Alle inzendingen van Adeleyd

Je bent een deel van een tweeling: mijn tweelingbroer ben jij! Even ongelovig als jij ben ik, even aarzelend maar zeker van wat niet gezien wordt, niet bestaat ! Toch wordt je aarzelen door Zijn verschijnen plots overhoop gehaald: een licht verblindt je twijfelzucht en heel je wereld keert om. Waar ben je nu? Je kent jezelf niet meer. We…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar ’t oud verdriet is weggedaan en wat zo lang niet werd verstaan dat bloesemt nu uit duizend kruinen.. We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

In het graf gelegd, met doorstoken zijde waar bloed en water zijn ontsprongen. Rust nu maar uit na al die wreedheid, na ons verzuim U lief te hebben. We wisten niet wat we deden, daarom kregen we vergeving maar groter nog is uw tederheid tot waar geen woorden reiken, tot we zullen stralen, nu en ooit en opstaan zoals Gij, de Levende…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

Gij zijt, o Heer, de weg ten einde toe gegaan al zou eerst nog zo luid Hosanna klinken. De beker zoudt Gij tot het einde drinken alvorens naar de Vader weer terug te gaan. De dorpen liggen in de lentezon te blinken terwijl de kinderen met palmen zwaaien en van een pure vreugde luidop kraaien omdat ze zeker nog niet weten van ’t verzinken…

De winterzon schrijft lentebrieven in letters van verlangen groot, ze groet de bloemen die verborgen al reiken naar het morgenrood maar die nog even moeten wachten omdat zoveel nog rilt van kou en anders heel dit tere leven vergeefs geboren worden zou. Zo heeft ook ieders hartsverlangen een tijd die er niet altijd is, maar steeds…

Wat ben ik blij, dus stuur ik dit bericht: dat vogels weer uitbundig zullen zingen, dat bloemen je weer overal omringen en dat weer alles kleur krijgt in het licht. En dat weer alles kleur krijgt in het licht, dat zoveel maanden haast leek opgeborgen en dat de mensen groeten, ook al zijn er zorgen, ze voelen zich tot vreugde weer verplicht.…

Rillend in de wind, haast bevroren van de kou groeten sneeuwklokjes. Haiku…

Een kaarsje voor Maria op deze Lichtmisdag. De winter gaat al henen want ’t licht is reeds verschenen zoals de oude Simeon het in de tempel zag. Wij zijn nog in het duister, maar straks komt toch de luister van ’t licht dat eeuwig schijnt. Vertrouw nu maar de zangen die in de stilte hangen tot droefenis verdwijnt.…

Zingen kan niet alleen met woorden; kinderen kunnen lachen als een lied; Melodieën kunnen vallen als blanke sneeuw die niet van ophouden weet en blijft liggen. Dromen klinken als een avondzang die traag eindigt, zonder precieze afloop. Liefde vindt een bedding in de daagse dingen al zeggen vele romantici dat nooit. Zingen kan zonder…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

Leer mij toch leven, ver voorbij de angst om wat dan ook toch maar te verliezen. Er is zoveel dat als vanzelf al wel werd losgelaten, maar evenveel of meer zelfs bleef behouden in wat ik bij gebrek aan beter mijn ziel zal noemen; diepste kern van zijn. Wie ben ik eigenlijk en wat is echt van waarde? Soms zingt het antwoord wel, doorheen de…

Zo vaak doden wij: met kogels of met woorden, liefde woont er niet.…

Graag wens ik je een heel goed jaar, een jaar vol liefde, zacht en klaar, dat moed en vreugd je vergezelt en dat er vrede wordt gemeld. En dat er vrede wordt gemeld, een einde komt aan het geweld; dat goede krachten sterker zijn dan eenzaamheid en zielenpijn. Dat eenzaamheid en zielenpijn toch niet het allerlaatste zijn, maar dat vertrouwen…

Mijn allerbeste wensen voor jou dit nieuwe jaar al is het pas begonnen en alles nog zo pril; je mag alvast toch weten wat ik zo heel graag wil: veel vreugde, moed, vertrouwen en vrede ook voorwaar. En mocht de liefde groeien, die kracht er steeds weer zijn, en door de zorg van velen verlichting ook van pijn.…

Ze zijn te tellen al, de laatste uren van dit jaar dus laat ons teder zijn en omzien naar mekaar; vanmorgen was ik nog bij een begrafenis en dan weet je heel goed hoe laat het is. Ons leven is zo kort en straks komt 't Nieuwe Jaar laat ons maar liefde schenken en vrede aan elkaar.…

Een kerstgroet voor de kleinen, voor iedereen die zingt, voor ieder die een medemens met tederheid omringt; Een kerstgroet voor wie lijden door eenzaamheid, verdriet, voor ieder die van anderen het leed, de pijn doorziet. Een kerstgroet voor jou, lezer, die ook zoekt naar wat licht, o, mochten al de woorden hier van dit zo klein gedicht…

Het licht dat binnenvalt door kieren die haast gedicht zijn door verdriet, het zal gaan groeien tot de ochtend en kleurt de lucht reeds rozerood. Een Kind kwam om ons leed te dragen al is het klein en weerloos nog, het doet een nieuwe toekomst dagen en doet ons zingen in de nacht. De herders kwamen naar de kribbe want zij hebben het lied…

Duisternis gedragen tot bergen van verdriet, wie kent en ziet het niet? Duisternis vervlochten met wanhoop en met pijn wie hoort en voelt het niet? Duisternis geroepen tot licht en vreugdelied wie wil en droomt dit niet?…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel? De zekerheid dat niets voorgoed gevonden is, beleden of geliefd,…

Wat zoeken we toch in al die drukte? Afleiding, prestatie, succes of zoiets? Maar zien we wel hoe die ander kijkt, hoe droevig, vrolijk, onverschillig dat gelaat zich zien laat? Maar we willen verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen, een…

Zal ik geleefd hebben als ik sterf? Er is zoveel nog niet gezien, niet geproefd, niet gelezen en ook de kern van mijn wezen heeft nog niet genoeg gestraald. Zo vaak ben ik verdwaald in enkel hoge woorden maar wat er echt toe doet, een warme ochtendgroet heb ik toch soms vergeten.…

Een glimlach naar de kleuren van de herfst die ingetogen zoveel mooier zijn dan alle dartel springen in het voorjaar, want daar is enkel maar belofte, nog geen oogst. Een glimlach naar de oude vrouw die met haar tas vol kostbaar fruit mijn weg daareven kruiste, licht gebogen naar de grond die alles deed ontluiken en begraaft; Novemberluchten…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

novemberluchten zuchten over grijsheid en verval, toch is leven overal.…

Hoor het ademen van de bladeren eer ze weer voorgoed verdwijnen en tot humus worden op de grond. Hoor het zuchten van de luchten als ze boven ons verhuizen naar een plaats waar ze tot water worden. Hoor het klagen van de harten die elkander toch niet vinden en maar zoeken naar wat zin. Hoor de stilte die niet wijkt en die maar aandringt…

Eindelijk weer even rustig ademhalen na alle drukte, stress en zorgen, onmacht en geen zin meer in zoveel wat moet gedaan. Toch is vreugde niet voorgoed gegaan want onverwacht schijnt even weer de zon en trilt de herfst in duizend gouden tinten. Ik zie hoe jonge kinderen blij dansen in het rond en nog geen vragen hebben zoals wij zo vaak.…

De milde herfst, wanneer de bladeren gevallen zijn en alles weer tot rust komt, ver voorbij de zomerwinden die warm bedekken wat er niet gezegd kan worden, wat plots een eigen leven leidt en zo tot eenzaamheid vervalt. Het zoete en het bittere, ze gaan weer eigen wegen volgen en ieder zoekt de warmte achter muren, al zijn er ramen en zien we…

De luchten vertellen al dat straks de herfst in volle glorie weer zal komen: de grijze tinten zijn het teken dat de mooie kleuren van de bomen misleidend zijn: het duurt maar even en dan veegt de wind en ook de koude alles weg wat nu nog zo bekoort en dromen doet van pracht en praal. Er hang al droefheid en een vaag vermoeden dat heel gauw…

Het water wil ons wijze lessen leren, van storm en vloed, van gaan en wederkeren, maar is er iemand die dit echt wel wil verstaan of moeten eerst nog duizend schepen er vergaan? Het water wil ons wijze lessen leren, van rust en vree, genezen en bezeren, maar mensen zijn soms nog niet toe aan dit verhaal en sterven eerder aan een niet vermoede…