Alle inzendingen van Albert

Zinloos. Zeer zinloos. Zo ontstond ooit leven. Via toeval en selectie. Via dood en verderf. Zonder kennelijk doel. Vormloosheid vormen we. Met hoofd, hart en handen. Met stenen bouwen we. Met woorden dichten we. Met noten componeren we. Wij mensen. Liefdevol en zinvol. Hoopvol. Zeer hoopvol is dat.…

Hier, in onze tuin. Gewoon, zoals zo vaak. Ik zit alleen en doe...niets. Het begint te waaien. Bijna onmerkbaar. Zacht als strelingen. Ineens verschijnt rust. In mijn centrum van onrust. Onaangekondigd. Alledaagse geluiden verstillen. Stemmen van de straat. Gekras van torenkraaien. Gezoem van bijen. Fluisteren van bladeren. Mijn hart luistert…

Tussen twee polen reist mijn ziel. Als een vis die de oceaan ontdekt. Als een zalm die terug moet keren. Terug naar zijn bron. Reizen is heimwee. Thuis is verlangen.…

Stilte betekende wachten op storm. Op de bries van zijn mening. Op de storm van zijn gelijk. Op een orkaan van ruzie. Ruzie met hem, mijn vader. Denk maar niet dat je meer bent. Meer dan je vader. Wanneer hij niet winnen kon zweeg hij. Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

Vrienden van dieren. Knechten paarden. Kooien vogels. Negeren de natuur. Groene jagers. Verstaan hun vak. Produceren biologisch. Helpen de natuur.…

Dieren ongedierte noemen is doodzonde. Zonde jegens de Schepper, die kruipend gedierte schiep, en zag dat het goed was. Dieren ongedierte noemen is laster. Laster jegens Darwin, want ondieren zijn evolutiekampioenen. Superdieren, die slimmer zijn dan wij. Dieren ongedierte noemen is onkunde. Kennis leidt mensen naar respect. Voor de Schepper…

Ik lig in bad te lezen. Bijna dagelijks doe ik dat. Al zevenendertig jaar lang. In dit huis. Ons huis. Mijn lief zet koffie. Zo alledaags, zo gewoon. Dan, hoor ik haar stap op de trap. Zo ongewoon, zo bijzonder. Want, morgen kan de laatste keer zijn. De laatste stap, de laatste koffie. Dat, besef ik vandaag als nooit tevoren. Ik kijk haar…

Je ligt onder de tafel en zucht. Aan de ketting. Baasje en vrouwtje aan het bier. Je kijkt me hoopvol aan. Ik kijk begrijpend terug. Jij hebt heimwee. Heimwee naar de wolf die jij ooit was. Ik heb heimwee. Naar de aap die ik eens was. Laten we samen gaan jagen. Even weg uit jouw hondenleven. Even weg uit mijn mensenleven. Jagen, jij en ik…

Ben ik goed genoeg? Die vraag bestond niet, in den beginne. Die vraag stellen, die vraag beantwoorden, is opnieuw een vraag. Om angst. Om depressie. Om geweld. Ben ik goed genoeg? Die vraag sterft gelukkig, vroeger of te laat, aan het einde van ik.…

Elke dag beleef ik opnieuw. Eerst lees ik in de Donald Duck, gevolgd door krantenkoppen. Vervolgens een stukje boek. Ik was mijn haren. Daarna drijf ik nog wat na. Met gesloten ogen. Langzaam adem ik in en uit. Na een uurtje spring ik uit bad. Vlieg ik uit mijn mijmering. Zo begin ik steeds weer mijn dag. In het water. Ik begon al in mijn…

Kleinzoon ben ik. Grootvader ben ik. Even oud als jullie. Laten we vrienden worden. Laten we sigaren roken. Elkaars levens delen. Grootvaders onder elkaar. Grootvrienden.…

Jodenhaat en wrede vervolging. Overal afbraak om je heen. Opbouw was je antwoord. Opbouw van jezelf. Geloof in vriendschap. Geloof in liefde. Je kon jezelf wel redden. Toch ging je mee naar Auschwitz. In een treinwagon de dood tegemoet. Samen met hen die moesten gaan. Onsterfelijk moedig. Oneindig lief.…

Tijd is fictie. Door mensen bedacht. Zinnig om je leven mee te organiseren. Zinnig om onze geschiedenis mee te beschrijven. Onzinnig om je leven mee te beleven. Ervaren kun je alleen in dit moment. Lezen over gisteren kun je alleen nu. Denken over morgen ook. Dood de tijd. Hoe? Ervaar met al je zintuigen! Wanneer? Nu! Wie kunnen dat? Levenskunstenaars…

Donald is mijn beste maat. Mijn mensgeworden eend. Mijn therapeut, mijn steun. Mijn toeverlaat. Elke week opnieuw, een leven lang. Gelukkig is het bijna morgen. Ja! Dan ligt er weer een Donald, een nieuwe Donald in de gang.…

Veertien miljard jaar al is het geleden. Niemand hoorde een onvoorstelbare knal. Daarna ontstond materie uit energie. Hicks deeltjes organiseren die materie. Atomen vormen moleculen. Uit moleculaire oersoep ontstond leven. Het evolutieproces begon. Energie is van nature creatief. Darwin deeltjes organiseren die energie, zoals Hicks deeltjes…

De dood kent geen einde, en ook geen doods begin. Magere Hein staat almachtig, tussen angsten en beven in. Heintje zelf leeft vrolijk voort, hij overleeft doodgewoon alles, en verjaart doodleuk iedereen.…

Toen zag ik aan een meer, het meer des doods, Een vrouw met vaal gelaat en geluw haar, Zij schepte 't water op, maar liet altoos De droppels vallen, alle na elkaar. En daar ik bij haar stond zo vraagde ik haar; — Maar zij zag op noch om, bewegingloos: 'Ik heb een vriend: is haast de druppel daar, Waar hij mee valt, of gunt ge 'm nog een…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt. Hij zoekt in dronkenschap een droom, die vliedt, In 't leven, - tot hij, moede en koud, ontwaakt, Naakt en gebroken: op zijn lippen smaakt Des levens droesem bitter…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

CRITICUS Mijn vriend, uw versjes zijn niet goed. DICHTER Dat kan mij weinig schelen. Die maak ik niet om goed te doen, Die maak ik om wat spelen. Zó, als je een kind een zakdoek geeft, Dan knoopt het er een kop aan; Als de slippers dan lange kleren zijn, Heeft 't kindje d'r een pop aan. Dat kind doet best, al wou jij wel, Dat…

Het blanke vel met een flard roze oogde ooit puntgaaf. Zinnenstrelend was zijn pose voor de ogen van de oceanograaf. Maar nadat een eerste puist verscheen en steen als camouflage werd ontdekt joeg hij alle schoonheid er doorheen en raakte gehavend en bevlekt. De kokette blik week uit de ogen. Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet…

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

Ik rustte in 't holle van een golf, ik plooide Mijn vleugels en ik deinde: ik wist niet meer Bewoog ik mee omhoog of mee omneer En of mij links of rechts mijn schomling gooide. Er was gedroppel dat zich op mij strooide, Er was een hemel en een hemels weer, En ik genoot en leefde in iedre veer, Verheugd omdat zo schoon heelal mij kooide.…

Zij kwam een poos en zag met open oog De wereld aan. Toen is zij heengegaan. Wij wisten nooit wat haar het meest bewoog. Soms is het of een kind Verdwaald is naar het leven. Het gaat alsof het zich bezint, En denkt: waar is mijn vroegre huis gebleven? Wie weet of ik het straks niet vind. Soms schijnt het bij zijn komst alreeds volgroeid…

Tussen haar zusters, de verkoren rozen, Verbergt zij kuis en bang de zaligheid Die haar verwart en mijmerend doet blozen Nu zij vermoedt waartoe ze is voorbereid. De bloemen op haar haastige adem beven. Waarom die vrees?...want ze is mij teer verwant En heeft mij daarom argeloos gegeven Dit warme speelgoed, haar verliefde hand.…

Nu zit ik hier alleen en schrijf, Maar ´t schrijven laat mij onvoldaan, 'k Voel iets dat ik niet schrijven kan En laat op 't eind iets anders staan. Ik wou hem zeggen wat ik denk, Maar weet niet hoe ik 't schrijven zal: Want wat een mens in woorden schrijft Mist stem en lach, ach stem vooral. Dat maakt mij angstig of ik soms…

Dit leven is een marktdag: ginder bluft Een boerendokter op een stoeltje, omringd Door domme kijkers, - langs mij been verdringt Zich 't volk van sjacheraars en vult met wuft Geschreeuw het plein, - een bond jankt me aan en snuft Rond naar zijn baas, - in 't harlekijnspak springt Een nar op 't koord, - een liedjesventer zingt Mij…

De velden, bossen, dorp en stad Zijn achter mij: de zee Is voor me en lokt en troost mij wat Van wat mij 't land misdeê. Zij ruist, zij lokt ; zij trekt, zij deint, Zij murmelt: mee, kom mee, En als uw voet op 't land u pijnt Wees dan een golf in zee.…

Ik wenste dat mij mocht gebeuren, Nu en voortaan, Heel goed te zijn voor hen, die treuren, Nu en voortaan. Want als ik blijf behou'en Gezang en de vreugd daarvan, Dan weet ik, dat ik al wie rouwen Oneindig troosten kan. Want al mijn zangen in mij Zijn boodschappers van vreugd : Zij dragen goede tijdingen, En hemelse verblijdingen…