Alle inzendingen van Adeleyd

Ineens - zomaar onaangekondigd - in de auto werd me duidelijk dat vriendschap niet betekent: "wat heb ik eraan?" Vriendschap is verbondenheid, over anders-zijn en niet-ingewilligde verlangens heen. Vriendschap is het weten dat de ander in zijn mysterie altijd anders blijft en niet te peilen. Vriendschap is vrede vinden in de onvrede…

't Gewoon maar laten voor wat het is: de vieren of vijven, de acht of de negen; je leeft toch niet van wat anderen zeggen al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen en voel je je stekels dan rechtop gaan staan. Je kan ook wel denken; "loop jij naar de maan," maar denken en voelen gaan eigen wegen en zo kom je jezelf dan toch weer tegen…

Er zijn enkele dingen in dit leven die steeds weer mensen gelukkig maken: kinderen, bloemen en zonneschijn. Ik weet het wel: niet steeds is alles fijn, maar kinderen, bloemen en zonneschijn maken dit korte leven toch tot een festijn. Kinderen, bloemen en zonneschijn, ze maken dat, ondanks de pijn, het leven toch nog goed kan zijn.…

Het vonkt en beeft alwaar de harten leven; Egidius, waer bestu bleven? Hoe droevig dit bestaan zo zonder vrienden, ik kan er geen ten diepste vinden, want altijd wil ik méér en verder reiken nooit is er iets dat blijvend kan bekoren. Is dan ons hart vergeefs geboren?…

Onrustig is ons hart: de zomerlieven zijn weer henen, de regen valt op koude stenen, onrustig is ons hart. Het juichend warme weer, de zoete geur van zomerlinden, je kan ze niet meer vinden, onrustig is ons hart. Zo graag wil je beminnen, vergeten ziel en zinnen, je horizon heel wijd, onrustig is ons hart. Onrustig is ons hart, zoveel…

Wat kan ik vertellen, of moet er iets verteld worden? Wij willen communiceren over van alles en nog wat maar brengt dat zoden aan de dijk? Of horen we zo graag onszelf oreren? Wat is toch taal? Wat zinnen, woorden, een middel om jezelf te laten zien, te laten kennen, aandacht op te wekken? En toch kunnen we het niet laten. Een vriendelijke…

De klanken en de beelden komen zomaar aangewaaid: ze zijn dus niet van mij en daarom wil ik ze van harte delen. Ze zijn des levens hunkering van velen die vrede zoeken, overvloed van zijn en daarom zijn de daagse dingen vaak te klein om klank en kleur te zien, te voelen hoe 't hart van 't leven klopt in alles wat zo ongevraagd ons wil…

Het hoeven geen grote woorden te zijn waar een klein gebaar kan volstaan; een kind dat je toelacht, een vogel, een bloem en plots kan je 't leven weer aan. Het hoeven geen dure geschenken te zijn waar een simpele groet kan volstaan; een helblauwe lucht of een frisse bui en plots zijn je zorgen vergaan. Het hoeven geen dikke boeken te zijn…

Het boter bloemt, blauw zijn de luchten, het vogel zangt, zingt zonder zuchten, een glimlach kijkt tussen de wolken door, vakantie, ja, daar ga ik even voor. Geniet van zoveel moois, geen plichten, dus maak ik maar wat kolder-dichten om vrij en vrolijk even weg te zijn; dag allemaal, mijn was hangt aan de lijn. Ik mag de zee zien, hoor de…

We leven in de éne wereld waar veel verdriet en onrecht zijn maar ook de geuren van de zomer en bloemen vol van zonneschijn; de wereld van de zonnebloemen: een hart van goud en geel van licht, de bladeren vol groen verlangen, de kroon vol fierheid opgericht verlangend naar de mooie uren naar zon en hoop en kinderlied, maar ach, zovele…

Halfoogst en reeds de eerste tekens van neergang, herfst en einde zomer maar plots vandaag een lichtgetover van kaarsjes, liederen en gebed. Maria, Vrouw verheven hoger dan zon en maan en sterrenrijk, Ge staat voor velen nu te kijk maar waart een onbekende, arme moeder. Wees Gij de ster voor ons bij nacht, het fluisteren van de zomerwinden…

Gewenkt en uitgedaagd tot stilte en tot vrede, waar onder boven wordt door 't plonzen en gesnater en 't ruisen rond het water. De hoge bomen in gebed, weerkaatsend nu en later. De adem gaat hier in en uit en roept en lokt de dromen. Seizoenen geuren onverwachts en zwerven rond de bomen. De grote woorden vallen neer en zijn niet langer…

Zeer aandachtig leven ook al ben je moe en weet je niet meer waar te kijken, wat te dromen maar de dagen gaan voorbij en soms is zelfs het luisteren een kwestie van respect en al kan je nauwelijks méér dan ademhalen, de lucht zo ijl, de dagen vol van loomheid, zwaarte, druk en overvol gepraat; de zomer in zijn hoogtij, graag of niet... maar…

Je bent ver weg van hier: in gedachten misschien nog verder dan in afstand of tijd. Toch kan ik je niet vergeten, al is er veel wat ons scheidt. Jong zijnde droomde ik grootse dromen van begrip en trouw, van verstaan en altijd er zijn voor mekaar, maar het leven liep zo anders dan gepland. Ben ik boos of ontgoocheld? Neen,alleen misschien…

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…

Adem en stilte, geheimenis. Geest die alles doorgloeit en vernieuwt, die mensen en dingen herschept en hertekent; dauw van een nieuwe morgen, een nieuwe dag; Gloed en hartstocht, verlangen en vervulling, woestijnwind en tedere bries, rust in de avond. Adem en stilte, geheimenis. Geest die voortdrijft en stil maakt, die alles wat leeft…

Aders vol stromend licht nacht gevuld met dromen van liefde, eenzaamheid en wachten. Bedrijvigheid op andere plaatsen van deze kleine aardbol druk-doend en vervreemd. Wie leeft hier? Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Trachten te slapen, trachten te denken, danken en dromen.…

Gedragen worden door het leven, door de wind en de wolken, de dagen en nachten, de vreugde en pijn; Gedragen worden door vrienden en vreemden, door liefde en zijn; Gedragen worden door water, door vuur en door licht; voor nu en later,…

Weer werd wat afgewerkt in tevredenheid, in harmonie en elkaar begrijpen, alhoewel er nog onweer in de lucht hangt en onuitgesproken vragen. De één maakt de woorden, de ander zingt het lied. Zoals er grassprietjes zijn en eiken, zo verschillen mensen in wat ze kunnen en in wie ze zijn, maar weer werd wat afgewerkt in harmonie en…

Zoete linden snijden mij de adem af, vertellen verhalen van lang geleden toen kind-zijn nog vanzelfsprekend was en er verder geen vragen gesteld werden. Waar is de tijd van honing-zoete bloei die door de straten geurde? En er verder geen vragen gesteld werden…

Soms weet ik niet meer hoe te dichten: zo heel klassiek, met ritme en dies meer of heel modern: zonder te zwichten voor elke dwang of honing of van sneer. Want dit is zeker: wat behagen soms kan aan Piet is gruwel voor Margriet, dus zal ik me maar niet gaan wagen om nog te dichten voor vergeet-Me-Niet. Ultieme poging om te scoren en anders…

Misverstanden allerhande, zon en schaduw wereldwijd; rozen uitgebloeid of geurend tot de nieuwe morgen komt. Kinderogen stralend-helder heel verwonderd als de vogels die hun wijsjes fluiten gaan en die niet zoals zovelen op hun strepen staan.…

Voor de broer van mijn schoonbroer, die nu overleden is. Kijk ook naar het gedicht: "applaus voor mijn zus" van 20/04/2008 ++++++++++++++++++++++ André is gestorven, André is gegaan, hij mag daar nu leven een heel nieuw bestaan, want al wie hier klein is en vaak zonder eer, ze worden geheven in 't licht van de Heer. Ze mogen…

Murmelend water spetterend licht kinderogen klein gedicht, adem van verre groet van nabij fris ontluiken lied in mij, bron van vertrouwen teder en goed woord dat zuivert leven doet.…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

Vrees niet, je naam staat opgeschreven, al blijft de zee een waterplas, al zullen bergen het begeven, al weet je niet meer hoe het was toen je als kind vol oervertrouwen de toekomst droomde als een stad waar iedereen in samen bouwen genoeg aan vred'en vreugde had. Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep…

Woorden duren maar even, herinneringen wat langer en liefde voor altijd. Soms toch, want sommige woorden duren een leven lang, nog langer dan de herinnering, maar nooit zo lang als liefde. Liefde is eeuwig, ook al schijnt ze zo kort omdat je elkaar ooit los moet laten.…

Geduldig moet ik bouwen aan wat me hier en vandaag te doen staat: een moeilijke telefoon plegen met vragen en uitdagingen en angsten bezweren; samenwerken met anderen aan een plan voor over enkele weken, maar dat ver van hier moet uitgevoerd worden, in een andere cultuur, een vreemde taal. Hoe moet dat dan: geduldig liefhebben, aanhoren…

Zo moeten gaan zonder dat je leven af lijkt, zonder dat alles is voltooid, maar met het besef dat hier het schip vertrekt en elders weer gaat aanmeren, dat hier de ogen moeten laten gaan om aan de overkant te ontwaken in licht en immense vreugde terwijl er hier getreurd wordt om wat niet af lijkt, niet voltooid.…