inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1856 - 1880

poëzie (nr. 4.220):

Zij loechen

Zij loechen en staken hun schouders op
omdat ik hun klapte van Vlaanderen.
Zij loechen en zeiden: Van anders wat
en horen wij u nimmer klappen,
Wel neen! neen! Mijn Vlaanderen is mijn ziel,
mijn leven, het doel van mijn streven:
mijn leven voor Vlaanderen en Vlaanderen voor God,
o mocht ik dat winnende sneven!

loechen - verleden tijd van lachen
staken hun schouders op - trokken hun schouders op
klapte, klappen - sprak, spreken
sneven - in de strijd sneuvelen

Schrijver: Albrecht Rodenbach
Inzender: Redactie, 26 maart 2021


Geplaatst in de categorie: woonoord

4.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 2.144

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
anne
Datum:
20 maart 2018
een heel mooi gedicht van een man die Vlaanderen in zijn 'herte' draagt...
Naam:
vanhee patrick
Datum:
20 juli 2014
heel mooi de menselijke waarden gaan boven alles
Naam:
Chantal Ballière
Datum:
13 december 2007
Prachtig stukje poëzie en heel actueel voor ons, Vlamingen! We moeten voet bij stuk houden voor onze rechten als Vlaming. Eindelijk gerechtigheid voor ons...?
Deze verzen waren eveneens te lezen op het rouwprentje van mijn schoonvader, die gisteren werd begraven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)