Netgedichten

netgedicht (nr. 30.623):

Largo bij sneeuw

Wit en langzaam nog veel witter
daalt er iets van boven neer,
zingt van stilte, wentelt, wemelt,
adem stokt en ziet plots weer

hoe de mensen langzaam lopen,
heel behoedzaam en alert,
groeten niet of haast onmerkbaar
bij de koude winterpret

die de dagen vult met weemoed,
- kindertijd is ver van hier -
maar 't verlangen blijft in leven.

Vragen kiemen oeverloos.
Mocht mijn ziel in deemoed drinken
van de winter, van de roos.

Schrijver: Adeleyd, 10 februari 2010

rosa.olaerts

skynet.be

Geplaatst in de categorie: emoties

winter

deemoed

stilte

3.0 met 13 stemmen

272

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:: LadyLove
Datum:: 12 februari 2010
Email:: ladylove40gmail.com; Ik merk juist dat sneeuw verbindt en meer doet praten met elkaar. Prachtig gedicht, zo mooi verwoord ons winterschoon.

Naam:: Rudolf
Datum:: 11 februari 2010; Dit gedicht zingt, pure poëzie.

Naam:: pama
Datum:: 10 februari 2010
Email:: pebmartenshome.nl; Je schrijvers roos werd breed gedragen in een rustig winter tempo, die jouw muze koos. Mooi gedicht.

Naam:: Hanny
Datum:: 10 februari 2010
Email:: hanny.vanalphenquicknet.nl; Heel mooi, prachtige laatste strofe.

Naam:: Martien Montanus
Datum:: 10 februari 2010
Email:: mamamoloxs4all.nl; Al kunnen de meeste mensen geen sneeuw meer zien, ik wel, deze vind ik dan ook prachtig!

Naam:: annabel
Datum:: 10 februari 2010
Email:: justformeplanet.nl; De eerste drie strofen: magnifiek!

Geef je reactie op deze inzending: