Het stelde niets voor, weet ik achteraf, dankzij -- mijn verslag ervan.…

In de herfst verzamelen zij zich met velen bij de waterplas de meesten vertrekken voor de winter wiekend op wolken van ongestild verlangen. Meestal blijven er een paar achter overvallen door angst voor het vliegen zij boetseren met droeve hand de tol van overblijven. Hoe komt wie vliegt ooit tot bedaren, en wie niet vliegt ooit van…

Pas op, de wegen lopen rond, mijd ze dus als -- je een uitweg zoekt.…

Een slaperig dorp met afgesloten deuren -- Blaffende honden.…

In de ochtendwind tinkelen mijn gedachten -- als een carillon.…

ze ziet op de datingsite de foto van een vraagteken nieuwsgierig klikt ze erop die wil ze weleens spreken   binnen de kortste keren klikt het en zijn ze met elkaar in gesprek eerst nog over ditjes en datjes hij wil al snel een ontmoetingsplek   ze zegt dat ze te weinig van hem weet en dat ze eerst nog wat wil praten ze wil meer over hem…

Midden op de weg ligt een steen, er ligt een steen -- midden op de weg.…

Om iets echt te zien moet je met al je aandacht -- er net naast kijken.…

Ik denk aan vroeger en ik herinner me nog -- veel meer dan ik wist.…

We dragen hem weg, het gaat moeizaam, hij is zwaar -- met zijn fantoombeen.…

Veel wijsheid, als oogst van heel mijn lange leven? Ik weet wel beter.…

Antwerpens trotse burcht staat met krijgshaftig aanzien stevig en onverwoestbaar wenkt echter glimlachend mensen binnen te komen toont verrassende beelden van roerig verleden hedendaags streven vele kunstwerken van de krachtige stad het kasteel aan de Schelde ziet twee kanten op zijn blik volgt de rivier vult zich met werklust van…

Wonen er wezens in de wolken? Wie is daar -- aan het rommelen?…

Het aantal bruggen is oneven, hoe zet ik -- dan een route uit?…

wie in het voorbijgaan het lot omarmt gaat aan boord van het Narrenschip door stilte en sneeuw de maat van onrust kent krast de tijd in steen wie door geschilderd glas naar wolken kijkt beschouwt de betovering van het licht het tedere ontvouwt geeft het sprakeloze een stem laat de sterren helder laat zingen wie in het voorbijgaan…

Onder het nachtfilter lig ik wakker in winterslaap de bloesems op mijn huid schemergrijs, gelukkig denk ik dat, kan ik nog iets denken, meer zit er niet in en de jeuk blijft me plagen in mijn hoofd, daar waar ik niet bij kan Ik kan alleen wachten tot het is opgelost en ik weer zin heb in taart, gelukkig kan ik die zelf bakken…

De dinertafel, stijlvol gedekt, smetteloos -- Behalve ik dan.…

Ze vindt mijn gevoel niet herkenbaar: 'Zoek nu eens -- je echte gevoel!'…

Er zat een geheim in mij, ineens ken ik het -- zeg ik het hardop.…

Fluitend loop ik door de lanen uit volle borst zingend overstraat dansend langs beuken en platanen weet met m'n vrijheid bijna geen raad. Vrolijk groetend alle mensen alle meisjes spreek ik aan wat zou ik mij een beter leven wensen dan dit vrolijk vrijbuiterbestaan. Nog steeds lacht mij de toekomst toe al is mijn beweging niet meer zo…