links op vrolijkheid en rechts zit het venijn in chagrijn…