Alle inzendingen van Adeleyd

Murmelend water spetterend licht kinderogen klein gedicht, adem van verre groet van nabij fris ontluiken lied in mij, bron van vertrouwen teder en goed woord dat zuivert leven doet.…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

Vrees niet, je naam staat opgeschreven, al blijft de zee een waterplas, al zullen bergen het begeven, al weet je niet meer hoe het was toen je als kind vol oervertrouwen de toekomst droomde als een stad waar iedereen in samen bouwen genoeg aan vred'en vreugde had. Vrees niet, die boodschap blijft weerklinken en zelf ben j'in die roep…

Woorden duren maar even, herinneringen wat langer en liefde voor altijd. Soms toch, want sommige woorden duren een leven lang, nog langer dan de herinnering, maar nooit zo lang als liefde. Liefde is eeuwig, ook al schijnt ze zo kort omdat je elkaar ooit los moet laten.…

Geduldig moet ik bouwen aan wat me hier en vandaag te doen staat: een moeilijke telefoon plegen met vragen en uitdagingen en angsten bezweren; samenwerken met anderen aan een plan voor over enkele weken, maar dat ver van hier moet uitgevoerd worden, in een andere cultuur, een vreemde taal. Hoe moet dat dan: geduldig liefhebben, aanhoren…

Zo moeten gaan zonder dat je leven af lijkt, zonder dat alles is voltooid, maar met het besef dat hier het schip vertrekt en elders weer gaat aanmeren, dat hier de ogen moeten laten gaan om aan de overkant te ontwaken in licht en immense vreugde terwijl er hier getreurd wordt om wat niet af lijkt, niet voltooid.…

De dag schuift langzaam voort zo tussen licht en donker met herinneringen geprangd tussen de zorgen en de vreugden, de herkenning en het heimwee. Langzaam komt het duister maar mijn hart is nog niet tot rust gekomen, de vrede nog niet gevonden, het verlangen niet gestild. De dag schuift langzaam voort en de muziek roept beelden op…

Jij kleine, lieve meid, je bent zo ver van hier; gegaan tot waar geen wegen zijn, en enkel maar vermoeden. Je draagt een leven met je mee, een teer bemind-zijn dat niet wijken wil. Je neuriet van verlangen, van loslaten en van verder gaan, maar laat ons zo in raadsels achter dat we niet verder kunnen denken dan waar de morgen weer…

Wie geeft die vieren altijd weer: is het een man, een vrouw, een heer, een heel jaloerse medeschrijver, occasioneel of echt een blijver? Ik weet het niet, krijg graag de reden: dan wordt er pas oprecht gestreden en niet zo heimelijk vooral want al die vieren zonder tal, ze maken me wel ongerust want wie is hier op wraak belust en gunt…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt. Je kijkt opnieuw met heldere ogen en blij verwonderd als een kind maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Drukke winkelstraat, ieder gehaast en verloren, een klein jochie op de stoep, zeepbellen blazend. Niets wordt gezien of gehoord door dat kleine joch op de stoep, zeepbellen blazend, dan het licht dat kleurt door de dunne wanden van de zeepbellen die juichen en springen, dansen en zingen, Niets wordt gezien of gehoord dan leven en dromen…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen. Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen…

Haast elke dag zijn vogels in mijn leven, soms ook wel bloemen of een helder licht maar dat schijnt nu en dan maar even; en ook de woorden voor een nieuw gedicht, ze komen zeker niet bij elke morgen. En toch geloof ik: maak je niet maar steeds die zorgen maar leef gelukkig en met blij gezicht.…

Voorbij Pinksteren, voorbij Moederdag maar wat blijft is de glimlach van een kind, de troost van vriendschap, de geur van de roos; wat blijft is de zang van de vogels vroeg in de morgen, of in de avond; de stilte van de nacht en de verwachting. De verwachting.…

Gij die vuur en liefde zijt, doe de harten branden; mensen van hun vrees bevrijdt, open hart en handen. Gij die als een stille gloed in de ziel wilt vonken, waar de hoop ons zingen doet want door U geschonken. Adem Gods die suist heel zacht, teder mededogen als een moeder die ons wacht, over leed gebogen. Adem Gods die krachtig blaast…

Even zoeken naar wat licht, naar woorden voor een klein gedicht, naar vreugde en een blij gezicht. Kijk, een vogel op een tak, het vinden van een onderdak, een glimlach die de sleur plots brak. Alles is weer even goed, en dat komt zomaar door die groet, wie zei: wie goed doet, goed ontmoet?…

Zomaar komt de zomer aan, onverwacht maar lang verhoopt; er zijn ijsjes in de straten, moeders met hun baby's ook. De verliefde kijken zonnig en vertellen honderd-uit, want de warmte doet hun harten nu ineens weer sneller slaan. Bloemen kleuren zelfs de ramen en de stemming zit erin; lach nu maar en durf te kijken met de ogen van een…

Alles is verbondenheid: de dokter en zijn patiënten, de oorlog en de vrede, de hemelse muziek en de stilte, de haat en de liefde. Niets kan bestaan alleen op zichzelf; alles is verbondenheid. Laat dan het licht de nacht doorstralen, laat de kinderen en de grijsaards samen dansen op deze aarde; laat begin en einde, aarde en hemel elkaar…

Een liefdesliedeken omdat het mei is omdat mijn hart zo blij is een liefdesliedeken voor jou een liefdesliedeken omdat er zon is omdat de lucht zo blauw is een liefdesliedeken voor jou een liefdesliedeken omdat er licht is omdat er blad en bloem is een liefdesliedeken voor jou.…

Een vriendelijke, vrolijke melodie klimt door het open raam naar binnen en streelt mijn ziel die droevig is omdat zovele mensen lijden en niemand troosten kan. De noten van de muziek dwarrelen als rozenblaadjes van rozen die nu natuurlijk nog niet bloeien maar geuren doen vermoeden. Tussendoor een woord, een blik, even stilte en alles lijkt…

In dit eeuwenoude huis eventjes naar binnen lopen, even voelen: "hier ben 'k thuis" en opnieuw weer stil gaan hopen. In de zee van vele lichtjes zelf ook eentje branden doen, stilte proeven, rust en vrede, even weten, net als toen: dat de Zoete Moeder luistert, dat de meimaand vreugde biedt, dat ook andere mensen lijden maar dat ook veel…

Ik weet niet waar ik Uw verrijzenis het best kan vieren: bij wierookgeur of bij de appelaar zo vol met bloesems die zijn takken sieren; ik weet alleen maar dat ik dankbaar ben, want ieder lied en elke zonnestraal die nu heel even tussen regenvlagen licht komt brengen, ze zijn een teken van het nieuwe leven dat sinds Uw dood ik als verrijzen…

Wat is dichten? Woorden vinden voor wat niet gezegd kan zijn: geur van zomer, kracht van winden, iets van vreugde of van pijn; Alles wat een mens kan raken: levensmoed of dankbaarheid, doelloosheid of lichtend baken, juichen soms om wat verblijdt. Wat is dichten? Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden…

Applaus voor mijn zus die haast elke dag haar schoonbroer in het ziekenhuis gaat bezoeken. Hij is zwaar gehandicapt, nauwelijks nog in staat om te spreken, maar zij gaat naar hem toe, vertelt hem iets, doet zijn was, zit daar en zorgt met tederheid en inzet dat het hem aan niets ontbreekt. Zonder grote beschouwingen over zin of onzin van…

Niet te stelpen is de lente in haar bloeien, geur en kleur; ook al moet ze later komen, ze komt aan met goed humeur en ze doet mijn hart weer zingen, juichen, danken, luid en licht. Jammer dat zovele mensen dit niet zien of achteloos door te grote drukte missen, maar jouw hart en ook het mijne zijn nu opgelucht en blij; klappen voor de…

Steeds opnieuw moet ik mildheid leren, voor mezelf en anderen; de stekeligheid vermijden, de harde woorden of het stoere zwijgen, herkennen wat het diepste is in de anderen en in mezelf: het steeds weer proberen de menselijkheid te winnen op de stekeligheid, het stoere zwijgen.…

Een woord waait door de stilte van de dagen, gauw gevonden maar niet doorgrond - tot er ergens onverwachts een glimlach door de straten rolt en wentelt doorheen de ernstige gesprekken van de zakenlui en het gekibbel van de kinderen over hoe laat morgen de school weer begint en hoe de juf zo ineens weer erg spraakzaam is en niet meer kankert…