Alle inzendingen van Adeleyd

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht. Zijn gloed zal velen dan verblijden als antwoord waarop werd gewacht, want wij - geboren ooit met vragen, met onrust die ons steeds…

Toch vind ik niet het laatste woord in al de boeken die verschijnen want ieder is toch met zichzelf alleen en moet de weg in 't leven vinden. We zijn verschillend en toch één en kunnen eindeloos wel leren, maar ieder heeft een eigen pad op weg naar zin en vreugdig leven en 't lijden vormt en slijpt de ziel. Een antwoord vormt zich als…

We kennen onszelf nog niet eens, wat zouden we over een ander weten? Heel het geheime en verdrongen verlangen, al de zorgen, het zoeken, de hoop of wanhoop, de duisternis en het licht, ze blijven een raadsel, een labyrint dat we telkens weer doorlopen maar de uitweg blijft verborgen tot we het opgeven te zoeken naar de diepe zin. Die ademt…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Er is geen hier of daar, geen vroeger of later. Als golven worden wij weggeworpen en stromen weer terug en weer en weer. Geen wonen hier, geen gisteren of morgen maar enkel nu en daarin geborgen. Tot geen woorden bereid, enkel een vuur dat niets verbrandt en toch blijft branden. Geen beeld of teken, enkel niets.…

Dank U voor alle schoonheid die ons omringt, zelfs de haartjes op de stengels van de papavers, ze ontroeren ons en doen ons even de adem inhouden. Het licht schijnt doorheen de bloemblaadjes op deze blanke morgen, nog niet begonnen met heel het rood in vuur te zetten, te doen stralen tot het pijn doet aan de ogen. De wind wiegt de kleuren…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan. Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet…

Voor vandaag is het genoeg geweest: het piekeren en denken dat toch echt niet veel betekent, dat enkel maar de pijn doet voelen en de druk verhoogt die onontkoombaar stijgt en ziende blind maakt. Voor vandaag is het genoeg geweest: het lezen en om antwoord zoeken dat er toch in woorden niet te vinden is, dat dijken van verlangen enkel hoger…

Al sla ik niet met woorden, de gedachten zijn er ooit en die voel ik soms steken in de vijver van verlangen. Veel liever zou ik jou met vrolijk feestgezang omhangen dan dat ik die gedachten hier zo rustig hou gekooid. Zovelen zijn er hier en elders die nog moeten wachten tot iemand naar hun vragen hoort, hun droeve blikken ziet en zelf ervaar…

Nog bloeit de linde niet, ik moet dus wachten tot hij zijn geuren hier bedwelmend spreidt en mij weer terugbrengt naar de lichte nachten, waar zwaar van slaap hij toch de zomer beidt. Nog bloeit de linde niet, maar heimweezangen vervoeren al mijn ziel die wacht en zucht tot weldra weer de bloesems vrolijk hangen en met aroma vullen ’t blauw…

Een mooi sonnet gaat zeker altijd over iets en als je dichter bent zal dat geen zorgen baren. Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders. Wat is liefde eigenlijk: kijken en gelukkig zijn ondanks de verschillen. Waar zijn goed en kwaad geboren en wat komt te vroeg wat komt te laat? Hoe kunnen kinderen groeien al krijgen ze soms alleen maar klappen? Waar schuilt de lente wanneer de regen valt en de zon…

Graag groet ik u nog allen even voor het slapen gaan, dat heeft Alice Nahon mij ooit eens voorgedaan; en wat de criticasters ook maar zullen zeggen: ik hoef ’t waarom toch hier niet uit te leggen? Dus, lieve mensen, goede nacht en slaap maar fijn, Dan zal ook morgen wel een mooie dag weer zijn.…

Je hoeft niet veel te hebben om de zon te zien: alleen maar goede ogen en een bril misschien maar weet dat toch de diepste dingen gratis zijn en dat ze soms ook groeien dwars doorheen de pijn. Dus maak je zorgen maar niet al te groot en wees tevreden met het dagelijkse brood.…

Houd mij niet vast, de tekens breken, zo hoorde ik die dag jouw lied, die dag waarop de tongen spreken van: weg is al het oud verdriet. Die pinksterdag was nat van tranen, mijn ziel verzonden in die vloed die door geen dijk geleid in banen naar waar haar 't licht weer rijzen doet die met zijn vuur de aarde zuivert. Nu heeft die Geest mijn…

Het was een mooie dag vandaag, met licht en bloemen, met kinderstemmen zonder haast, maar luid en blij. Dat zijn zo van die dingen die je niet echt kan benoemen maar daarvan en daardoor toch leven wij? Wat zou het goed zijn als dit meer zou kunnen, maar dan moeten wij de wereld beter runnen.…

Dat sommigen toch zo gemakkelijk dichten, 'k begrijp dat niet, want mij lukt dat maar nooit en enkel in ’t seizoen dat bloemen strooit komt soms de muze mij wel wat verlichten. Maar 'k wil niet treuren, er is immers meer dan woorden ook maar zeggen mogen en ooit valt er wat licht van uit den hoge en dan voel 'k mij gezegend door de Heer.…

Het paardenbloemt in mei terwijl de vogels fluiten; de kinderen buitelen blij en lachen weer vaak buiten en ook de grote mensen hervinden weer het kind dat met heel vele wensen het leven diep bemint. Laat vogels en laat bloemen je diepste naam maar noemen.…

Wie is bevrijd van wie, want doden vielen onaangekondigd, zonder doel of wens. Slechts heilig is de grens voor wie bezit het hoogste goed is, voor ons, voor mij alleen. Waar gaat het met de wereld heen, met al die vluchtelingen, mensen zonder werk of toekomst, zonder zicht op ooit nog beter. Wat vieren wij dan echt? Is dit geen dwaas vertoon…

Het boterbloemt in mei al valt de regen neer bij bakken. Straks broedt elk vogeltje zijn ei al zijn er nog geen nesten. Het groent nu overal en merels fluiten ook dwars doorheen de kille ruiten. Het boterbloemt en merelt terwijl de regen perelt.…

Je was vol moed en enthousiasme, vervuld van hoop en ging zo door; Al wist je dat je zou verliezen, je bleef vol vuur en ging ervoor. Nu zijn de dagen vol van stilte, de bloemen zwijgen, zingen niet, maar velen vinden in jouw voorbeeld weer kracht, te midden van verdriet. Bedankt voor wie je was voor velen, leef nu maar verder, in het…

De stormen zijn voorbij - het angstig jagen van nood en drift, van zorg en pijn - 't Is warm op deze lentedag, geen vragen, gelukkig om jouw vriendschap zijn. Een hond blaft in de verte, vogels fluiten en 't zonlicht draagt wat vrede aan. de kinderen spelen zoals vroeger buiten en buren blijven even staan. 't Is alles heel eenvoudig,…

Hoe groent nu ook het kleinste blaadje dat schuchter zijn geboorte viert. Je hebt het druk, dus nu… ik laat je maar weet dat lente alles siert en dat de grote wereldzorgen nog zullen blijven, nu en morgen, maar ‘k ben zo dankbaar om het licht en om zoveel dat dit verricht. Zo groent nu ook het kleinste blaadje, maar ja, je hebt het druk…

Je bent een deel van een tweeling: mijn tweelingbroer ben jij! Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en heel je wereld keert om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer. We…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar ’t oud verdriet is weggedaan en wat zo lang niet werd verstaan dat bloesemt nu uit duizend kruinen.. We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

In het graf gelegd, met doorstoken zijde waar bloed en water zijn ontsprongen. Rust nu maar uit na al die wreedheid, na ons verzuim U lief te hebben. We wisten niet wat we deden, daarom kregen we vergeving maar groter nog is uw tederheid tot waar geen woorden reiken, tot we zullen stralen, nu en ooit en opstaan zoals Gij, de Levende…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

Gij zijt, o Heer, de weg ten einde toe gegaan al zou eerst nog zo luid Hosanna klinken. De beker zoudt Gij tot het einde drinken alvorens naar de Vader weer terug te gaan. De dorpen liggen in de lentezon te blinken terwijl de kinderen met palmen zwaaien en van een pure vreugde luidop kraaien omdat ze zeker nog niet weten van ’t verzinken…

De winterzon schrijft lentebrieven in letters van verlangen groot, ze groet de bloemen die verborgen al reiken naar het morgenrood maar die nog even moeten wachten omdat zoveel nog rilt van kou en anders heel dit tere leven vergeefs geboren worden zou. Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds…

Wat ben ik blij, dus stuur ik dit bericht: dat vogels weer uitbundig zullen zingen, dat bloemen je weer overal omringen en dat weer alles kleur krijgt in het licht. En dat weer alles kleur krijgt in het licht, dat zoveel maanden haast leek opgeborgen en dat de mensen groeten, ook al zijn er zorgen, ze voelen zich tot vreugde weer verplicht.…