t is eindelijk de dope die als een zwerver mijn bloedbaansteeg verovert en zacht ween ik bij het gloren van een nieuwe dag vol heerlijke leegte o leven genot en sst zzzzzzz zzzzzzz zzzzzzz…

Kinderstemmen galmen de stilte voorbij vullen gapende gaten van pijn en gemis niet langer nacht in de stad kijkend naar de zonsondergang wacht ik op mijn droom een dans van vrijheid die engelen naar de aarde zond Mijn dochter zingt in een kinderkoor. Zij waren in het kader van het Grachtenfestival uitgenodigd om in het Anne…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…

In de Eusebiuskerk vallen soldaten Met dichte parachutes nog naar omlaag Zij komt uit Canada verhaalt ze traag Haar man heeft hier gevochten met zijn maten Ik laat de grootste klok voorzichtig luiden Kijk daarna uit over de Neder Rijn Voel van de stad het stukgeschoten zijn Het met de handschoen huwen van de bruiden Karel van Gelres praalgraf…

Bij de baard van de profeet De grond onder onze voeten Door heilig moeten Wordt het allengs te heet.…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

Ik klim weer uit de nevel zoals vanmorgen toen ik verdwaalde in mijn slaap; de nacht – jaloers op wil en wezen – maande mij tot doodstil zwart. Roerloos werd ik als plant gerukt uit droom en horizon. Het snakken naar het licht maakte weerloos, een donkere wolk in een bodemloze leegte. Ik adem bloemen op de wind en schik mijn blad tot rozenrood…

wanneer de eerste appel valt zal ik je zien, achterstevoren met mijn vingers in mijn oren en in mijn tas een flesje malt we zullen praten in de regen over wat je had verzwegen en ongeveer halverwege zullen we zien of het bevalt is het ja? dan gaan we dansen heerlijk met de sterren sjansen naakt gehuld in bloemenkransen zwierend tot de…

Van zes tot zes. Elke dag weer. Stoppen kan niet. Doorgaan maar weer. Is dit onze vrijheid? Gebonden als een slaaf? Altijd maar doorgaan? Wat hopen we te bereiken? De rijken rijker en wij schieten er niets mee op. Steeds maar weer in de cirkel. Er komt geen einde aan. Waar is toch de echte vrijheid? De keus om niet te gaan.…

wakker worden gaat traag ik laat vergeelde beelden die langzaam vervagen het spel der schimmen spelen gevangen in mijn grond als een boom die met eindeloze pogingen de hemel probeert te raken het is de storm die wakker maakt en takken trillend laat breken…

Waar kan zij komen? Achter schaduw een goed heenkomen zoeken misschien in kerker of door tijd gevonden nacht die zich met graagte openbaart en zich heerser noemt met donker zwaard. De pen die immer door de dagen krast weet van scherpte en gemak. Zo legt hij ongemerkt het uitzicht bloot, maakt het beeldend af. Maar zij, is vuriger dan degen…

haar leven duurt nog als de wormen zijn uitgegeten haar vlees is niet te zien maar doordringt de kamer met gedachten haar kracht is als een inktvlek op een laken een ronde golf in een vijverspiegel haar geboorte is pijn als zwerende wonden verloren illusies en vergeten zinnen…

hallo vreemde wat doe je hier in ons land hallo vreemde voor wat vlucht jij in jouw land wat heb je verloren in jouw mooie land samen hand in hand lopen wij in ons vrije land…

Het gras heeft nooit zo groen geleken als vandaag toen ik langs het pad van bloem naar bloem ben gehuppeld, waar ik besefte hoeveel kleur en warmte het leven om mij heen bevat Ik ben door muren heen gelopen en over vele bergen heen gegaan, ik heb aan afstanden gebouwd en opnieuw weer afgebroken tot ik mezelf uiteindelijk heb verstaan…

Zeewind slaat het witte water op een zonbeschonken strand. Razend rollend vol geklater schrijft het woorden in het zand. Eilandbergen in het blauw dragen groenig grijze kleuren. Op een surfplank staat een vrouw stralend in de zilte geuren. Liggend op de korrelstrook langs het windbeschreven water denk ik aan een duik en later Voel ik…

Zoals zwaartekracht geen kracht is en continue tijd illusie is het fort benoemd als ik van eigen makelij: gestolde levenslust in vergelijking. Buiten dat veilig kader - en waarom zou het veilig moeten zijn - de handen zonder houvast leeg en vierend in het open veld blijk ik de ander…

op de kust waar vinnen bewegen tot bezinning ligt het zand dat zich fijnzinnig laat beroeren zo cirkelt het meeuwengarnizoen de werkelijke betekenis op leven opgetogen ebt de vloed zich als een lange adem naar mijn ontwaken…

Keren naar het omgekeerde, bruisend van verlangen, een beetje muzikaal, door onbegrip bevangen. Het tikken van de klok, alleen beheerst door tijd, het geven van vertrouwen, het nemen van de vrijheid. Grijpen naar de liefde, de momenten die ik mis, een onbeantwoord vraagstuk, een raadsel dat niet op te lossen is. De leegte van mijn ziel, opgevuld…

Maand van opwekkende geuren; van fris, jong lentegroen; tijd van zachte, tere kleuren maar ook: herinnering aan toen miljoenen ver weg zijn ontboden: verguisd, vergast, vergeten; in mei herdacht. De doden leven in ons bitter weten.…

we streden tegen de waarschijnlijkheden en gaven kansen weer met een getal dobbelden, dronken, keken in kristal de glazen klonken op voltooid verleden omzichtig meden we onzekerheden maar duistere voorspelbaarheid kent tal van waarden tussen nul en één, het Al had telkens elke theorie bestreden want bij de dingen die we één keer deden bleek…