Alle inzendingen van Adeleyd

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Wat is dat toch, die overmoedigheid, het menen dat je staat in eigen kracht; dat niets van wat je in de toekomst wacht je neer kan halen, dat je nooit nog schreit... Je denkt: ik kan de hemel wel bestormen en niemand die me tegenhoudt, geen lot dat me kan tarten, nergens ooit nog spot. Maar je vergeet dan dat je niets kan vormen uit niets…

Verlangen, dat doet toch een mens een leven lang; verlangen, en niet blijven hangen aan bloesems of takken, het blauw van de lucht, maar altijd maar verder, en altijd maar voort... Verlangen, een ademtocht even, een groeten, een beven en altijd weer voort met enkel een woord, een verder verlangen... In stilte herlezen, van heimwee…

Woorden die opengaan als licht dat zijn oorsprong nog niet heeft gevonden. Warmte die belooft dat ze komen zal, kreet uit gesloten monden. Een merel heeft vanmorgen bericht: de seizoenen draaien verder, de schaapjes zijn reeds op zoek naar weiden en een herder. Kan vrede dan niet geboren zijn? Of merkten we niet de weeën? Er is zoveel…

Een sliert herinnneringen is alles wat ik heb al is er zoveel heden nu maar niets voorgoed gegeven - een geur, een licht, een spoor, een naam van warme dingen. Een sliert herinneringen aan zoveel mensen die ik ooit en ergens zag en die mijn wegen kruisten. Een voetafdruk, wat dromen en van verlangen zingen. Een sliert herinneringen…

Er is de gloed van 't leven die soms dooft nadat intens en lang de vlammen zijn gegaan naar al wat ooit of ergens werd beloofd maar heel geleidelijk is stil komen te staan. Er is de hartstocht die een mens tot hier en tot dit nu ooit heeft geboeid en ook geleid, tot hier waar bloemen leven, mens en dier maar waar ook alles voor het sterven…

Snippers papier in 't jonge groen, daartussen de resten van een oude schoen - je weet dat je 't verleden weer los kan laten en dat je van 'morgen' met and'ren kan praten. Laat dan het trage, het harde maar gaan en wil als herboren in 't leven weer staan.…

Zo graag wil ik met open handen leven maar 'k houd je vast in dromen van geweld. Waar is de gloed die ons verbond gebleven of is nog niet het laatste lied verteld? En heeft de zon nog niet het langst geschenen, al zijn de wolken nu en dan verstild? Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen nu 't avond wordt en alles plots verkilt?…

Een groot figuur die velen inspireerde, een man vol moed en durf ging van ons heen; hij ging zijn eigen weg, en soms alleen, maar wist wel heel goed wat hem motiveerde. Die man wordt nu geroemd en hoog geprezen, want iedereen kan toch de kranten lezen!…

De kind'ren lopen niet, ze huppelen en springen, doen twee-tot driemaal toe de weg die wij zo haastig doen, maar helemaal niet blij; die kinderen, zij tillen niet zo aan de dingen; Daarom zijn zij tot voorbeeld ons gesteld, wij die zo angstig zijn en vol geweld.…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd. Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot…

De blije zon, de hoge lucht en wolkendromen, de schaapjes in de wei, een kinderlach en al het nieuwe dat mijn hart weer zag, waar is het toch zo plotseling vandaan gekomen? De lente is in 't land en jonge vogels zingen; hoe kan ik anders dan weer blij zijn om die dingen?…

Te dulden heb ik dezer dagen méér dan ik moet. De lente komt ook zonder mijn gewroet, de boom zal kortelings weer vruchten dragen. Ik maak mijn leven niet, de plannen zijn maar papier. Het water welt dichtbij en ver van hier, het wil de bitterheid opnieuw verbannen. De twijg vol botten rijkt omhoog, zij geeft zich eindeloos gewonnen al…

Wat kan ik zeggen - is niet alles al gezegd van hoop en vreugde, lente en gedicht en ook van 't wachten op een nieuw bericht waarin de liefste heel zijn liefde heeft gelegd? Maar plots schijnt weer de zon boven de bomen en weet mijn hart dat 't voorjaar zal gaan komen.…

Een streepje zon, wat koude wind en bovenburen die weer ruzie maken (is 't hun manier om bij elkaar te raken waar het verschil geen woorden vindt?) De haan kraait luid, de middag is al ver gevorderd en de vogels zingen. 't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen, omringd door water als de vis. Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…

Een vogel klapwiekt hoog boven de bomen die nu nog zonder groene blad'ren zijn - hij vliegt zo vrij en blij en zonder pijn alsof het leven enkel hoeft te dromen - maar plots komt er een donk're wolk voorbij en fluistert over 't wisselend getij.…

Een mens wil toch zoveel in 't leven vaak en zoekt en zoekt en blijkt het niet te vinden en draait dan mee met alle 's Heren winden en 't leven zelf steekt soms hiermee de draak want plots is er een krokus weer te zien en staakt dit zoeken, even toch misschien...…

De meeste mensen kunnen vliegen 's nachts en willen dan in roze wolken zijn en zonder vleugels dromen in satijn maar landen dan ineens heel onverwachts en weten dat de zon alleen maar schijnt wanneer de droom achter de wolk verdwijnt.…