Altijd verbonden

Fonkelende ster
haar hart vol licht en warmte
bewaard, voor altijd

Hoog boven rimpelloze meren en
slapende velden zweef jij als een verre gedachte,
een herinnering van vuur. Je danst aan de rand van het niets,
als een droom die verdwaalt, een vonk in de eindeloze nacht die nooit zal doven.

Wie stak ooit jouw ongekende vlam
aan in de kille ruimte van de tijd, wie gaf jou een plek
tussen ontelbare, trillende lichten? Ben jij een fluistering van iets
dat ooit was en verging, of een teken dat wacht op de ogen die jou herkennen?

Op een zekere dag was je een storm,
een onstuimig, laaiend vuur, een stervende zon die de
open hemel in vlammen hulde. Maar nu blijf je slechts als een baken,
stil en alleen, zwevend boven een wereld die jou nauwelijks nog ziet of verstaat.

En toch, wanneer de nacht me omhult
in haar stille armen, wanneer gedachten vervagen en
dromen ontwaken, dan zie ik jou nog, hoog en onwrikbaar in de verre
duisternis, een lichtpunt dat blijft, zelfs als alles vervliegt in de stroom van de tijd.