Alle inzendingen van Adeleyd

Heel vlug nog dit, heel vlug nog dat, 'k heb haast, een ander mag me wat maar ik ga voor, ik heb geen tijd... Hoe lang nog kan dit verder gaan en leef ik in het land van waan of sta ik even stil en kijk, bemerk dan: we zijn al gelijk? Want ieder heeft zijn eigen zorgen vandaag dus ik, en jij dan morgen dus laat ons zacht zijn voor mekaar en…

Een brug van letters en woorden naar zin en betekenis die een ander in teksten wist te vangen en die jij mocht betreden. De brug ligt er wel, maar jij moet erover: herkennend, beamend, strijdend, verwijtend, in dialoog, vertrouwend, je laten richten, je laten aansporen, wijzen, maar vrij in je antwoord; In elke tekst is iemand aanwezig, is…

Nog maar kort geleden was ik ginder, dus ver van hier en toch ook daar: storm en regen en mensen die liever elders waren maar niet het geld hadden of de mogelijkheid om hun dromen in werkelijkheid om te zetten. Wat was het heet soms, maar ook mooi en zonnig en de kinderen die probeerden fruit te plukken door met mekaar een levende ladder te…

Gewoonlijk voel ik kou en zie de mist in deze kille maand november, maar in dit verre land (de Filippijnen) is het zo heet, zo brandend-heet dat ik niet slapen kan, geen rust ken, geen verpozen... Toch zie ik kinderen die blij zijn, groeten, zingen, die nog niet weten hoe zo ver van hier in andere streken nu de winter nadert; Zo voel en zie…

Wat houd ik van de herfst, dit laat seizoen dat blinkt in spinnenwebben vol van parels licht. Ik koester zelfs in dromen dit gezicht dat rood en goud nog even glanst in stille eiken. Waarom slechts lente vieren als het leven zo gauw voorbij gaat en de nevels komen die hangen als een grauwe sluier over huizen en hen zacht maken in hun contouren…

Nog even laait het rood en geel in oude eiken eer de bladeren vallen; ik tel ze niet, - weet niet van hun getallen maar zie dat het er wel heel veel zijn, die dan andere taken krijgen: ze worden humus voor een nieuw begin, zo vinden zelfs de bladeren een diepe zin en hoeven niet voorgoed te zwijgen. Hoe zal het dan wel met de mensen gaan…

Is het nu zomer, is het nu herfst want zon en regen, wolken en licht spelen krijgertje alsof het verwende kinderen zijn die niet goed weten wat ze willen. De geuren van verval en heimwee, van niet te begrijpen vergankelijkheid en toch toekomst en perspectief versmelten met een vleugje romantiek want niets is voorgoed afgelopen, gedaan,…

Je was vol levensvreugde, goede moed en oeverloos vertrouwen, al wist je dat de dood, die grote zwarte dreiging, ook jou belagen zou en het tenslotte nog zou winnen. Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente. Dag lieve Sarah, wees nu helder als…

Verbondenheid: met sterke of niet zo sterke banden vast aan anderen die jouw leven dragen; Jij draagt het hunne en je maakt elkander tot die ene die niet inwisselbaar het leven eigen vormen geeft. Hoe oud je ook kan worden, steeds blijf je vast aan wat je krijgt en geeft, aan de sporen waarin je leerde lopen, leerde spreken. Verbondenheid…

Soms weeet ik echt niet meer wat ik zou zeggen omdat het leven zo eenvoudig lijkt, omdat een glimlach zoveel uit kan leggen, veel meer dan ooit uit dure woorden blijkt, maar zonder woorden is het ook vlug donker, we zijn toch mensen met een taal, een lied, en sterren met hun hemelsbreed geflonker zij kennen toch de mensenwoorden niet. Laat…

Een mooie herfstdag die vertedert, die ineens weer het hart van het kind doet ontwaken omdat er zon is, omdat de geuren van de herfst niet enkel vergetelheid oproepen, maar ook blije herinnering aan warmte, aan herkenning van de vreugde die ik straks zag in de straat toen een man een vrouw omhelsde en zij juichte tot iedereen het kon horen.…

Er viel geen zonnestraal vol blank verblijden omdat de hemel vol van wolken was maar toch was er geen pijn zoals bij 't scheiden omdat ik even iets van liefde las; omdat er zoveel schoons en vreugde stralen in alles wat de daagse dag maar kleurt: in warmte, vrede, vriendschap die vertalen hoe alles naar vervulling streeft en geurt. Het mag…

Jij bent gemaakt van sterrenstof en draagt de wereld in je wezen; je tracht met moeite hier of daar iets van het al te lezen, te voelen hoe het leven leeft en hoe de rouw kan snijden; te dromen hoe de liefde beeft en hoe je pijn wilt mijden; de kinderen lachen in je huis maar zijn toch niet de jouwe; je jubel en je feestgedruis ze zijn…

Nu komt de tijd van herfst en van verlangen, van regen en van wind, van ergens blijven hangen omdat het sterke licht verdwenen is en nachten vol van dromen, zwanger van geheimenis, het denken en het voelen weer bevolken. Welk woord kan wat vermoed wordt, hier vertolken, welk beeld het teken zijn van droom en daad? Wie zaait dit rijk gezegend…

Behoedzaam komt de herfst getreden tot waar ik enkel oor nog ben - het licht verstild - en geuren die de weemoed wakker roepen. Behoedzaam komt de herfst getreden.…

Ineens - zomaar onaangekondigd - in de auto werd me duidelijk dat vriendschap niet betekent: "wat heb ik eraan?" Vriendschap is verbondenheid, over anders-zijn en niet-ingewilligde verlangens heen. Vriendschap is het weten dat de ander in zijn mysterie altijd anders blijft en niet te peilen. Vriendschap is vrede vinden in de onvrede…

't Gewoon maar laten voor wat het is: de vieren of vijven, de acht of de negen; je leeft toch niet van wat anderen zeggen al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen en voel je je stekels dan rechtop gaan staan. Je kan ook wel denken; "loop jij naar de maan," maar denken en voelen gaan eigen wegen en zo kom je jezelf dan toch weer tegen…

Er zijn enkele dingen in dit leven die steeds weer mensen gelukkig maken: kinderen, bloemen en zonneschijn. Ik weet het wel: niet steeds is alles fijn, maar kinderen, bloemen en zonneschijn maken dit korte leven toch tot een festijn. Kinderen, bloemen en zonneschijn, ze maken dat, ondanks de pijn, het leven toch nog goed kan zijn.…

Het vonkt en beeft alwaar de harten leven; Egidius, waer bestu bleven? Hoe droevig dit bestaan zo zonder vrienden, ik kan er geen ten diepste vinden, want altijd wil ik méér en verder reiken nooit is er iets dat blijvend kan bekoren. Is dan ons hart vergeefs geboren?…

Onrustig is ons hart: de zomerlieven zijn weer henen, de regen valt op koude stenen, onrustig is ons hart. Het juichend warme weer, de zoete geur van zomerlinden, je kan ze niet meer vinden, onrustig is ons hart. Zo graag wil je beminnen, vergeten ziel en zinnen, je horizon heel wijd, onrustig is ons hart. Onrustig is ons hart, zoveel…

Wat kan ik vertellen, of moet er iets verteld worden? Wij willen communiceren over van alles en nog wat maar brengt dat zoden aan de dijk? Of horen we zo graag onszelf oreren? Wat is toch taal? Wat zinnen, woorden, een middel om jezelf te laten zien, te laten kennen, aandacht op te wekken? En toch kunnen we het niet laten. Een vriendelijke…

De klanken en de beelden komen zomaar aangewaaid: ze zijn dus niet van mij en daarom wil ik ze van harte delen. Ze zijn des levens hunkering van velen die vrede zoeken, overvloed van zijn en daarom zijn de daagse dingen vaak te klein om klank en kleur te zien, te voelen hoe 't hart van 't leven klopt in alles wat zo ongevraagd ons wil…

Het hoeven geen grote woorden te zijn waar een klein gebaar kan volstaan; een kind dat je toelacht, een vogel, een bloem en plots kan je 't leven weer aan. Het hoeven geen dure geschenken te zijn waar een simpele groet kan volstaan; een helblauwe lucht of een frisse bui en plots zijn je zorgen vergaan. Het hoeven geen dikke boeken te zijn…

Het boter bloemt, blauw zijn de luchten, het vogel zangt, zingt zonder zuchten, een glimlach kijkt tussen de wolken door, vakantie, ja, daar ga ik even voor. Geniet van zoveel moois, geen plichten, dus maak ik maar wat kolder-dichten om vrij en vrolijk even weg te zijn; dag allemaal, mijn was hangt aan de lijn. Ik mag de zee zien, hoor de…

We leven in de éne wereld waar veel verdriet en onrecht zijn maar ook de geuren van de zomer en bloemen vol van zonneschijn; de wereld van de zonnebloemen: een hart van goud en geel van licht, de bladeren vol groen verlangen, de kroon vol fierheid opgericht verlangend naar de mooie uren naar zon en hoop en kinderlied, maar ach, zovele…

Halfoogst en reeds de eerste tekens van neergang, herfst en einde zomer maar plots vandaag een lichtgetover van kaarsjes, liederen en gebed. Maria, Vrouw verheven hoger dan zon en maan en sterrenrijk, Ge staat voor velen nu te kijk maar waart een onbekende, arme moeder. Wees Gij de ster voor ons bij nacht, het fluisteren van de zomerwinden…

Gewenkt en uitgedaagd tot stilte en tot vrede, waar onder boven wordt door 't plonzen en gesnater en 't ruisen rond het water. De hoge bomen in gebed, weerkaatsend nu en later. De adem gaat hier in en uit en roept en lokt de dromen. Seizoenen geuren onverwachts en zwerven rond de bomen. De grote woorden vallen neer en zijn niet langer…

Zeer aandachtig leven ook al ben je moe en weet je niet meer waar te kijken, wat te dromen maar de dagen gaan voorbij en soms is zelfs het luisteren een kwestie van respect en al kan je nauwelijks méér dan ademhalen, de lucht zo ijl, de dagen vol van loomheid, zwaarte, druk en overvol gepraat; de zomer in zijn hoogtij, graag of niet... maar…

Je bent ver weg van hier: in gedachten misschien nog verder dan in afstand of tijd. Toch kan ik je niet vergeten, al is er veel wat ons scheidt. Jong zijnde droomde ik grootse dromen van begrip en trouw, van verstaan en altijd er zijn voor mekaar, maar het leven liep zo anders dan gepland. Ben ik boos of ontgoocheld? Neen,alleen misschien…

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…