Lentelicht

Bloesems dwarrelen
als vallende gedachten
in de ochtendlucht

De bloesems openen zich in
stil ochtendlicht, hun geur is pril, maar
draagt al het zuchtje van verdwijnen. Bloemblaadjes vallen
als ongezegde gedachten, de takken buigen terug naar hun kale oorsprong.

Langs de rivier glinstert het water
als bewegend glas, maar aan de rand kleven de
resten van regen en oude bladeren. Wat stroomt, herinnert zich
toch wat het achterliet — de wind ruist, en neemt iets mee dat niet meer keert.

In het gras schuift nieuw groen
over het verbleekte mos, terwijl onder de wortels
jaren van herfst en zachte grond sluimeren. Alles wat oprijst, doet
dat op wat eerder is gevallen — zelfs bloei draagt het stille gewicht van terugkeer.

Ik wandel traag door een tuin die
zich opent en sluit tegelijk, de geur van vochtige
aarde en lentelucht houden me stil. Er is geen verdriet in wat vergaat,
geen angst in wat komt, alleen het zachte weten: alles leeft op het ritme van loslaten.