Alle inzendingen van A.

Daar zijn de dagelijkse namen weer van de stations op vastgestelde tijden, men leest ze en voelt dan vaag het oude zeer dat men zich uit die sleur eens wou bevrijden. Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden. Men…

Het Angelus klept in de verte in tonen zilverhel, Grootmoeder knielt op de drempel, de kinderen staken hun spel. Grootmoeder bidt: 'Onze Vader...' De kinderen zeggen 't haar na: - een zonnestraal glijdt door het lover een lichtstraal van Godes genâ. -------------------------------- uit: Gedichten (1907)…

Jij bent van mij, van de veldleeuwerik die jubelend naar de zon klimt, van de koekoek die weemoedig de komst van regen voorspelt, van de merel die troostend het afscheid van de dag bezingt Jij bent met mij, met mij als de pinksterbloem en het oranjetipje, met mij als de rolklaver en het icarusblauwtje, met mij als het duinviooltje en de zilveren…

Stad, langs uw blinkend water liep ik voort, ik zag uw markten in het morgenlicht, ik heb van u gedronken en gedicht en 't stromen in uw aderen gehoord. De toren met het trillend vergezicht, een schrale trambel, die de morgen stoort,- ik daal en wandel langs het water voort het ruime land in, dat rondom u ligt. En zijn die u bewonen nors…

Als ik ga schrijven is het al geboren: het schrijven is het knippen van de streng en het vooroverbuigen om te horen of het – men kan nooit weten van tevoren – een lieveling zal worden of een kreng. Ik had al lang de lust hiertoe verloren, wanneer er niet de wieg was van uw oren, waarin ik leg wat ik ter wereld breng. --------------------…

Steen en stoffigheid. Betonnen blokken worden woning. Kooi verrijst op kooi. In de volte waar wij zullen hokken loert de leegte nu al op haar prooi. Krantenschrijvers fronsen. De neurosen druipen straks als vocht de muren af. Kroon der schepping, wilt gij hier verpozen Op uw speurtocht…

In Plato's ideeën voor burgers en braven Klaagt niemand zijn nood over wetten voor slaven Wie houdt nou van dieven die jatten als raven Wie heult met de vijand is zich gaan verlagen En bezig een kuil voor de ander te graven Zo kan ik wel doorgaan met duizendéén vragen Wie niets weet van cruiseschependamp in de haven Kijkt ver als…

Ik woonde ooit in een ander land, waar de zon niet wilde schijnen Het was er somber en grijs, want mensen en bloemen konden er niet aarden Het was er verlaten en stil, omdat de vogels er hun stem niet konden vinden Het was een land dat altijd sliep, omdat ik dan mijn dromen kon leven De herfst werd er winter, de dagen werden nachten en ik bleef…

Hij sprak aan één stuk door: in onze kringen doet men nog steeds te weinig aan cultuur, ik geef het toe, maar in het laatste uur gaat het – nietwaar – ook om de laatste dingen! Zijn adamsappel danste op en neer boven de toga of het khaki-hemd, over het godsrijk sprak hij hooggestemd en blozend over seksueel verkeer. Hij sprak over zijn eerbied…

De politiek wil met ons praten, het is weer verkiezingstijd, houden lange referaten, hebben plotseling van heel veel spijt. De politiek doet veel beloven, er komt een betere tijd, we mogen hen opnieuw geloven, niet tot compromis bereid. De politiek wil dat we groeien, straks voor iedereen een huis, onze welvaart zal meer bloeien, als…

Ik weet er op een Hollands plein een aardig huiske klein en rein, van rode tichelsteentjes gebouwd en vast wel een paar eeuwen oud. Puntgeveltje, met trapkens vier, vijf, zes, met houten luifel en hoog bordes, half verscholen in loverpracht, spiegelt het zich in de stille gracht ; en als er een zonnestraal over zinkt, al wat er aan is schittert…

Elke keer wanneer je vertrok besefte ik dat je levens ging redden Elke keer wanneer je vertrok wist ik niet wat ik moest denken Ik was ongerust en maakte me zorgen om jou En wat als het de laatste keer was dat ik jou zag? Je liet me alleen met al die gedachten Wat verwachtte jij van mij? Verwachtte jij dat ik jou ging steunen? Ik kon geen…

Jij bent het meisje dat lachend de deur opende ‘Welkom’ zei en mij in je leven binnen liet Jij bent de mond waardoor ik wil lachen, praten en zoenen De ogen waardoor ik naar mijzelf leerde kijken Jij bent de zon die warmt, brandt, mijn leven kleurt De regen, die mij laat voelen en doet groeien Jij bent de wind die blaast in mijn kleine…

Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam, in 's lands kronijken van grote faam, — dat we zinken voor hen op de knieen; verwonderen doet hun ons spotgelach , ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag, als een ezel... relikwieên.…

En 't is vroeg in de morgen: de hemel is blauw, in 't mollige gras schittert peerlende dauw, op stammen en blâren, ver en dicht, speelt met de schaduw het zonnelicht, - op aller grachten zomen staan bloemekens te dromen, knikkende, geurende, slapensmoe, de heldre lentemorgen toe. Hij gaat langs de kronklende wegel in 't bos, …

Een leegstaand ministerie en kantoren, en in Breda ook die gevangenis, we zien dat er gelukkig veel opvangruimte is, voor Oekraïners die hun huis verloren. Maar hebben we dan jaren liggen slapen, voor onze jeugd is er geen huis, en voor een dakloze is het ook niet pluis, zo menigeen ligt in de kou op apegapen. Nu plots breekt nood de wet…

Traan na traan Dag na dag Pijn Diep vanbinnen Altijd durend Sluit het op Hou het vast Lijd eraan Maar kan het niet zeggen Want, ik wil je niet kwetsen Ik wil je niet kwijt…

Ze liep de oorlog uit tot er geen oorlog meer was. Hij draait nog weleens haar stem haalt een verdwaalde schouder op drijft een lach de woestijn in slaat de traan dood die meezong. --------------------------------------------------- uit: 'Zal ik je wijzen waar ik woon', 1967.…

Mijn hart gesloten Voor jou, voor iedereen Want ik wil je niet kwetsen Kwetsen met mijn pijn Jij bent mijn licht Mijn pijn het donker Jij bent mijn hoop Mijn pijn de afgrond Dus ik verberg mijn pijn Laat je licht me beschijnen Zo is de afgrond verder weg En onze eeuwigheid eindelijk in zicht Al hoop ik soms dat de eeuwigheid niet meer…

Verdriet en pijn Opnieuw en opnieuw Geen hoop, geen geluk Enkel gebroken Van binnen Van buiten Enkel kapot masker, Fake glimlach Waarom niet? Een keer geen masker, Geen glimlach Een keer echt gelukkig, zelf gelukkig Waarom niet? Niemands last Zelf geen last Waarom niet?…

Groep spreeuwen vliegt op fladdert van de grond en wervelt naar omhoog net als mijn oog om dan snavelsnel te duiken in het net ontstane rijk van scherp scherende schedeltjes graaiende pootjes, dwarrelende veren ze zijn al zo hoog en met zo velen samenzijn is een som der delen om daarmee een dans te creëren die het leven gaat eren…

Het regent tranen, het oerwoud brand, en op het strand, ligt het teloorgegane. Het oerwoud brand, eeuwenoud, het moet verdwijnen, welvaart, vlakke lijnen verschijnen, voor meer en misverstand. En aan het strand, beuken de oliegolven, ’t land wordt bedolven, door de vooruitgang overmand. Het regent tranen, over het teloorgegane…

Het haardvuur wierp zijn rode schijn door ‘t kleine, geurige kamerkijn, op uw bleek gezichtje mede: waar vond men zoeter vrede? Maar, plagend staakt ge naar de vlam het kleine voetje... en ik nam het bevend, staamlend tussen mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen. Dan vielt ge minziek aan mijn hals: en is een vrouwenhart zo vals? Wie…

Op de planeet waar ik sinds kort verblijf, hebben wij het voor elkaar gekregen, dat de warmte is gestegen, door de hebzucht die ons drijft. Hebzucht, het moet steeds meer, genoeg is zelden nog genoeg, voor matiging nog te vroeg, dus nemen we van wat er nog resteer. Al zijn de gletsjer aan ‘t ontdooien, we moeten ons steeds meer ontplooien…

Een echte oudduitse taveerne, zingende Burschen ter lindebank, op de drempel een blonde deerne, om ‘t houten geveltje wingerdrank; van binnen gerookte balken, een krachtig bruine schemertint, en een zonnestraal, de schalke, die dartelt over kroes en pint. De tabakswolken blauwen. Poes spint er bij de koele haard; en van de wanden schouwen…

Steeds meer en ieder neemt, aan onze hebzucht komt geen einde, en straks is ons het dichtstbijzijnde, het langst vertrouwde vreemd. Wat ooit bestond tussen zon en maan, en wisseling der jaargetijden, de natuur stond ons terzijde, is dat alles ons ontgaan? Wij worden nu nog slechts door tijd, en domheid van een ramp gescheiden, wie staat…

Het is de geborgenheid Van je hand op mijn schouder Het oneindig vertrouwen Dat jij er zult zijn Wanneer straks de wolven komen Om huilend aan mijn voeten te staan   Het is de menselijkheid Van je ziel en je zijn Met in je hart de ruimte Voor hen die anders zijn Met het oog voor de waarde Van wat achteloos wordt weggezet   Het is de…

Soms als er iemand op zijn divan ligt zich los te kronkelen uit een neurose, begint hij aan zijn binnenkant te blozen om wat er gaapt tussen zijn overwicht en 't knaapje dat nog altijd in hem leeft met spillebenen, lokken, meiden-kleren en, later, dat hardnekkig masturberen waarvan zijn moeder nooit geweten heeft. De angst dat al die anderen…

We roepen bezorgt minder C0 tweeën, maar halen de soja van over de wereldzeeën, voor de magen van onze kippen, varkens en koeien, want de vleesproductie moet blijven groeien. Bijna de halve wereld eet hier van mee, de economie gaat goed, Nederland hoezee, hoezee ! maar wie zijn dan toch die chagrijnen, die roepen dat hierdoor de bossen verdwijnen…

Waar de Noordzee vriend'lijk bruisend, Neerlands smalle kust begroet, braken schoorstenen ontluisterd, steeds opnieuw hun zwarte roet. Daar blaast Neerlands staalfabriek, over het land ‘t giftig grafiet, maar, dat is de tragiek, aandeelhouder; u wil geschiedt. Waar de welvaart steeds moet groeien, waar slechts rendementen boeien, waar…