Netgedichten

netgedicht (nr. 42.519):

Krokussen

Een streepje zon en ver van hier
een vogel die probeert te zingen.
Hoe wil het leven ons omringen
met wat geen woorden ooit omvatten?

Het heimwee naar een warme tijd
waar plots weer zoveel bloemen bloeien,
hoe is dit toch niet uit te roeien
maar komt elk voorjaar ook tot hier.

Een streepje zon en blije woorden
die hoop doen groeien en vol licht
de krokus opent en verplicht
tot verder kijken dan de winter.

Het paars en geel en witte vlekken
haast nog verborgen in het groen
ze willen toch - al is het even
de deur naar moed weer opendoen.