Alle inzendingen van Anneke

In hem nu om zijn kern een aardkorstmuur In een verborgen ruimte een speldenknop Waarin de vreugde in een notendop Beschermd wordt tegen verre vriend en buur Hier ligt wat anderen maar wat graag tonen Het kamertje waarin de schrijnkast staat Dat dit, eenmaal publiek, door de afvoer gaat Is hun besluit, hij wil er blijven wonen Zoals een…

Zij stierf gedurende haar leven Met regelmaat duizenden doden Hoe ze ook trachtte mee te geven Met weer-, natuur- en andere goden De wolken zweetten zure regen Haar voorhoofd motregende pijn Het water werd pas rode wijn Na ‘t lezen van zijn ‘je genegen’ Haar lijkwade viel op de grond Ze stapte naakt het zonlicht binnen Rekte zich uit,…

Zelfs al stort de tempel in Vrouwen blijven altijd bouwen Schoongewassen linnen vouwen Vechten als een tijgerin En te boek staan als heldin Wolken witten, hemelen blauwen Zelfs al stort de tempel in Vrouwen blijven altijd bouwen Moeder, minnares, of min Door de eeuwen heen getrouwe Aan het vrouwzijn met de vrouwen Moedig blijft…

je hebt het zelf voor het zeggen of je ze wilt zien de zonnestralen ze binnen in je hart wilt halen je hebt de keus je hebt de keus om te beslissen hoe groot geluk is in je leven ben je bereid ze op te geven de dingen die je denkt te missen want echt geluk zit in het geven 'n kus een groet een handgebaar een telefoontje naar elkaar een…

thuis titi oto sies opa oma eten vies pelen does taart koek papa bal mama boek paard kar eend toel titi eten ijs boel…

hapje voor opa en hapje voor jelle hapje voor papa en voor isabelle hapje voor mijke en tuurlijk voor tess ziezo dat zijn er inmiddels al zes wat denk je van lisa jolanda renee cock en noon en sophietje sabien en heleen en dan nog michael niet te vergeten wat hebben we het toch druk met eten hallo kiek nog eentje voor sven en paulien voor…

wat zou mijn kleine Kikimeis vanmiddag doen met blokjes spelen en een toren bouwen de pop uitkleden of de kar voortdouwen of geeft ze snel haar beer een dikke zoen misschien een kopje thee voor mama maken voorzichtig om vooral maar niet te knoeien de lepel in de kop om mee te roeien of zou ze bezig zijn met hele andere zaken het hoofdje…

met bloed aan de keel boter op de scherpe rand weerkaatst hij het leven geklemd in mijn linkerhand vochtig van vele zweten daar waar hij zich bevond druppels worden doorgesneden kletterend valt hij op de grond tanden in kokende blaren steken door een zilver hart hij verdwijnt in deze diepte nu blijft alles altijd zwart…

vloeibaar in de kassen oog in deze tranen kijkt naar objecten zonder iets te zien dampend uit de ziel binnenste van de haat schreeuwt naar deze stilte zonder iets te zeggen bevroren op de grond wereld boven mij kent geen hoop zonder deze wanhoop…

samen op de maandagmorgen pap en mam al vroeg van huis tref ik je soms voor de buis ga ik lekker voor je zorgen met je stralend-lieve lach beginnen we aan een fijne dag samen boven in je kamer zoeken in je klerenkast naar wat je het mooiste past het lijkt je nu nog niet te raken maar het zal niet lang meer duren of je krijgt ook kledingkuren…

Voor mijn kleindochter 2001 september de elfde niets ooit meer hetzelfde New York brandt de wereld valt stil terrorisme ongrijpbaar en kil om zich heen slaand in een wereld die zich vrij waant vanaf nu denken in ervoor of erna in termen van blij dat ik nog besta en temidden van dit wereld- en politiek geraas eet jij rustig je boterhammetje…

Waarom al dit lijden Waarom al die pijn Je wilde hier niet weg, Je wilde nog langer bij me zijn, De strijd was oneerlijk, En geheel onterecht, Maar je verloor helaas dit gevecht, Lieve Eveline rust zacht.…

De hele wereld staat op zijn kop. Gewelddadige beelden worden de hele dag gegeven. Wanneer houdt dit strijden in Godsnaam op en kan de mensheid in alle vrijheid verder leven? Zoveel onschuldige mensen zijn hier weer de dupe van. Zij dienen nu als schild voor de oppermacht. Velen sterven, terwijl men hen niet missen kan. Wat een onmogelijke…

Wat is het moeilijk om opnieuw te beginnen in een plaats voor mij totaal onbekend. Ik ben iedere dag weer aan het verzinnen hoe ik ervoor kan zorgen dat het wel went. Maandenlang heb ik hiernaar uitgekeken. Een plekje voor mijn zoon en mij. Maar, zo is toch wel gebleken. Ik voel mij nu nog steeds niet vrij. Zolang ik blijf leven in het verleden…

Een jaar terug is het alweer dat ik het leven niet meer aankon. Het deed me allemaal zo zeer, terwijl ik toch heb geweten waaraan ik begon. Tenminste, zo heb ik altijd gedacht; maar het bleek niet zo te zijn. Want wat ik van ons leven samen had verwacht, bracht al gauw niet anders dan verdriet en pijn. Voor het geluk leek ik niet geboren…

Een paar maanden terug nam ik onvoorbereid afscheid van jou, de man die eens heel belangrijk was voor mij. In slechts een paar uur tijd was jouw betrekkelijk jonge leven voorbij. Jij was eens mijn echtgenoot, daarna ex, maar bovenal vader van onze kinderen. Waarom moest jij nu al dood en was dit erge voor hen niet te verhinderen? Onze jongens…

Zoveel om je gegeven. Zoveel met je gedeeld. Zoveel om naar terug te kijken. Zoveel ook wat moet worden geheeld. Het kon niets worden tussen ons. Er waren teveel complicaties. Angst voor geluk was wel het grootst. En daarmee tekenden we voor verlies. Toch ben ik blij dat ik je gekend heb. Blij dat je in mijn leven was. Blij ook dat we…

IJstijd... Wintertijd... Wedstrijd! Hartslag... Armslag... Schaatsslag! Tienden van seconden... Ritme gevonden... Nog twee ronden! Overwinnen? Tacktiek verzinnen? Opnieuw beginnen?…