Alle inzendingen van Adeleyd

Rillend in de wind, haast bevroren van de kou groeten sneeuwklokjes. Haiku…

Een kaarsje voor Maria op deze Lichtmisdag. De winter gaat al henen want ’t licht is reeds verschenen zoals de oude Simeon het in de tempel zag. Wij zijn nog in het duister, maar straks komt toch de luister van ’t licht dat eeuwig schijnt. Vertrouw nu maar de zangen die in de stilte hangen tot droefenis verdwijnt.…

Zingen kan niet alleen met woorden; kinderen kunnen lachen als een lied; Melodieën kunnen vallen als blanke sneeuw die niet van ophouden weet en blijft liggen. Dromen klinken als een avondzang die traag eindigt, zonder precieze afloop. Liefde vindt een bedding in de daagse dingen al zeggen vele romantici dat nooit. Zingen kan zonder…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

Leer mij toch leven, ver voorbij de angst om wat dan ook toch maar te verliezen. Er is zoveel dat als vanzelf al wel werd losgelaten, maar evenveel of meer zelfs bleef behouden in wat ik bij gebrek aan beter mijn ziel zal noemen; diepste kern van zijn. Wie ben ik eigenlijk en wat is echt van waarde? Soms zingt het antwoord wel, doorheen de…

Zo vaak doden wij: met kogels of met woorden, liefde woont er niet.…

Graag wens ik je een heel goed jaar, een jaar vol liefde, zacht en klaar, dat moed en vreugd je vergezelt en dat er vrede wordt gemeld. En dat er vrede wordt gemeld, een einde komt aan het geweld; dat goede krachten sterker zijn dan eenzaamheid en zielenpijn. Dat eenzaamheid en zielenpijn toch niet het allerlaatste zijn, maar dat vertrouwen…

Mijn allerbeste wensen voor jou dit nieuwe jaar al is het pas begonnen en alles nog zo pril; je mag alvast toch weten wat ik zo heel graag wil: veel vreugde, moed, vertrouwen en vrede ook voorwaar. En mocht de liefde groeien, die kracht er steeds weer zijn, en door de zorg van velen verlichting ook van pijn.…

Ze zijn te tellen al, de laatste uren van dit jaar dus laat ons teder zijn en omzien naar mekaar; vanmorgen was ik nog bij een begrafenis en dan weet je heel goed hoe laat het is. Ons leven is zo kort en straks komt 't Nieuwe Jaar laat ons maar liefde schenken en vrede aan elkaar.…

Een kerstgroet voor de kleinen, voor iedereen die zingt, voor ieder die een medemens met tederheid omringt; Een kerstgroet voor wie lijden door eenzaamheid, verdriet, voor ieder die van anderen het leed, de pijn doorziet. Een kerstgroet voor jou, lezer, die ook zoekt naar wat licht, o, mochten al de woorden hier van dit zo klein gedicht…

Het licht dat binnenvalt door kieren die haast gedicht zijn door verdriet, het zal gaan groeien tot de ochtend en kleurt de lucht reeds rozerood. Een Kind kwam om ons leed te dragen al is het klein en weerloos nog, het doet een nieuwe toekomst dagen en doet ons zingen in de nacht. De herders kwamen naar de kribbe want zij hebben het lied…

Duisternis gedragen tot bergen van verdriet, wie kent en ziet het niet? Duisternis vervlochten met wanhoop en met pijn wie hoort en voelt het niet? Duisternis geroepen tot licht en vreugdelied wie wil en droomt dit niet?…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel? De zekerheid dat niets voorgoed gevonden is, beleden of geliefd,…

Wat zoeken we toch in al die drukte? Afleiding, prestatie, succes of zoiets? Maar zien we wel hoe die ander kijkt, hoe droevig, vrolijk, onverschillig dat gelaat zich zien laat? Maar we willen verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen, een…

Zal ik geleefd hebben als ik sterf? Er is zoveel nog niet gezien, niet geproefd, niet gelezen en ook de kern van mijn wezen heeft nog niet genoeg gestraald. Zo vaak ben ik verdwaald in enkel hoge woorden maar wat er echt toe doet, een warme ochtendgroet heb ik toch soms vergeten.…

Een glimlach naar de kleuren van de herfst die ingetogen zoveel mooier zijn dan alle dartel springen in het voorjaar, want daar is enkel maar belofte, nog geen oogst. Een glimlach naar de oude vrouw die met haar tas vol kostbaar fruit mijn weg daareven kruiste, licht gebogen naar de grond die alles deed ontluiken en begraaft; Novemberluchten…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

Hoor het ademen van de bladeren eer ze weer voorgoed verdwijnen en tot humus worden op de grond. Hoor het zuchten van de luchten als ze boven ons verhuizen naar een plaats waar ze tot water worden. Hoor het klagen van de harten die elkander toch niet vinden en maar zoeken naar wat zin. Hoor de stilte die niet wijkt en die maar aandringt…

Eindelijk weer even rustig ademhalen na alle drukte, stress en zorgen, onmacht en geen zin meer in zoveel wat moet gedaan. Toch is vreugde niet voorgoed gegaan want onverwacht schijnt even weer de zon en trilt de herfst in duizend gouden tinten. Ik zie hoe jonge kinderen blij dansen in het rond en nog geen vragen hebben zoals wij zo vaak.…

De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt. Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen en zien we…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal. Er hang al droefheid en een vaag vermoeden dat heel gauw…

Het water wil ons wijze lessen leren, van storm en vloed, van gaan en wederkeren, maar is er iemand die dit echt wel wil verstaan of moeten eerst nog duizend schepen er vergaan? Het water wil ons wijze lessen leren, van rust en vree, genezen en bezeren, maar mensen zijn soms nog niet toe aan dit verhaal en sterven eerder aan een niet vermoede…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. Kijk nu nog even naar het…

Van heel ver komt al iets van vreugde, bijna nog of het eigenlijk niet mag, want ach, mijn lieve jongste broer ging henen en liet ons zoveel droefheid na,zo’n pijn. We treuren om dit scheiden, veel meer nog dan we ooit maar dachten dat dit kon bestaan. De zon schijnt nu na al die regen, doet ons toch weer zien hoe alles vriendelijk verder gaat…

Wat heb ik toch mijn eigen draagkracht overschat! Ik had zo graag dit leed geplaatst zo zonder te verpinken maar ’t heeft me diep geraakt, ik kon haast niet meer ademhalen en de zon zien, heel de lieflijkheid van dit bestaan. ’t is goed zo, ’t maakt me klein en doet me voelen hoe heel dit tijdelijk er zijn getekend is door lijden, soms heel…

Om terug naar uw stilte te gaan moet ik durven de bladeren zien die nu al gevallen zijn, al is het volop zomer. Om terug naar uw stilte te gaan wil ik zoeken, twijfelen, loslaten en me overgeven aan het onbekende. Om terug naar uw stilte te gaan zal ik zwijgen, rusten, danken en ook een beetje zingen, heel zacht.…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de pijn vertalen naar een lied dat helder toch kan klinken maar dat weet wat hier gebeurt aan droefheid en uiteindelijk ook wil berusten? Ons hart wil schoonheid drinken, zich laven aan het licht en laten gaan. Voor mijn jongste broer die straks begraven…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Mij zingt het al een lied dat God geschapen heeft: de klaver en het riet en alles wat er leeft. De winden zingen ook en zelfs de avondlucht; Wat plots in ’t water dook en wat onhoorbaar zucht, de vogels in hun spel, de bloemen in de wei, zij allen weten wel als ’t purper van de hei dat alles zingt zijn zang, heel dankbaar om ’t bestaan…