Netgedichten

netgedicht (nr. 80.082):

De rivier

Ik woonde ooit in een ander land, waar de zon niet wilde schijnen
Het was er somber en grijs, want mensen en bloemen konden er niet aarden
Het was er verlaten en stil, omdat de vogels er hun stem niet konden vinden
Het was een land dat altijd sliep, omdat ik dan mijn dromen kon leven

De herfst werd er winter, de dagen werden nachten en ik bleef alleen
Niets bewoog, zelfs de tijd bleef hangen, ook de laatste hoop verdween
Het was zo koud, ik sloot mijn ogen en liet mij langzaam vallen
Wilde wel, maar kon niet geloven, dat toen een vrouwenhand verscheen

Die hand voerde mij mee, dwars tegen de stroom, naar boven, tot op de golf
En daar, in de volle zon, kwam jij naast mij zitten en zei: Daar gaan we dan
Vertrouw op ons, ik ben jouw rivier, ik toon je de heuvels en de dalen
En in storm en wind, kun jij mijn bedding zijn, wij zijn voor altijd samen

En zo begon de reis, van verleden naar heden, van droom naar echt
Wij zoenden, huilden, dansten en kwamen van gisteren in vandaag terecht
Lieve rivier, vrees niet voor morgen, volg je gevoel en daarmee je loop
En kun je ’s nachts niet slapen, ik lig naast je, zowel in zomer- als in winterbed