Netgedichten

netgedicht (nr. 35.899):

Hondseenzaam

Jeronimo van Elk, neef van Abel Staring, wil al sinds 1998 dichter worden, maar hij voelt zich allereerst ouder worden en verweesd nu de generatie boven hem uitsterft. Zelfs Mulisch is niet meer in het land der levenden. Jeronimo las veel van hem maar, hij durft het haast niet te zeggen, alleen het Eichmannboek boeide hem echt.

Meneer Jeronimo is van huis uit een somberaar. Hij woont bij mij om de hoek en al is ie familie, ik praat liever niet dagelijks met hem. Dat depressieve van hem is te aanstekelijk. Maar goed, ik moet hem nageven: hij zit niet bij de pakken neer. Hij is zelfs bezig pakken met oude gedichten open te scheuren. Hij sorteert ze en vanmorgen zei hij met iets van een twinkeling in zijn ogen: liefde doet het altijd goed en daarom moet je deze ouwe tekst van mij publiceren:

De wereld is ontbladerd en herleid
tot lijnenspel maar hij, hij ziet het niet.
Hij zit hier op zijn heuvel, heeft verdriet.
Zij toeft te komen en hij blijft bereid

te wachten tot hij hoort haar hoge lied
en speurt hoe zij haar zoete geuren spreidt
en trippelend haar voeten tot hem leidt.
Hij wacht op haar al werd hij heremiet.

Er doemen toendravisioenen maar
hij snakt naar warme ogen, natte neus,
naar lippen lief zelfs als ze pruilen.

Geen Fleurtje zoekt hem op daar waar
hij is, hij dwaalt in leegte, heeft geen keus.
Reikhalzend gaat in hem het wolfje huilen.

Meneer Jeronimo 8