Netgedichten

netgedicht (nr. 34.144):

ZOEMEN

Computo, ergo sum. Wat houdt dat in?
In ieder geval verbonden zijn door een
anonieme boetster met het netwerk van
netwerken. Onder al die millioenen houden
centra met koude gangen en zoemende
servers ook mij in ‘t oog. Zwemmen kan ik
in een oceaan van kennis. Maar nu hoor
ik een hommel zoemen: hij komt de kamer in.

Ik drijf hem naar het open raam. Ik benijd hem.
Ik wil wel met hem mee. Een hommel is toch ook
te zwaar om te vliegen, maar hij kan het, hij kent
een trucje dat ik niet beheers.

Ik computer weer en ik ben, maar wat en wie?
Ik ben actief, een nijvere bij, een element in
talloze verdienmodellen. Bij bijna elke klik hoor ik
geratel. Ook de eenzaat in zijn kluis is nooit meer
alleen. Op Facebook enkel al tel ik een zwerm
van een half miljard.

wij zoemen hier
en een verre imker
oogst