Miserere lacrimarum ejus

Meneer Jeronimo waakt bij oom Juan. Ooms adem stokt zo nu en dan en komt weer reutelend als een oude auto op gang. Zijn ogen blijven gesloten. Jeronimo ziet grimassen op dat uitgeteerde gezicht voorbijtrekken. Heeft hij pijn, droomt hij? In arren moede zingt hij maar een psalm uit Juans refotijd toen hij nog Jan heette: zelfs vindt de mus een huis, o HEER. Hij meent een zweem van een lachje op ooms bovenlip te zien.

Na weer een uur rommelt hij in de tas met meegenomen boeken en vist ooms brevier op. Hij leest met gedragen stem de gebeden voor stervenden. Eerst plichtmatig de korte litanie en dan het gebed voor ‘als de zieke in doodsstrijd ligt en begint te zieltogen’ : proficiscere, anima christiana, de hoc mundo / breek op, christenziel, uit deze wereld. Het zegt hem als agnost niets maar oom is al een halve eeuw rooms en als neef heb je zo je verplichtingen.

En toch krijgt hij een brok in de keel als hij leest: miserere, Domine,gemituum, miserere lacrimarum ejus / ontferm U, Heer, over zijn zuchten, ontferm U over zijn tranen.

De veerboot is al aangemeerd, nu de inscheping nog. O, natuurlijk is Jeronimo door alle wetenschappelijke verlichtingen heengegaan: ‘de ziel’ zit niet in het lichaam bekneld als in een kerker, maar hier en nu op de valreep kan hij niet zonder dat woord. Straks zit hij bij een 'ontzield' lichaam en waar is dan ‘de ziel’ gebleven? Is wat onweegbaar is, wat buiten bereik van onze instrumenten valt, per definitie onbestaanbaar?

Het wordt koud in de kamer, hij rilt en hoort de deur dichtvallen.

fladderend
naar de uitgang
het musje


Meneer Jeronimo 4

dood ziel commendatio

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 621