Alle inzendingen van Adeleyd

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, maar niet in onze dagen van kopen en rennen, van presteren, maar zo dikwijls zonder hoop…

Geen woorden voor verraad, voor plots heengaan,voor dood, enkel maar een voelen dat je wereld instort. Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen. Geen woorden voor uitleg, voor begrijpen, enkel maar er zijn, niets kunnen, doorleven tot het leven weer alles overneemt…

Waar is de tijd dat ik als kind met mijn vader door de velden ging, met palmtakjes in de hand en speurend naar de hoeken van het land waarop in elk ervan een takje werd geplant? Het zou de akkers vruchtbaarheid geven en bescherming tegen alle kwaad. Die zondagmiddag was me heilig, zo helemaal vervuld van iets wat niet te noemen is, iets…

Hoe blij toch zijn wij mensen om wat zon en zeker nu de winter zo bleef dralen; wat fijn dat weer een nieuw seizoen begon en dat we luisteren naar lichtverhalen. De mensen zijn zo vriendelijk en vrij daar de natuur herboren wordt tot leven alsof een stille kracht hen steunt daarbij en met hun eigen krachten wordt verweven. Zo gaan wij…

Adem schoonheid drink de warmte en verheug je om vele kleine dingen. Groet de dagen van de lente koester ze met tederheden. Draag de stilte laat je vinden zie de vogels hoor het groen.…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…

Een blije zon al krokussen schuilen in 't gras, toch een klein wonder.…

Alsof gezongen wordt een wiegelied, zo kijkt een kind en lacht de hemel open. De lente komt op kousenvoeten aangelopen en doet de harten sneller slaan. Alsof gezongen wordt zo kijken reeds de eerste lentebloeiers verlangend naar het licht.…

Durf je het duister in te gaan, de nacht, de leegte? Durf je los te laten, te verstaan dat al het kwaad dat je omringt ook in het eigen hart geworteld is? Durf je het duister in te gaan, het niet meer weten? Durf je de storm rondom je te verstaan als beeld van wat er diep in eigen ziel aan 't waaien is? Durf je het duister in te gaan,…

Steeds weer een glimlach ook als het vreselijk stormt, slechts om de ruimte…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan. Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet ledig…

Het beekje klatert mededogen, de zon gaat elke dag weer gratis op en wil de wereld warmen die koud werd door onachtzaamheid, door veel te groot berekend leven dat altijd maar de zachte krachten doodt en stil doet staan wat sprankelend wil groeten. Hoe kunnen wij toch leven zonder al dat moeten, maar fris en nieuw, als op de eerste dag –…

Vandaag de zotskap nog en morgen weer dat assenkruis, de gang naar de woestijn waar stilte ons kan leren dat alles hier een einde kent, maar dat we mogen hopen... O God, leer ons de weg naar U en naar elkaar vertrouwvol dan te lopen.…

Geen romantiek vandaag maar de plicht: de weg op al is die glad en vol gevaren. Moge de hemel je bewaren omdat je doet wat moet gedaan: de kost verdiend en schrijven, ordenen en verklaren. Zo is het goed, want Valentijn is slechts voor even, daar kan je echt toch niet van leven. Slechts liefde blijft, dwarsdoor gevaren.…

Alleen maar even stilstaan bij zoveel wat ooit was aan licht en warmte, tederheden in een nog niet zo lang geleden tijd, maar nu voorgoed voorbij. Waar ben je nu? Ik kan het niet bevatten maar 'k weet dan nooit iets gaat verloren van wat de liefde schonk aan vreugd en kracht en dat ooit alles wordt herboren.…

Wit en langzaam nog veel witter daalt er iets van boven neer, zingt van stilte, wentelt, wemelt, adem stokt en ziet plots weer hoe de mensen langzaam lopen, heel behoedzaam en alert, groeten niet of haast onmerkbaar bij de koude winterpret die de dagen vult met weemoed, - kindertijd is ver van hier - maar 't verlangen blijft in leven.…

Woorden als glas, als licht, als schaduw, ze wiegen op wolken, ze drijven naar zee; wat brengt een mens naar dit leven mee: een glimlach, wat goedheid, een lach en een traan, maar voor we het weten is alles gedaan en blijft van dit leven - het duurt maar heel even - slechts liefde bestaan.…

Het licht geschouwd, de vrede hier gevoeld, nu mag ik gaan. Intens verwacht, een leven lang gehoopt, nu mag ik gaan. Een Kind gezien, de toekomst geboren, nu mag ik gaan. Het heil ontmoet, voor alle volkeren, nu mag ik gaan.…

Op zoek naar woorden om te troosten, te zalven met een toets van hoop; je wilt het graag maar 't wil niet lukken, de tranen krijgen vrij de loop. Wat zijn de woorden dan erg pover, - een klein gebaar kan soms volstaan -, maar toch, de allergrootste pijnen, daar moet een mens alleen door gaan. Je wil zo graag de ander dragen maar worstelt…

We kunnen ons leven niet plannen: het slaat ons en zalft ons en daagt ons uit. Niets is zeker, geen cijfers of beelden, geen glimlach achter de ruit, maar hoop kan ons dragen, hij voert ons door duisternis naar licht, naar steeds weer een nieuwe morgen. Voor M. die vandaag slecht nieuws kreeg.…

Een winteravond waar de dagen een beetje lengen, wel nog vorst, maar hier en daar zijn er al tulpen te zien, en krokussen en hoor je vogels.... Dit arme hart weet plotseling weer dat er lente komt, dat liederen gaan klinken uit de huizen waar de kinderen het nooit verleren blij te zijn. Wat springt mijn ziel plots op van louter vreugde…

Waarom geselecteerd, waarom niet voor alles open? Altijd kiezen, weglaten, doorstrepen, scheiden en deleten. Wat is een leven waard? Scheiden en deleten?…

De witte winter dekt de harde vormen toe maar ach, dit hart vindt nergens rust, het wil altijd weer zoeken, vinden, loslaten en toch weer niet; het kan niet niets doen. Onrust steeds opnieuw, proberen, deleten, vergeten en weer ophalen; wanneer komt de avond, wanneer de morgen, het lijkt de klaagzang van Job wel. Is er dan geen antwoord,…

De avond valt, de stilte keert, de uren lijken trager, de luiken dicht, de dromen nu nog ver, maar 'k weet dat ook het diepste heimwee ergens weer te vinden is; de beelden komen weer tot leven, ze lokken en ze wenken tot plots de ziel weer ziet: herkent wat onder sneeuw en ijs verborgen lijkt. Een avond als zovele ooit, maar toch een nieuw…

Vanmorgen werd in onze straat de kerstversiering opgeruimd; bij de bloemist zag ik de eerste tulpen staan, nog duur maar toch al mooi. In welk seizoen leven we dan? Nog volop sneeuw en ijs en gladde wegen, maar toch de harten alweer vol verwachting naar de nieuwe lente. De dagen lengen al, heel kleine vonkjes licht doen elke keer een beetje…

Het leven heeft de tijd, de tederheid en 't onvermogen, het telkens weer herboren worden, de voorjaarslucht, de winterkou, de liederen die stromen. Het leven heeft de tijd, vergankelijkheid, vertrouwen, en mensen die toch overal hetzelfde zijn maar ook zo anders, en allen hebben dromen.…

Ik wens je geen 365 dagen vol geluk: een boom moet nu en dan ook stormen doorstaan om stevige wortels te krijgen. Ik wens je een goede gezondheid maar ook soms wat hoofdpijn of andere ongemakken om zieken te begrijpen en nabij te kunnen zijn. Ik wens je succes in je werk maar ook nu en dan een tegenvaller om niet overmoedig te worden…

Ook op deze dag worden kinderen vermoord omdat de heersers bang zijn voor de kleinen, omdat ze niet verdragen kunnen dat er licht zal vallen op hun daden, niet zo fraai dus zullen ze verschijnen, die daden, maar doordrenkt van bloed de witte doeken die de kinderen gaan dragen; ze zullen roepen zonder woorden, zonder klank, maar doordringend…

De herders, de eenvoudigen, zij hebben 't lied verstaan en zijn met vreugde in hun hart heel vroeg op weg gegaan. De kinderen en de wijzen ook, herkennen zich in 't lied en weten diep vanbinnen: alleen het hart dat ziet wat ogen blijft verborgen. Wat dwaas lijkt voor de macht, dat is pas echt van waarde en schittert in de nacht. De…

Zonder woorden, zonder beelden, stilte tot in het diepst van je wezen, overgave aan het onbekende, laten gebeuren, laten zijn. Geen afkeer,geen goedkeuring, stilte tot in het diepst van je wezen, laten gebeuren, diep ademhalen, aanwezig zijn in hier en nu. Nada te turba, enkel zijn, aanwezigheid in mededogen, in stilte en vertrouwen,…