Je hoeft er het plein niet te vrezen Alleen de klinkers klinken onder schoenen De ochtend valt er af te lezen aan de huiver van muren De mensen schuchter morgen haalt met hen adem niemand en niets nog echt op dreef Muzikant met z'n muziek is er tweemaal te geef Echo van accordeon tegen muren van kerk en paleizen…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

Waar zit het kwaad zijn het de onzichtbare zielen die uit wanhoop handelen of zijn het de barbaren van IS die tussen gewone mensen wandelen onverwacht toeslaan en dood en verderf zaaien en onschuldige levens vernielen en nabestaanden achterlaten met verdriet en pijn niemand weet wanneer er een einde komt aan deze terreur maar het kwaad…

Tussen macht en vrijheid bestaat nog altijd een diepe kloof die alleen te dichten is met verdraagzaamheid en samenwerking maar niet uit naam van een geloof…

Wanneer de mens is doorgedraaid en moord verbant uit zijn geweten, het uitschot haat en bommen zaait, de aarde kind wordt zonder eten. Wee klootjesvolk en hoge heren, dan zal geheid de dood regeren.…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…

Waar ben je op deze wereld nog vrij en ook veilig? Waar op deze wereld is een land of stad nog heilig? Waar ben je op deze wereld nog vrij om te gaan? Je kan geen land meer betreden van Amerika tot Afghanistan! Waar op deze wereld is het veilig als het gaat om vrede waar dagen, maanden, jaren en al eeuwen om wordt gebeden? Stuur…

een steen blijft geworpen de melk opgeschud tot breukvlak, niet opraapbaar niets is gaande alles bevroren in een moment, twijfelloos niets is herroepbaar alles voldongen in stilstaande val, bodemloos geweest is onvervangen met nadruk cursief gedrukt alle luchten eender geen wolk hetzelfde, de foto onbewogen…

Amsterdam is ten lange leste een fundament onder de Nederlandse toekomstdroom. Een stad die zich door niets laat begrenzen; maar steeds voorafgaat aan een progressieve stroom. Amsterdam is ten lange leste een proeftuin voor de Nederlandse moderniteit. Een stad die niet alleen het vrije denken dient, maar een smeltkroes wil zijn van ras,…

als we nu doen alsof en teruglopen naar het prille begin naar de rode heuvel met kale boom en eerste melktanden hoeveel hadden we dan kunnen drinken zonder in slaap te vallen hoeveel hadden we gehouden van, mocht het ooit zo zijn…

Zwanen zijn het zwemmen in de Seine Witte zwanen die de rivier ook de dode armen Van de stroom sieren afsteken tegen de spiegel een grijs getinte spiegel De zwarte zwanen zijn opgevlogen elders neergestreken Buiten mijn gezichtsveld de mijne.....…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

In alle onschuld verloopt alles volgens even eeuwenoud als misdadig plan. Waar het geld vandaan komt laat zich raden. Zijn we neergestreken in de nepschaduw van nep, waar het samen zalig roken is geblazen, kunnen we niet anders dan mekaar onthalen op de pret die niet op kan. De permanente, die je op kunt laden. ------------------------…

Er is de aangename dubbelzinnnigheid van 'dood' na 'ik'. Er dreigt aan de einder. Aan de einder dreigt er. De dubbelzinnigheid van horizon, schip, boortoren. Van horizon de dubbelzinnigheid. De wind die de meeuwen draagt die de wind maken. Er: ergens. Er: hier. Er lonkt de aangename aanname van alles, zonder denken. -----------…

Zolang de wereld draait en zij wordt door de mensheid bewoont; ast zij in een dag en wordt de zon in een jaar met een vaste ronde beloond. Kent zij haar schaduwzijde bij nacht; en bevindt zij zich aan haar lichtzijde als de zon haar zachtaardig toelacht. Schuint zij iets van stand vier keer per jaar naar de zon een seizoens verlies…

langs grenzen door fluisterbossen raakt ons een eindig blikveld   het brood aan doorzogen monden het zaad in geheelde velden   ter plaatse, het alhier alwaar wij ons in overeenstemming   bevonden, tot verplaatsen, alsnog tot de limiet aan zichtvrees   hernieuwbaar stiltevlees, zelfs aan woelbare aarde voorbij…

mijn bomen en heggen zijn versleuteld tot land en water, sterren en de maat der dingen in perifeer zicht, uithoeken aan ommelanden ook is sprake van verwarring, ongeschreven wetten in afwachting van een schone lei, in weerwil…

ik begaf mij in diepere krochten buiten het zicht, ver van gewoel als wachtkamer van dolenden tussen val en wedervlucht een verblijfplaats, doorwaadbaar van tijdelijke aard - muren vol binnenmonden voor het onbekende beducht een begeerte te ontsnappen werd mij deelachtig zodat ik naar doorgaande wegen vroeg om kort elkanders…

dit lijkt een gedicht zonder eind een waterval met vrije uitloop gaandeweg, steeds, sleets, over de stoep met onvermijdelijke stront naar wat gekend is en deels vergeten wat ooit was en nooit meer kan zijn nu nog gauw een tochtje, voor de schemer ons de weg doet vragen alle bestemmingen op een hoop overal ijl vlees en alles aarde…

(Zijn er nog vragen?) een stenen aambeeld restanten oerknal achtergrondruis, een zilveren vogel wegstervend, net als het middaguur tegen de avond, op gezette tijden diepte versus vlakte -zinloze discussie- Vergeten. Een licht in bewolkte blindheid dat oplost tussen voortijdig en definitief…