Alle inzendingen van Adeleyd

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…

Adem en stilte, geheimenis. Geest die alles doorgloeit en vernieuwt, die mensen en dingen herschept en hertekent; dauw van een nieuwe morgen, een nieuwe dag; Gloed en hartstocht, verlangen en vervulling, woestijnwind en tedere bries, rust in de avond. Adem en stilte, geheimenis. Geest die voortdrijft en stil maakt, die alles wat leeft…

Aders vol stromend licht nacht gevuld met dromen van liefde, eenzaamheid en wachten. Bedrijvigheid op andere plaatsen van deze kleine aardbol druk-doend en vervreemd. Wie leeft hier? Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Trachten te slapen, trachten te denken, danken en dromen.…

Gedragen worden door het leven, door de wind en de wolken, de dagen en nachten, de vreugde en pijn; Gedragen worden door vrienden en vreemden, door liefde en zijn; Gedragen worden door water, door vuur en door licht; voor nu en later,…

Weer werd wat afgewerkt in tevredenheid, in harmonie en elkaar begrijpen, alhoewel er nog onweer in de lucht hangt en onuitgesproken vragen. De één maakt de woorden, de ander zingt het lied. Zoals er grassprietjes zijn en eiken, zo verschillen mensen in wat ze kunnen en in wie ze zijn, maar weer werd wat afgewerkt in harmonie en…

Zoete linden snijden mij de adem af, vertellen verhalen van lang geleden toen kind-zijn nog vanzelfsprekend was en er verder geen vragen gesteld werden. Waar is de tijd van honing-zoete bloei die door de straten geurde? En er verder geen vragen gesteld werden…

Soms weet ik niet meer hoe te dichten: zo heel klassiek, met ritme en dies meer of heel modern: zonder te zwichten voor elke dwang of honing of van sneer. Want dit is zeker: wat behagen soms kan aan Piet is gruwel voor Margriet, dus zal ik me maar niet gaan wagen om nog te dichten voor vergeet-Me-Niet. Ultieme poging om te scoren en anders…

Misverstanden allerhande, zon en schaduw wereldwijd; rozen uitgebloeid of geurend tot de nieuwe morgen komt. Kinderogen stralend-helder heel verwonderd als de vogels die hun wijsjes fluiten gaan en die niet zoals zovelen op hun strepen staan.…

Voor de broer van mijn schoonbroer, die nu overleden is. Kijk ook naar het gedicht: "applaus voor mijn zus" van 20/04/2008 ++++++++++++++++++++++ André is gestorven, André is gegaan, hij mag daar nu leven een heel nieuw bestaan, want al wie hier klein is en vaak zonder eer, ze worden geheven in 't licht van de Heer. Ze mogen…

Murmelend water spetterend licht kinderogen klein gedicht, adem van verre groet van nabij fris ontluiken lied in mij, bron van vertrouwen teder en goed woord dat zuivert leven doet.…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

Vrees niet, je naam staat opgeschreven, al blijft de zee een waterplas, al zullen bergen het begeven, al weet je niet meer hoe het was toen je als kind vol oervertrouwen de toekomst droomde als een stad waar iedereen in samen bouwen genoeg aan vred'en vreugde had. Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep…

Woorden duren maar even, herinneringen wat langer en liefde voor altijd. Soms toch, want sommige woorden duren een leven lang, nog langer dan de herinnering, maar nooit zo lang als liefde. Liefde is eeuwig, ook al schijnt ze zo kort omdat je elkaar ooit los moet laten.…

Geduldig moet ik bouwen aan wat me hier en vandaag te doen staat: een moeilijke telefoon plegen met vragen en uitdagingen en angsten bezweren; samenwerken met anderen aan een plan voor over enkele weken, maar dat ver van hier moet uitgevoerd worden, in een andere cultuur, een vreemde taal. Hoe moet dat dan: geduldig liefhebben, aanhoren…

Zo moeten gaan zonder dat je leven af lijkt, zonder dat alles is voltooid, maar met het besef dat hier het schip vertrekt en elders weer gaat aanmeren, dat hier de ogen moeten laten gaan om aan de overkant te ontwaken in licht en immense vreugde terwijl er hier getreurd wordt om wat niet af lijkt, niet voltooid.…

De dag schuift langzaam voort zo tussen licht en donker met herinneringen geprangd tussen de zorgen en de vreugden, de herkenning en het heimwee. Langzaam komt het duister maar mijn hart is nog niet tot rust gekomen, de vrede nog niet gevonden, het verlangen niet gestild. De dag schuift langzaam voort en de muziek roept beelden op…

Jij kleine, lieve meid, je bent zo ver van hier; gegaan tot waar geen wegen zijn, en enkel maar vermoeden. Je draagt een leven met je mee, een teer bemind-zijn dat niet wijken wil. Je neuriet van verlangen, van loslaten en van verder gaan, maar laat ons zo in raadsels achter dat we niet verder kunnen denken dan waar de morgen weer…

Wie geeft die vieren altijd weer: is het een man, een vrouw, een heer, een heel jaloerse medeschrijver, occasioneel of echt een blijver? Ik weet het niet, krijg graag de reden: dan wordt er pas oprecht gestreden en niet zo heimelijk vooral want al die vieren zonder tal, ze maken me wel ongerust want wie is hier op wraak belust en gunt…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt. Je kijkt opnieuw met heldere ogen en blij verwonderd als een kind maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Drukke winkelstraat, ieder gehaast en verloren, een klein jochie op de stoep, zeepbellen blazend. Niets wordt gezien of gehoord door dat kleine joch op de stoep, zeepbellen blazend, dan het licht dat kleurt door de dunne wanden van de zeepbellen die juichen en springen, dansen en zingen, Niets wordt gezien of gehoord dan leven en dromen…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen. Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen…

Haast elke dag zijn vogels in mijn leven, soms ook wel bloemen of een helder licht maar dat schijnt nu en dan maar even; en ook de woorden voor een nieuw gedicht, ze komen zeker niet bij elke morgen. En toch geloof ik: maak je niet maar steeds die zorgen maar leef gelukkig en met blij gezicht.…

Voorbij Pinksteren, voorbij Moederdag maar wat blijft is de glimlach van een kind, de troost van vriendschap, de geur van de roos; wat blijft is de zang van de vogels vroeg in de morgen, of in de avond; de stilte van de nacht en de verwachting. De verwachting.…

Gij die vuur en liefde zijt, doe de harten branden; mensen van hun vrees bevrijdt, open hart en handen. Gij die als een stille gloed in de ziel wilt vonken, waar de hoop ons zingen doet want door U geschonken. Adem Gods die suist heel zacht, teder mededogen als een moeder die ons wacht, over leed gebogen. Adem Gods die krachtig blaast…

Even zoeken naar wat licht, naar woorden voor een klein gedicht, naar vreugde en een blij gezicht. Kijk, een vogel op een tak, het vinden van een onderdak, een glimlach die de sleur plots brak. Alles is weer even goed, en dat komt zomaar door die groet, wie zei: wie goed doet, goed ontmoet?…

Zomaar komt de zomer aan, onverwacht maar lang verhoopt; er zijn ijsjes in de straten, moeders met hun baby's ook. De verliefde kijken zonnig en vertellen honderd-uit, want de warmte doet hun harten nu ineens weer sneller slaan. Bloemen kleuren zelfs de ramen en de stemming zit erin; lach nu maar en durf te kijken met de ogen van een…

Alles is verbondenheid: de dokter en zijn patiënten, de oorlog en de vrede, de hemelse muziek en de stilte, de haat en de liefde. Niets kan bestaan alleen op zichzelf; alles is verbondenheid. Laat dan het licht de nacht doorstralen, laat de kinderen en de grijsaards samen dansen op deze aarde; laat begin en einde, aarde en hemel elkaar…