Netgedichten

netgedicht (nr. 46.954):

De steenvis

Het blanke vel met een flard roze
oogde ooit puntgaaf.
Zinnenstrelend was zijn pose
voor de ogen van de oceanograaf.

Maar nadat een eerste puist verscheen
en steen als camouflage werd ontdekt
joeg hij alle schoonheid er doorheen
en raakte gehavend en bevlekt.

De kokette blik week uit de ogen.
Stilliggend dient hij zijn dagen uit
en doet niet anders dan verdrogen,
terwijl er algen wuiven op zijn huid.

Het ‘spiegeltje, spiegeltje’ van de zee
dat hem vals als mooiste blijft bezingen
maakt dat hij zijn tijd in eigenliefde slijt
zonder naar een andere vin te willen dingen.

Als hij nog eens naar het land verkast
als stap vooruit in zijn ontwikkeling
gaat dat zeker met een stem die krast;
een beetje zoals Ramazotti zingt.

Maar voorlopig ligt hij dus als steen
voor dood zoals hier in het aquarium.
Ook hij kon niet om Darwin heen
en aanpassing werd het adagium.

De meeste Zoo-bezoekers die passeren
missen de vis al op het eerste zicht
wat niet bijzonder weet te motiveren,
waarop het oordeel ‘leeg’ al snel op tafel ligt.

Tot zij aan komt wandelen door de gang
en rustig voor het aquarium blijft staan
met het blauw gebloemde tasje aan de arm
om voor mijn ‘date’ door te kunnen gaan.

Ze gaat behoedzaam door de knieën
plakt haar neus tegen de ruit
zocht naar mij, maar vond dit raadsel
en komt daar naar verwachting ook niet uit.