Alle inzendingen van Abel Staring

Ze keken naar de schepen die uit de Westerschelde kwamen. Het gesprek stokte vaak en dan zochten ze koortsachtig naar herinneringen. Hij zei tegen haar dat hij toen hij net zeven was in het gedrang bij het uitgaan van de school gevraagd had: ‘Wil je met me gaan?’ Toen deed ze alsof ze het niet gehoord had, nu glimlachte ze vaag en begon te vertellen…

het woord was altijd dominant maar is het ooit in mij geland? met een boekje in een hoekje dwaalt de ziele af naar 't strand…

De negende maand volgens de oude Romeinen heeft een welluidende naam al brengt de maand geen novum maar vermindering. Allerzielen bepaalde meneer Jeronimo bij zijn doden en bij zijn achternaam ‘van Elk’. Zijn naamgever had een grootmoeder die zo heette maar Jeronimo denkt bij die naam allereerst aan: hoe dat elckerlijc mensche wert ghedacht Gode rekeninghe…

Jeronimo van Elk, neef van Abel Staring, wil al sinds 1998 dichter worden, maar hij voelt zich allereerst ouder worden en verweesd nu de generatie boven hem uitsterft. Zelfs Mulisch is niet meer in het land der levenden. Jeronimo las veel van hem maar, hij durft het haast niet te zeggen, alleen het Eichmannboek boeide hem echt. Meneer Jeronimo…

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan…

Eén knie wil niet meer zo. Jeronimo moet onder het mes. Gebit is ook aan revisie toe. Hopelijk geen extractie. Zijn hoofd, zijn schedel lijkt op een berg boven de boomgrens. En zo sombert hij maar door. Tien keer reciteren ‘minder is meer’ helpt niet. Dan maar naar buiten. Zijn ogen uitkijken. Weg uit dat keurslijf van gedachten. o…

Meneer Jeronimo waakt bij oom Juan. Ooms adem stokt zo nu en dan en komt weer reutelend als een oude auto op gang. Zijn ogen blijven gesloten. Jeronimo ziet grimassen op dat uitgeteerde gezicht voorbijtrekken. Heeft hij pijn, droomt hij? In arren moede zingt hij maar een psalm uit Juans refotijd toen hij nog Jan heette: zelfs vindt de mus een huis…

Een weekje Tessel en dat is voor Jeronimo van Elk wandelen door vervagende herinneringen. Hier sliep hij in een hooiberg en had het koud, daar liep hij voor het eerst met een meisje hand in hand en wist hij niet hoe hij het had. Ze was z’n famke maar haar stem kan hij innerlijk niet meer tot klinken brengen. Herinneringen worden kaal als de nervatuur…

Wij worden op de proef gesteld zegt de man en Jeronimo tuimelt de stilte in. Weg van de ziekenkamer, weg van necrotisch weefsel, morfinepleisters, de geur van dood. Hij loopt op de zeereep af en kruipt tussen de hoge helm. Hier, op het balkon van het continent voelt hij zich thuis. Engelland is onmeetbaar ver, Engeland haalbaar. De rust is tijdelijk…

nog even en het doek gaat op voor een krakkemikkig kabinet de regisseur speelt zelf vooraf de zware rol van w. de zwijger…

ik kraak met een krak in het donker een huisje o sorry slak…

de schelde wemelt van zalm en zeemeermin ik zie ze vliegen…

We hebben uren aan haar bed gezeten. Haar arm gestreeld, haar pols gevoeld. We hebben haar naam geroepen en haar ogen leeg gezien. Zij komt niet meer over de brug. Zware regenval zwiepende ruitenwissers ik rem af en zie bogen van brekend licht glimpen van glorie groot Jeronimo van Elk…

een parachutist aan een zijden draadje die kruisspin…

hier kun je de ogen laten weiden buitengaats…

bunker hill in de luwte bloeit nog kamperfoelie…

de hemel een bord vol vervagende vegen ook morgen weer…

de man met de steek beval hier voor een leger een kaarsrechte weg o val niet om van de slaap jij vreemdeling kijk opzij!…

oogstuitend hectarenlang strak in gelid de groene dood…

wikkend en wegend toch maar de kiloknaller ver weg loeit een koe…

Computo, ergo sum. Wat houdt dat in? In ieder geval verbonden zijn door een anonieme boetster met het netwerk van netwerken. Onder al die millioenen houden centra met koude gangen en zoemende servers ook mij in ‘t oog. Zwemmen kan ik in een oceaan van kennis. Maar nu hoor ik een hommel zoemen: hij komt de kamer in. Ik drijf hem naar het open…

Het klimopje sprak tot de woudreus: is het niet zo dat jij bij het woeden der elementen best wat steun kan gebruiken? Stabiel ben ik niet maar jij wel, jij staat al jaren geworteld in Nederlandse bodem en als wij in symbiose gaan, dan garandeer ik jou voortgaande groei. Ik help jou aan een dikke sluier waarvan het blad altijd groen blijft. Je…

Eieren gingen aan struif. Geel tegen de muur. Witvis uit de sloot bakten we op sprokkelhout en proefden we weggekropen onder de rabarber. Rood werden we van kroten en oranje van wortelcaroteen. We braken komkommers open en meloenen slurpten we leeg. Miss Blanche lachte lief naar Roy Rogers in het nachthutje achter in de komkommerhof en…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid een boerka van klimop…

Het CDA gaat pacteren met de PVV. Houdt die partij nu schone handen of gaat ze juist vuile handen maken? Ach, wat maakt het uit, dat zijn toch allemaal maar woorden. Wat telt is de macht. 'We moeten onze verantwoordelijkheid nemen', zo klinkt het nu in de achterban. Dat klinkt fraai maar ik zou ze niet graag de kost willen geven die…

Zeven was ik en tussen de kattenkoppen zag ik opeens de liefelijke Mirjam met donkere ogen die ongekende diepten verborgen. Haar stem tinkelde als de pendule thuis en sierlijker nog dan het paardje van mijn oom stapte zij het schoolplein af. Ik moest en zou haar mijn liefde verklaren maar hoe? De bel rinkelde en de School met den Bijbel…

in de PLUS slijt ie bijna geen straatkrant te dik…

meeuwen dobberen op een doodkalme zee onrustig het hart Ik zie de eerste springers in zee, ik zie de eerste gezinnen zeulend met tassen vol voedsel en speeltjes. Onbekommerd ligt de kust erbij. Ik tel minstens drie vers gebouwde vaste paviljoenen. Opgetrokken in Noordwijkse retrostijl die me doet denken aan Normandische badplaatsen, aan ansichten…

- kijk, overal oranje frutsels - ziet er niet uit - oranje gekte! - oranje sekte! - vliegensvlug naar paal 84 - vanavond is het weer heerlijk rustig bij 82 - maar... wij hebben op onze snavel ook een oranje stip - nee, dat is ‘n rode stip - nee, oranje! - ik wil ‘m niet, oranje brengt onheil, kom maar mee, oranje: dat is booms voor ‘wordt…

mensen en bomen ze vormen hun ringen en worden geveld gepubliceerde inzending bij linosnede van Julia van Verschuer zie http://bit.ly/bwqBXd en http://bit.ly/aRvarP…