Wie kan nog boos zijn...
Wie kan nog boos zijn met dit prachtig weer: de zon
in al haar kracht wil stralen als normaal pas laat in mei.
Ze kan zich haast niet tegenhouden, vult met kleur en
warmte heel dit koud bestel dat wij nu aarde noemen.
De kinderen zijn uitgelaten als de jonge lammetjes
die grazen vol overgave zoals hun honger hen dicteert.
Niemand durft nu nog te schelden, enkel even grommen,
zo voor zich uit, dat niemand het kan horen. Luid
wordt gegroet en gelachen, het is ineens zo volop lente
dat de bomen groen worden van plezier en bladeren
zich vrij ontplooien , ruimte nemen om te ademen
en groeien, groeien, zomaar lente, zoveel nu en hier.
Geplaatst in de categorie: emoties