Netgedichten

netgedicht (nr. 10.447):

Indonesië even...

Hoe blij en kinderrijk dit land, dit volk,
al is er armoe troef en zijn de dagen kort;
er groeit zoveel, de palmen wuiven
en in de oceaan blinken de eilanden als parels...

Vreugde groeit er als de orchideeën:
heel zeldzaam, mooi en altijd anders;
er is de fierheid om de eigen klank en kleur
al is het verleden ook nog overal aanwezig.

Groot land, vol van moskeeën en vreemde klanken,
zoekend en soms vindend, lang gevonden reeds
miljoenensteden en toch de zang van krekels
ginder, achter die hoek, die draai, dat water.