Alle inzendingen van Adeleyd

Nog bloeit de linde niet, ik moet dus wachten tot hij zijn geuren hier bedwelmend spreidt en mij weer terugbrengt naar de lichte nachten, waar zwaar van slaap hij toch de zomer beidt. Nog bloeit de linde niet, maar heimweezangen vervoeren al mijn ziel die wacht en zucht tot weldra weer de bloesems vrolijk hangen en met aroma vullen ’t…

Licht dat altijd weer vertedert, dat een dag zijn contouren geeft, invult zonder door te drukken, teken is voor al wat leeft. Licht dat schaduw werpt en stilte, doet ademen en verrukt, moed geeft en vertrouwen wekt ook als niet alles lukt. Licht dat ons verzoent met einde, met oponthoud en pijn, dat vrede brengt en toebehoren, licht…

Een mooi sonnet gaat zeker altijd over iets en als je dichter bent zal dat geen zorgen baren. Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk…

Geboren worden, ongevraagd bestaan maar met een oproep om te leven; soms vol verrukking, ooit van pijn vergaan, de zin begrijpen, zien – soms even. Vol aarzeling en vragen, levenslang ’t geheim vermoeden, zingend zoeken en voor de avond en de nacht weer bang. Is er dan wijsheid in de boeken? Is er een antwoord dat voorgoed volstaat of…

Geest die vuur en liefde zijt, breek de strakke banden; Gij die ons van angst bevrijdt, open hart en handen. Zachte bries die zalft en warmt, mensen doet ervaren hoe Gods liefde hen omarmt, vrede wil bewaren. Babel omgekeerd gemaakt: mensen die plots weten hoe Gods vuur ten diepste raakt, nieuw maakt, ongemeten. Geef ons dan weer…

Gij hebt uw Geest, uw vuur gegeven, uw Adem en uw levenskracht, maar waar is nu zijn gloed gebleven, zijn laaien waar ons hart op wacht? Wij zijn vermoeid door zoveel zorgen - geblust, getemd, uiteengegaan, wij wachten op een nieuwe morgen waar Gij ons weer rechtop doet staan. Laat nu uw licht ons weer doorvaren en leg uw woorden in ons…

Hoe groen is alles nu: de mei vult duizend tinten in die later niet meer te vinden zijn; de wei bezaaid met madelieven, wortels water drinkend uit de bron of uit de lucht. Mijn hart wacht wel nog, kent verlangen, soms heimwee ook, maar zang en zucht ze blijven hier aan kleine dingen hangen. Ons leven: steeds weer zoeken, vragen, herkenning…

Hoe schuimend spat dit zoute nat alsof de zee in iedere druppel wordt herboren, en duizendmaal een nieuw verhaal aan elk die luistert wil doen horen. Ons leven is geheimenis en ieder mens draagt zijn mysterie; is duizendmaal een nieuw verhaal van vreugd en van miserie, en eenzaamheid, gemeenzaamheid, ze doen ons beide groeien…

Wat is er toch: de ernst van ’t leven, de diepe pijn van mensen die scheiden, de vreugde van kinderen die met hun ouders zomaar in de straat lopen en een beetje kunnen zeuren. Wat is leven, anders dan verlangen, weg van pijn, maar vol heimwee naar vroeger, naar de kindertijd, de tijd van de beloften, van het ouder willen zijn, of sterker en…

Verhef mij tot de grote droom van ’t zwijgen, tot waar de ziel haar eigen vleugels vindt en niet meer hoeft naar willekeur te neigen maar kijken durft met ogen van een kind. Verhef mij tot de hoogte van erbarmen, tot waar ik stilval bij gebrokenheid en niemand nog maar enkel wil verwarmen omdat ik hoor hoe nood ten hemel schreit. Leer mij…

De blaadjes komen een voor een te voorschijn, ze lijken zelfs een beetje bang: onstuimig maar toch nog met ingehouden drukte, omdat ze niet te vlug al helemaal daar willen zijn, maar eerder traag willen genieten van de warme zonnestralen, van de vriendelijkheid van de mensen die nu ook hun winterslaap vlug zullen vergeten. De bakker groet…

Vanuit de stilte plots ervaren hoe alles met alles verbonden is, langs de slagaders van de liefde, de glans van leven en gloed. Zo is het goed, al duurt het maar even.…

Zomaar aanvaarden hoe de dingen komen: het licht, de duisternis, de dromen. Zonder altijd te willen veranderen, verbeteren, voltooien. Hoe moet een mens dit leren? In stilte zonder haast te drinken van het nu; en door de tijd niet steeds vooruit te hollen.…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg, groet onverwacht en weet een naam te noemen. De steen is weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, maar niet in onze dagen van kopen en rennen, van presteren, maar zo dikwijls zonder hoop…

Geen woorden voor verraad, voor plots heengaan,voor dood, enkel maar een voelen dat je wereld instort. Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen. Geen woorden voor uitleg, voor begrijpen, enkel maar er zijn, niets kunnen, doorleven tot het leven weer alles overneemt…

Waar is de tijd dat ik als kind met mijn vader door de velden ging, met palmtakjes in de hand en speurend naar de hoeken van het land waarop in elk ervan een takje werd geplant? Het zou de akkers vruchtbaarheid geven en bescherming tegen alle kwaad. Die zondagmiddag was me heilig, zo helemaal vervuld van iets wat niet te noemen is, iets…

Hoe blij toch zijn wij mensen om wat zon en zeker nu de winter zo bleef dralen; wat fijn dat weer een nieuw seizoen begon en dat we luisteren naar lichtverhalen. De mensen zijn zo vriendelijk en vrij daar de natuur herboren wordt tot leven alsof een stille kracht hen steunt daarbij en met hun eigen krachten wordt verweven. Zo gaan wij…

Adem schoonheid drink de warmte en verheug je om vele kleine dingen. Groet de dagen van de lente koester ze met tederheden. Draag de stilte laat je vinden zie de vogels hoor het groen.…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…

Een blije zon al krokussen schuilen in 't gras, toch een klein wonder.…

Alsof gezongen wordt een wiegelied, zo kijkt een kind en lacht de hemel open. De lente komt op kousenvoeten aangelopen en doet de harten sneller slaan. Alsof gezongen wordt zo kijken reeds de eerste lentebloeiers verlangend naar het licht.…

Durf je het duister in te gaan, de nacht, de leegte? Durf je los te laten, te verstaan dat al het kwaad dat je omringt ook in het eigen hart geworteld is? Durf je het duister in te gaan, het niet meer weten? Durf je de storm rondom je te verstaan als beeld van wat er diep in eigen ziel aan 't waaien is? Durf je het duister in te gaan,…

Steeds weer een glimlach ook als het vreselijk stormt, slechts om de ruimte…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan. Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet ledig…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Vandaag de zotskap nog en morgen weer dat assenkruis, de gang naar de woestijn waar stilte ons kan leren dat alles hier een einde kent, maar dat we mogen hopen... O God, leer ons de weg naar U en naar elkaar vertrouwvol dan te lopen.…

Geen romantiek vandaag maar de plicht: de weg op al is die glad en vol gevaren. Moge de hemel je bewaren omdat je doet wat moet gedaan: de kost verdiend en schrijven, ordenen en verklaren. Zo is het goed, want Valentijn is slechts voor even, daar kan je echt toch niet van leven. Slechts liefde blijft, dwarsdoor gevaren.…

Alleen maar even stilstaan bij zoveel wat ooit was aan licht en warmte, tederheden in een nog niet zo lang geleden tijd, maar nu voorgoed voorbij. Waar ben je nu? Ik kan het niet bevatten maar 'k weet dan nooit iets gaat verloren van wat de liefde schonk aan vreugd en kracht en dat ooit alles wordt herboren.…

Wit en langzaam nog veel witter daalt er iets van boven neer, zingt van stilte, wentelt, wemelt, adem stokt en ziet plots weer hoe de mensen langzaam lopen, heel behoedzaam en alert, groeten niet of haast onmerkbaar bij de koude winterpret die de dagen vult met weemoed, - kindertijd is ver van hier - maar 't verlangen blijft in leven.…