Netgedichten

netgedicht (nr. 59.452):

Groeien

Wat kan het plots een groeien worden waar geen
angstig tegenhouden meer mogelijk is. De blaadjes
kruipen uit de knoppen die een winter lang beschutting
boden maar die nu voor hen te eng gebleken zijn.

Het groent en groent, het lacht en zingt nu overal
waar struiken fraai zich tooien met een jong verlangen
naar licht en vrolijkheid, waar mensen nog van leren.
Hoe kunnen wij nog boos zijn of elkander toch negeren?

De oude aarde lijkt herschapen in een tuin van Eden
waar mensen argeloos opnieuw weer toekomst lezen.
De sluwe slang is nu nog niet verschenen, laat ze slapen
totdat we helder weten hoe leven leven baart steeds weer.