Alle inzendingen van Adeleyd

Onrustig is ons hart, dat is geweten: vervuld van zorg en pijn, verdriet en rouw; we zoeken naar beschutting bij de kou en worden door de liefste zelfs vergeten. Maar er is Een die ons wil dragen altijd voort; onrustig is ons hart, maar er is ook Gods Woord. Op het feest van Augustinus, van wie die aanvangszin heel bekend is.…

Weer jarig zijn: de tijd verschalken alsof dat zomaar even kan: eens stilstaan bij wat werd geschonken, een mens weet er graag alles van: van liefde, tederheid en groeien, van toekomst, kinderen en gezang, och, zoveel mooie, goede dingen die je verheugen levenslang. Laat dankbaarheid je dagen sieren, verheug je om het licht dat straalt,…

Geboren onder zomerzon, wanneer de dagen alweer slinken... Je weet niet meer hoe 't al begon maar leerde langzaam 't leven drinken. Het leven dat geheimvol is, dat telkens weer ons is gegeven; wij zijn de gasten aan de dis en proeven de verrukking even, maar nooit zijn wij voorgoed voldaan; en 't antwoord op de laatste vragen het is zo…

Het zomert zo uitbundig, zo zonder maat of tijd, alsof weer alles goed kan zijn: heel even weg de zorg en pijn. Het zomert zo uitbundig, de mensen zijn zo blij, de kinderen heel vrolijk en jij en ik daarbij. Het zomert zo uitbundig, geen wolkje aan de lucht, de bloemen menigvuldig en 't hart plots zonder zucht...…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw…

De hoogmis van de zomer: vanuit de wagen zie ik langs de weg de graspluimen wuiven en groeten, het knoopkruid getooid als een kardinaal in deftig paars de bijen lokken die verdwaasd wat honing willen puren waar enkel benzineluchten hangen. Toch is dit een uitnodiging voor de gele ganzerik om heel zijn verlangen niet te begraven in het avondlicht…

Een avondgroet voor harde werkers, voor wie voldaan zijn of heel moe, voor wie vandaag moest incasseren: doe straks je ogen rustig toe en laat de wereld even draaien, ook zonder jou doet hij dat wel. Geniet van kinderlach en dromen, want ach, de morgen komt weer snel en dan opnieuw moet je hard werken, ja, dan komt weer de zorg of pijn,…

Je kan vandaag geen zee met me bezeilen, ik baal van alle stoer geredeneer, van zoveel voelen, denken, delen, van arbeidsvreugd en wat dies meer maar weet dat ook vandaag voorbij zal gaan, en morgen zal ik met mijn beter ik daar staan.…

Het zijn de namen die de punten krijgen en niet de kwaliteit van het gedicht; is eerlijkheid dan soms niet langer plicht of moeten we daarover ook best zwijgen? Ik weet het wel: de smaken zijn verschillend en wat de één heel mooi vindt zegt nog niet dat ook de ander daar wel iets in ziet, maar, lieve lezer, wees toch ook welwillend en wil…

Waar woont de geur van de schaduw, waar is het huis van de klank? Kinderen weten de wegen, kort is het geheugen van de trouw. Waar tuimelen de geluiden, waar schildert de zon? Vannacht droomde ik zonder beweging, zonder noten, maar vol muziek. Tederheid kent geen verleden, geen ressentiment, enkel sluiers die openbaren en toedekken, avond…

Wie treurt er nu om regen als de dag zo traag begint en de buren vrolijk groeten, als het kind met heldere ogen 't klein geluk weer even vindt.…

De schittering op het water, licht dat glanst zonder vragen; de geur van de zomerroos, de glimlach van het kind, het duivengekir en de fluistering van de geliefden... waarom toch dit allemaal? De droefheid van de rouwenden, het afscheid dat er nooit was, de ruzie die toch niet gezocht werd, de vriendschap verbroken of nooit gegroeid, de…

Waar is het leven van de dode gebleven? Waar is de overkant? Mysterie zoals er zovele zijn. Voelen kunnen we het niet, bedenken nog veel minder. Vandaag in het Gallo-Romeins museum: waar zijn al die mensen gebleven die hier leefden 40.000 jaar geleden? Waar is het leven gebleven? Wat is leven eigenlijk? Waar groeit de liefde? Op welke…

Het boter bloemt opnieuw vol tederheden op heden waar de zon geduldig licht penseelt en in koffers vol vakantievreugd het vuur ontsteekt van zaligheden. Heerlijk zomert nu een glimlach in de avondstilte. Het boter bloemt opnieuw vol tederheden.…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze al is het nog niet zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele maanden daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar. Kunnen…

Een heel gewone zaterdagmorgen met een beetje zon, wat koelte en met de hoop op beter weer. Zoals vandaag zijn er vele dagen maar nooit komt deze weer. In de kerk is een uitvaart nu, van een oude man. Zoals deze zijn er veel, maar nooit komt deze weer. Dikwijls hebben wij het veel te druk om daar bij stil te staan, maar zoals deze zaterdag…

Verjaren is de kleuren van de regenboog weer helder zien, in ander licht; je graag gewonnen geven aan 't nieuwe vergezicht. Verjaren is de deur weer openzetten voor wat onaangekondigd straalt; de vogels horen, bloemen zien, begrijpen wat een kind verhaalt. Verjaren is in dankbaarheid ook zingen en met herboren moed het zware dragen,…

De zoete lindegeuren openen de deuren van mijn jeugd. Waar is de tijd gebleven toen mijn moeder vroeg om thee te plukken die op zolder dan moest drogen. Bij grimmig winterweer werd uit een doos heel plechtig dan het droogsel weer gehaald en met heet water werd drank bereid die kou en zoveel andere narigheid verdrijven zou. Ach, lindegeuren…

Het heel gewone, dagelijkse leven, het glimt van zin en van een diep geheim, al weten we ook niet hoe alles met elkaar verweven is, het zindert wel van moed en van een groot geduld om telkens weer te herbeginnen: te leren lopen, schrijven, praten en beminnen. Het gaat gewoon maar door, al eeuwen lang. Vandaag veel zon en morgen zeker regen…

De vieren-gevers zijn weer hier en maakt me dat soms even boos, ik gun ze ook wel hun plezier en schenk hen zelfs een rode roos!…

Wat junizon en lachen in de straten, een mens heeft soms niet meer vandoen. Het gaat dan niet meer om fatsoen maar eerder om wat 'k niet kan laten: een groet vol dank, geen warme woorden maar enkel knikken, slotakkoorden.…

Je bent ver weg nu, niet alleen in afstand, maar ook mijn hart weet zich verloren soms; Het vindt je niet meer, wil de droom niet dromen maar drinkt van stil verdriet omdat er zoveel niet gezegd werd, nooit begrepen. Je bent ver weg nu, en ik kan de kloof niet dichten, ze is er steeds en wordt misschien wel groter. Maar kan dit klein bestaan…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur. Uit: septemberkruid, 2002, p.33…

En weer zijn de papavers daar, de bloemen uit mijn dromen - en niemand weet er hoe en waar ze plots weer zijn gekomen, maar hevig-rood straalt blij hun kleed en trilt in zon of regen, opdat geen mens ook maar vergeet de dagen en hun zegen. Want alles is gegeven hier: de zon en ook de wolken, al ademt vreugde door een kier, zo plots…

Het licht schrijft zonder woorden en wars van alle schijn, het zingt van zoveel heimwee van verlangen dat niet ophoudt, van vervulling en weer opnieuw... Het licht schrijft zonder woorden van eb en vloed, van tranen en durf, van moed. Het licht kent geen ophouden, geen vertraging, het wenkt en groet.…

Zwaan, zwaan, kleef aan, laat me dromend achter j'aan op het wijde water gaan. Zwaan, zwaan, kleef aan, doe me weer opnieuw verstaan hoe 'k kan leven zonder waan; Zwaan, zwaan, kleef aan laat me nimmer stil dan staan, maar in 't wijde water gaan.…

De blonde vlechtjes van mijn nichtje verzoenen me met dit bestaan; ik kan nu simpel en eenvoudig weer met een glimlach verder gaan: Ik weet dat zij geluk zal kennen, maar ook het lijden wordt haar deel. Wat weten wij van 't leven weinig al menen we soms dat we veel en helder over alles denken, dat wij het leven richten hier, maar ach,…

Soms woon ik nergens en hoor plots heel zacht een vogel fluiten. De rozen staan alweer in bloei, hoe klein ook nog en teer de tinten. De zonnebloemen spreken van vertrouwen dat geel groeit en dagelijks de zon verbleken doet. Ik groet de nieuwe morgen en je stille lach omdat alweer een dag ik nergens woon en toch echt thuis ben.…

Laat uw Geest ons hart beroeren, laat er licht en vreugde zijn, vriendschap, vrede, mededogen en ook balsem voor de pijn die we allen toch ook dragen: pijn van onmacht, druk en kwaad, wrevel, boosheid, leed en rouwen. Wees voor ons de toeverlaat als we eenzaam moeten strijden, als we angstig zijn of arm; vul met liefde onze harten dat…

Even klaart de lucht weer op, de wolken drijven voort met gouden rand. Ineens voel ik me zonder druk met iedereen verwant. Ik draag de sporen van 't verleden heel hevig in mijn ziel maar weet weer dat ik zonder schroom opnieuw voor 't leven kniel. De vragen blijven, twijfels ook want er is eb en vloed maar schelpjes langs het levensstrand…