Alle inzendingen van Adeleyd

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders. Wat is liefde eigenlijk dan kijken en gelukkig zijn ondanks de verschillen. Waar zijn goed en kwaad geboren en wat komt te vroeg wat komt te laat? Hoe kunnen kinderen groeien al krijgen ze soms alleen maar klappen? Waar schuilt de lente wanneer de regen valt en de…

Door alle kieren breekt het licht dat niet te stelpen is, het beitelt beelden van verlangen, rust niet maar werpt beloften voor zich uit dat eens de dood voorgoed zal overwonnen zijn. Het groen dat nu nog teer en jong zich kleurt wordt sterker, water stroomt vanuit de tempel en zal allen laven. Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei zal…

Wie kan nog boos zijn met dit prachtig weer: de zon in al haar kracht wil stralen als normaal pas laat in mei. Ze kan zich haast niet tegenhouden, vult met kleur en warmte heel dit koud bestel dat wij nu aarde noemen. De kinderen zijn uitgelaten als de jonge lammetjes die grazen vol overgave zoals hun honger hen dicteert. Niemand durft nu nog…

Een ezel ben ik en zal ik altijd blijven, maar wat vanmorgen gebeurde zal ik niet gauw vergeten: een heel zachte en lieve man heb ik gedragen naar de stad die hem ontving vol vreugde. Er werd geroepen: “Hosanna, Hij komt in de naam van de Allerhoogste, Hij zal zijn volk bevrijden”. Er werden klederen op de weg uitgespreid en palmen. Zelfs…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt. Wat maken wij ons dan toch zoveel zorgen terwijl ons hart alleen maar naar wat liefde…

Soms vind ik mezelf onherkenbaar terug; waar is de moed, de liefde gebleven? Nu de lente uitbreekt in teer groen en bloemen wil ik weer leven zonder al die zorgen, die vragen, maar herboren als een kind.…

Geboren uit verlangen, een leven dat steeds weer met anderen verbonden blijft, gedragen en gekoesterd, verworpen of benijd maar nooit nog enkel ik. De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet…

Twee vleugels heb je om te vliegen wanneer het lopen moeilijk gaat: de ene is vertrouwvol bidden want Hij is steun en toeverlaat; de ander is met humor leven want ons bestaan is soms ook grijs, maar zoveel moois is ons gegeven en dat te weten maakt ons wijs. Twee vleugels heb je om te vliegen wanneer het lopen moeilijk gaat: gebruik ze…

Uitgehold worden, leeg gemaakt, niet zomaar om niet maar om nieuw leven plaats te geven; om uit te botten telkens weer. Zo komt de lente na een winter van leegte en pijn; zo komt nieuw leven steeds weer gegeven om mens voor mens te zijn.…

Een zondagavond vol herinneringen die plots komen en toch weer weggaan: Het weer even denken aan die warme zomerdag waar ik als kind blij was om het geluid van lastige vliegen die echter vertelden over geborgenheid en thuis-zijn bij ouders en familie. Een koude dag waar het water warm aanvoelde als contrast met buiten, terwijl er enkel…

Tevreden stilte lokt nu toch al de lente met vogelenzang (Haiku)…

Hoe dor ook nu nog alles is, de lente zal toch eens gaan komen; je voelt aan het groot gemis en ziet het aan de zwarte bomen. Er is geen dood zonder herleven, geen hunkering die enkel wacht; want alles is met al verweven: het voorjaar met de winternacht. Maar eerst moet er nog stilte zijn, verbeiden van wat zich zal tonen en soms doet…

De winterzon schrijft lentebrieven in letters van verlangen groot, ze groet de bloemen die verborgen al reiken naar het morgenrood maar die nog even moeten wachten omdat zoveel nog rilt van kou en anders heel dit tere leven vergeefs geboren worden zou. Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds blijft…

Plots zag ik de huizen in een ander, een nieuw licht, ik keek door de ramen en zag hoe ze leefden sommige al tientallen jaren, andere nieuw als de morgen nog zonder geschiedenis, zonder verleden. Huizen ademen begrip, koesteren geheimen en dragen vrede en rust of worden wild van verlangen: woon in me, wees geborgen, ik draag je,…

Het vale licht spreidt zijn vleugels uit om te vliegen naar waar de warmte woont die ik ooit mocht vinden in je handen maar meer nog in je hart. De regen deert me niet, hij vult alleen mijn denken, blust het heimwee niet naar die tijd toen we jong waren en nog illusies bouwden langs de wegen. Straks komt weer de lente en we zullen zingen…

Wat mij ten diepste stuwt en voedt wil ik delen met jou en met velen; wil ik zaaien en begieten, vruchtbaar laten worden en stralen, zoals licht dat niet verborgen kan blijven onder een bank of in een hoek van de kamer, maar trilt en uitdijt tot vreugde en verkwikking van de ziel. Wie vindt de klanken, de geuren, de beelden die oproepen…

Kijk goed naar deze dag: je hebt toch slechts die ene. Gisteren is geschiedenis, is helemaal verdwenen en morgen is nog niet gekomen, is wel belofte, licht rond bomen en als verwachting van de lente. Kijk goed naar deze dag: je kan hem vormen,kneden, tot edelsteen hem smeden, maar nooit komt hij nog terug.…

Wat blijft van al dat feesten: de kleur, de geur, de smaak? De voornemens die we maakten, de herinnering aan even? De sneeuw en het ijs maken plaats voor een heel ver heimwee naar lente. Op de kast de uitgebloeide amaryllis, de verdorde kerstboom al weggedaan. Toch nog even terugblikken naar toen en dan maar weer vooruit. We leven even…

Hoe zijn we hier in dit bestaan gekomen, als lichtflits in een groots heelal; vol zorg en angst, maar ook vol moed en dromen om wat het ook weer worden zal in ’t nieuwe jaar, waar alles nog verborgen als kiemkracht slechts aanwezig is; vol vragen naar wat straks en misschien morgen ons veerkracht geeft, dwars door gemis. We kennen niet,…

Val vandaag even stil tussen alle drukte en feestgedruis; vrede groeit niet in lawaai maar in een glimlach en een groet.…

Zo graag schreef ik een kerstgedicht met woorden helder als het licht dat overal wil schijnen, maar ach, ik kan het niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat aan elk mens een nieuw gezicht, een zuiver hart zou schenken en ook de vrede wenken, maar ach, dit kan ik niet. Zo graag schreef ik een kerstgedicht dat mijn en veler schreden…

Hier past alleen maar zwijgen of ook muziek van Bach; de stilte zal je laven en laten zien hoe groot je moeder was. De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat…

Je vraagt me stilte, maar hoe kan ik je die geven als woorden nodig zijn om neen te zeggen, om weer te weten hoe we niets bezitten, enkel maar de rentmeesters zijn die de wacht betrekken? Hoe kan ik stilte dragen, koesteren, als steeds opnieuw de drukte komt en ’t moeten draven van hier naar daar, vergaderen en plannen? Is er nog niet genoeg…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen…

Daar gaan ze weer: de velen die de doden gaan bezoeken met licht en bloemen, met herinneringen en droefheid groots en teder. Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder. De vallende bladeren verhalen hoe er nieuw leven komt maar hoe eerst iets moet…

Het komt altijd te vroeg: het moeten scheiden, het moeten laten gaan zonder begrijpen, zonder waarom. We wennen nooit aan ’t sterven, aan ’t loslaten, het afscheid; maar laat er dankbaarheid toch zijn, en hoop en sterkte. Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

Ik zie haast niets en daardoor kan ik beter kijken; wat blijft, wat gaat, wat overwaait en wat de herfst in al zijn pracht toch weet te tonen. Hoe graag wil ik voor even in het licht gaan wonen en dankbaar zijn om ogen die heel gauw weer kunnen kijken. Vijf dagen na een dubbele oogoperatie...…

Het is niet wat ik dacht: de stilte niet, ook niet het spreken, het verlangen niet, de drukte niet, de zachtheid van de avond. Het is het weer herkennen van de vrede die waait doorheen de herfst en die ons leert hoe we met open handen kunnen leven omdat er telkens nieuwe vreugde groeit. Hoe ademt dankbaarheid doorheen dit uur, beamen van…

regenwolken die traag over drijven vertellen van grijsheid en niet goed weten wat en hoe terwijl mensen zich vragen stellen en heimwee hervinden naar blauwe luchten en warmte als een deken om je schouders licht wordt gezocht maar is spoorloos en nergens laat geen schaduw vallen omdat de vruchten er triestig van zouden worden, ontheemd…

Een heel speciale gewone dag met iets meer van vrijheid, ondanks regen en wind. Soms vinden we iets terug in de kieren van de beginnende herfst, in de herinnering. Het is niet vast te houden net zo min als de wind of de wolken. Het is goed zo.…