Alle inzendingen van Albert Verwey

Tussen haar zusters, de verkoren rozen, Verbergt zij kuis en bang de zaligheid Die haar verwart en mijmerend doet blozen Nu zij vermoedt waartoe ze is voorbereid. De bloemen op haar haastige adem beven. Waarom die vrees?...want ze is mij teer verwant En heeft mij daarom argeloos gegeven Dit warme speelgoed, haar verliefde hand.…

Nu zit ik hier alleen en schrijf, Maar ´t schrijven laat mij onvoldaan, 'k Voel iets dat ik niet schrijven kan En laat op 't eind iets anders staan. Ik wou hem zeggen wat ik denk, Maar weet niet hoe ik 't schrijven zal: Want wat een mens in woorden schrijft Mist stem en lach, ach stem vooral. Dat maakt mij angstig of ik soms…

Dit leven is een marktdag: ginder bluft Een boerendokter op een stoeltje, omringd Door domme kijkers, - langs mij been verdringt Zich 't volk van sjacheraars en vult met wuft Geschreeuw het plein, - een bond jankt me aan en snuft Rond naar zijn baas, - in 't harlekijnspak springt Een nar op 't koord, - een liedjesventer zingt Mij…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

Ik wenste dat mij mocht gebeuren, Nu en voortaan, Heel goed te zijn voor hen, die treuren, Nu en voortaan. Want als ik blijf behou'en Gezang en de vreugd daarvan, Dan weet ik, dat ik al wie rouwen Oneindig troosten kan. Want al mijn zangen in mij Zijn boodschappers van vreugd : Zij dragen goede tijdingen, En hemelse verblijdingen…

Er is zoveel waar 't wonderlijk begeren Ongaarn naar reikt; want wij zijn zo gemaakt Dat wij niet enkel wat ons scha doet weren, Maar onze trots ook wat wil helpen wraakt. Op andren niet alleen maar op ons eigen Verhalen wij het leed dat de andre ons deed, En voeden lust in pijn en wonden krijgen En noemen de andre en weten zelf ons wreed…

't Liefste wat ik weet is dichten, Dat is: van de innerlijke gezichten Woorden maken. Die doen ontwaken In andren wat ik zie; — Zodat van vreemd en menig Wij worden vriend en enig: Zielen raken Elkaar en slaken Een zucht, een melodie.…

Kind van man en vrouw begeren Meisje een knaap en knaap een meisje,_ Ons zolang we 't vers hanteren Neurt in 't hart hetzelfde wijsje: Lang gescheiden, laat gevonden, Eindelijk één, hoe lang zal 't duren? Die in liefde elkander bonden Wonen elk voor zich als buren. Zaagt ge nooit van gaan en komen, Ebbe en vloed de vaste regel, Nu…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin. Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken, Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…

Werp uw snoer op de stroom en vertrouw dat de buit Bijt, door de gunst van een god. Of hij de angelroe spant - vier de koorden verder uit! - Haal hem aan of geef schot. De morgen blinkt fris op het golfgrage meer, De berken staan groen aan de rand, De boot schiet vooruit, wiegelt zacht heen en weer, Waar het zuigt, eer het stort, houdt ze stand…

De Noordzee doet zijn gore golven dreunen En laat ze op 't strand in lange lijnen breken. Zijn voorjaarswater marmren groene streken En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen Zie van 't balkon mij naar den einder leunen Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken: Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken En 't oog wil buiten…

Gij moet niet wachten tot ik kom. Ik ben gekerkerd en geboeid. Maar vensters heb ik om en om En zie hoe alles groeit en bloeit. Ik zag uw opvlucht uit de stroom En naar de bergen op de kim: Uw licht lag als een sluierzoom Op 't pad dat ik met ogen klim. Toen rees een grote en rode maan En bloesems blonken in haar glans. Ik heb lang…

Zoals een vroom man in een heidens land Zich toont op plein en beurs in landsgewaad, En stalt zijn waar voor 't huis en dingt en praat Aldoor, om werelds goud, met vreemd' en klant; Maar sluit dán 't huis met luiken en hij brandt Zijn zilvren lamp met olie en 't gelaat Wordt bleek bij 't geel brevier, dat openslaat Met donk're…

Mijn zonde is ijdelheid, die niemand weet, Maar die ik niet lichtvaardig van mij stuur Als een onnutte dienstknecht. 'k Denk, Natuur Gaf mij geen slaaf, opdat 'k die buitensmeet. Want soms, als ik genot begeer, dan treedt Hij voor mij heen en weeft elk eenzaam uur Vol pracht van ijd'le fantasie – en 'k tuur Naar 't spel, waartoe 'k mijn…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: – Hij eet van 't leven al wat lekker smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt. Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, – tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter…

Luister: het zeggen van dit vers is zo Dat het door middel van uw oor uw ziel Moet aandoen met vreugd en zekerheid: 'Dit is voor mij geschreven'. Want ik weet Dat alle verzen langs uw oor gaan als Het ruizen van water of ‘t gedruis Van bomen in de wind: een vaag geluid Voor niemand in het bizonder en waaraan Geen luistraar – ’t zij dan dat zijn…

't Was of in visioen ik zag Een wonder dat ik u nu mag Vertellen, zodat gij 't zult verstaan. Mij docht ik was uit spelen gegaan Met mijn gezellen in een woud, Toen ik zag komen uit het hout Een jonkvrouw, zonder honden, Die bracht gevangen en gebonden Een wilde Man. Daar ik haar kende sprak ik haar an En vroeg wat zij met hem woude. Ik…

De lieflijkheid van vrouwen houdt verbonden Wat mannendrift of mannenwijsheid scheidt. Zij voelen achter gronden diepre gronden En achter 't Recht het ongesproken Pleit.…

Als de luchtschipper, mee met de wolken, Drijft boven de bergen, En, hoger nog, opstijgt in 't licht, Ziet hij dan de aarde nog Met menselijke ogen? Zoekt hij het huis waar hij werd geboren En de lieve bossages En de voetstappen naast de zijne Aan het strand van de zee? Neen toch; onder hem kent hij Alleen bergschaduwen, spiegels van water…

Ik wou, ziel! dat gij goed waart, eind'loos goed, Dat gij uw vijanden vergaaft en bad Voor wie u kwaad doen, dat ge een wet bezat, Die zei, dat ge al wie lijdt, beminnen moet. Gij hebt die wet, ja, maar zo dikwijls doet Ge alsof ze er niet was, of ge 'r woord vergat, Of gij u zélf vergat, want, ziel! gij had Geen wetten dan u zelf…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

De heilige Man in zijn pij keek door het raam naar de ganzen, Lachte: wat snaatren die beesten! kon ik ze maar verstaan! Zij zeiden: kijk, de heilige Man ging onder de mensen, Werd lichtvaardig als zij en nam hun manieren aan.…

Er was een boom in een vervallen tuin. De netels wiesen om zijn voet uit puin. Eerst hier, toen elders was zijn erf bemuurd Met steen waarlangs zijn krimpend lover schuurt, Totdat één tak opnieuw de ruimte won, Zich rekte en uitschoot naar de morgenzon. Er was weer wind die in zijn blaadren greep En vreugde in 't ruisen van zijn loversleep…

Als mij de dromen begeven En de nacht rept Over mijn leven, Als dan de torenklok klept Uit de verte, zal ik zijn galm Vertalen in een laatste psalm. Die zal de heerlijkheid zingen En het scheiden, - Het geluk van de aarde, de mensen en alle dingen, De dank en het heengaan zonder benijden, Als van een wereld die schoonst is in haar afscheidslicht…

Knapen met bebloemde helmen Reizen lachend naar de grenzen, Sterven zalig voor de leuzen Die zij van hun ouders leerden. Dat is oorlog! In hun harten Openden zich diepe sluizen En de donkre dammen braken. Vloeden van gemeenzaam voelen Overstromen de genoten. Met een kinderlijk vertrouwen Scharen zij zich om hun leiders. Vriend of vreemd…

Zo ben ik dan de dienaar van mijn tijd geworden, Ik, die mijn eigen dienaar was; - Zo zwelt en slinkt de man bij ’t wentlen in twee oorden Om de aarde en om haar eigen as. Tezelfdertijd om bei. Ook ik, al mocht het schijnen, Dat ik slechts om mij zelf bewoog, - Al trek ik schijnbaar om mijn tijd alleen de lijnen Van een nooit af te wenden boog…

Ik weet, dat geen die later dit boek leest, 't Begrijpt, - en wie de wereld gadeslaat, Weet dat zij slecht noemt wat zij niet verstaat, En goed het niet-verstaan van eigen geest. Maar ik, die dit boek schiep, ben niet geweest Schepper van 't niet-verstane, in andren kwaad, Maar van het wél-verstane - en, naar hún raad, Goede in mij zelf en…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon. Dan…

Sta op, mijn lief, de zon schijnt door de bomen, De vogels vliegen al om voedsel uit, De visser achter 't huis sleept in de schuit Zijn net, gevuld met vissen, uit de stroom en De stalknecht legt op 't voorplein reeds de tomen Zijn paarden aan, - sta op, mijn lief, mijn bruid, De aarde is voor ons ook nieuw en schoon en luid, Sta op, mijn…

Duizend jaar? Hij had het klooster vroeg verlaten: op de paden Lag de dauw: de hyacinten Hingen blauwgetrost te bung'len in de scheem'ring tussen 't hakhout, Leeuw'rikken, die luchte-krekels, tjirpten hel in hoge hemel: Web van klank in web van stralen. Neuriënd liep hij: gonsde een kever Langs zijn voorhoofd? Ruchtte een haasje…