Woede

(over het vuur dat vraagt om vorm)

Woede komt niet als een vreemdeling binnen —
ze klopt niet, ze stormt,
ze beukt op de borstkas,
brandt achter de ogen,
hijgt in je keel als een woord zonder rem.

Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.”
En o, wat is het menselijk
om toe te geven aan die roep.

Maar niet het voelen is zonde.
Het zondige schuilt
in het botvieren,
het breken van bruggen
omdat je hart in brand stond.

De ware kracht is
niet de vuist,
maar de adem ertussen.
Niet het bord dat breekt,
maar de stilte die je kiest
als je hand omhoog wil gaan.

Want woede wil erkend worden —
gezien, gevoeld,
maar niet gevoed.

Een manager die zwijgt
wanneer hij wil bulderen,
die telt tot twintig
terwijl zijn bloed tot koken komt,
laat zien wat leiderschap is:
niet de afwezigheid van vuur,
maar het beheersen van de vlam.

De wereld heeft geen gebrek aan boosheid,
maar wel aan vorm —
aan moedige mensen
die hun woede dragen
zonder hem uit te storten
op hoofden die kleiner zijn.

Voel het.
Erken het.
Maar wees groter dan je woede.
Niet omdat het makkelijk is,
maar omdat het nodig is.

... Woede
Woede is geen zonde — tenzij je haar de macht geeft om te breken wat je lief is. Een poëtisch pleidooi voor het voelen zonder vernietigen, voor adem tussen de vurige woorden, en voor leiderschap dat groter is dan de eigen drift. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
10 augustus 2025