Alle inzendingen van Annemieke

Ik heb haar vaak weggestuurd gewoon op pad al voelde ik in mijn denken wel tegenstrijdigheden. Ze wilde bepaalde zaken niet doen zoals paard zijn, op een renbaan met een sulky eerste worden. Ze wilde geen ontbijtkoek zijn zodat ze te eten was laat staan toiletpapier zijn of 'n dag lang een potlood. Kind dat wilde ze wel zijn maar die gaan volcontinu…

Vandaag en gisteren zijn en worden dagen zinnen, wellicht beleefde momenten om te bewaren te beschrijven, liefdevol te schetsen in dagboeken. Hoe ook nu weer de ene maand de andere werd deze regels in je hart herinneringen bewaarden vele dagen wel of niet een potje konden breken. Wellicht zeg je zand erover al was het aarde nu zij gisteren…

Wie op deze speciale dag naar geluk wordt geleid zo verbonden af wil wijken van traditionele paden zijn " haar " met liefdesgedichten wil overladen wordt tuinman , juist nu en voor altijd zonder spijt . Sinds deze dag voel jij je dan nooit meer berooid heb jij later al vaker dan eens 't roer omgegooid. Wat heb je als man meer nodig dan…

Ontkomen we niet aan de dagen, de weken laat staan de maanden en straks de jaren. Tikken ze als roodborstjes tegen de ruiten ontsnappen ze als songteksten uit een mond. Prenten ze patronen, laten ze roffels van ook die harten klinken als ze hinkend lopend of als motor met zijspan zich weer voortbewegen. De tijd maakt een schets. Toch is er…

Hoe stel je doelen, werkelijk iets bezijden om in jouw leven te aanvaarden of te mijden. Hoe kun je dat ene heus overtuigd bezingen als je mijmert over liefde en doodgewone dingen. Zou je het zelfs op kaaslinnen willen borduren of ook kunnen leren van al die vreemde kuren. Soms zijn mensen immers met schijn behangen valt er naast onecht wauwelen…

Leven droeg in mij al zo jong die echt blauwere schraag zei draag de rode Ambongrond ongevraagd in je mond. Ik dacht heb ik echt jong mijn ziel al aan je verknoopt is het iets wat het leven als levensweg voor mij hoopt. Hoe zeg je ik schreef als kind al op een linde, hoe ik jou wetend in mijn dromen al zo beminde, als of er een levensvuur al…

En als ik nu de toekomst gewoon zou mogen lezen omhuld door gelukkige gedachtekracht die macht zou mogen ontvangen, wat ook soms duisternis bereidt voorspel ik dagelijks 'n feest omdat wat met jou geneest. Wat jij in het leven steeds weer kunt gedogen verdragen in en met je veelzeggende ogen aan voorjaarskrampen die weer verdampen en niets…

Ik voel mij onbevangen geen gevangene de schepping is puur en blijft een raadsel, al zijn dagen niet langer meer winstjagend ergens gloeit altijd wel een vuur om de as. Hoe dan ook, en ondanks dat, zie ik alles daar weer staan en zitten. Eerste pogingen om klanken te uiten zich in de hal voltrekken op fluistertoon. Je bent in mijn hart nooit…

Wil ook jij even geen kuitenbietser wel onafhankelijk elke teen en vinger nu zijn eigen stempel laten geven vakbekwaam, zo niet liefdevol dag kunnen schrijven. Wat wens jij nog te willen uitzoeken in tal van uithoeken. Weet er zijn van die dagen dat tijd folteringen bedenkt vragen opwerpt waarvan jij de teksten niet kunt vatten, in elke strofe…

Ik weet het nog het werd avond ook die dag eerst ochtend en middag, stormen beginnen doorgaans met die stilte. Ik weet het nog mijn hand in jouw hand het ooit zijn we er beide de vrijdagkrant zal je naam dragen naast ook dat gedicht de papieren bloemen. Ik voelde het bonzen rondom mijn hart die avond ook het jouwe wachten en stilstaan…

Je kunt gaan ontbijten in het bos of in een bar, rusten onder de eucalyptusbomen daar smeltend van je eerste liefde verder dromen. Je kunt gaan opsommen wat je van gisteren vond over onlangs, de vele onstuimige winternachten schilderen hoe de wind vloot, ijs aangroeide op de sloot. Je kunt zoveel van half en van zelfs heel valt erg veel te…

Misschien heb ik wel jaren lang stil meegekeken langs je ruggengraat je billen en oudere littekens, de dagelijkse gang mogen derven verhalen beërven ben ik zelden afgeweken als schildwacht die je acht. Heb ik ongevraagd momenten lang over je schouders gestaard, je liefde en leven gezien, 't grijzende verdriet, ben ik meegeslopen met wandelingen…

Gaf de geboorte je een vanzelfsprekend gezicht jij straalt nu gevoel uit met het je eigen gemaakte, soms zo vreugdevol of dat met verborgen verdriet. Niet de rouw van wat we innerlijk dragen je blekere huid of je haardos kleuren de dagen, het is om wat we soms zelf tonen of zelf zo zien. Zien en voelen met eigen ogen, met ons hart. Kamers…

Soms moet je echt leren zwemmen is leven een onstuimige zee zit lang soms even niets mee. Zijn er metershoge golven mensen die gelijken op geldwolven. Breekt iets in bij jou van binnen moet je leven bikkelnaakt geraakt in de rouw toch weer opnieuw herbeginnen. Al laat jij je leven niet bepalen door het verleden hoe herstelt je gevoel, vind…

Jij hebt mij weer een lied gebracht ook deze nacht verstond ik die pracht herkende het hout van de pijnbomen. Wachten de dagen op een vonk, vrezen ze niet langer meer de kans niet het vuur dat eventueel ontstaat. Welke zinnen zullen we opschrijven wat laten we weg of kan echt beklijven. Van welke speerpunten maken we lijven. Samen en…

Elk antwoord dat in mij welt heb ik afgewogen al denk ik de nacht had ook echt rust gemogen. Het klopt als een bus ik ben zo grootgebracht, begroet als zelfportret steeds de ochtendstond de verse regels uit mijn hart ziel en eigen mond 't nieuwe leven zoals het bij ontwaken tot mij komt. Vertolk de nacht die gestaag omhoog kruipt, dan uitbuikt…

Nee ik was er niet in dat jaargetijde zag niet het dreigende, geen onweer. Soms voelt er wel iets als een magneet wellicht dat ene wat ook ik niet vergeet. Dat ene iets , wat altijd wel is gebleven is deel van de koffer van je jeugd in leven. Die dagen van toen heb je die jaren lang verstopt, zelfs niet merkbaar over getobd. Je hoofd heeft…

En dan is er nieuw leven dat ik die negen maanden afwachtend in mij droeg. Had mijn hart dat al lang begeerd mij moederschap innerlijk aangeleerd. Droeg het onze gezamenlijke stam wat uit ons deze vooravond op aarde kwam. Wordt leven manenglans en zomergloed in deze bijzondere november tijd vol moed met een mooi wisselkleed uit sterrenpracht…

Haar wangen droegen al dagen vele tekens, naast kraaienpootjes rondom haar ogen intens blikken als bijeengebonden schoven, vers op het land die prachtige vergezichten. En altijd is er weer die zee aan golven, naast de kleinere stappen op de paden door de duinen dwars door de weilanden langs die grotere eiken en sparren dat ene. Op die…

Even niet denken aan dat wat was nu zware stilte nog heftig buikspreekt, het gemis zwijgend preekt en bestaan zelfstandig wel doorgaan nog pijnlijk is. Elke dag liggen er van die lammeren klaar om 's nachts te tellen , bij volle en reizende maan, bij het zien van al die verre sterren. Vandaag dus even niet of juist denken aan dagen van…

Bomen zijn bomen , straatstenen klinkers of kinderkopjes, ze vormen beloopbare wandelpaden en wegen. Tijd gaat je niet elke dag verwarmen of in de koude kleren zitten is het niet, 't komt betrekkelijk zo het is meer voor. Een enkele dag is ik wil nu geen bezoek. Ik wil niks weten van kwalen laat staan de bestormende dood en doodse stilte…

Verdriet is soms een kraai, iets wat arriveert met dat verenkleed, rondfladdert, je denken ongehoord verstoort en je hart hard laat bonken. Die dagen van onmacht niet verkwikken. Het is iets van andere voornemens kunnen ook die wetten van de natuur het sterven gaan helaas niet opheffen. Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt…

De dag van de huilende mensen bange blikken en wat is er in vredesnaam aan de hand vertelt je ooit : hier ben ik, ik arriveerde met kousenvoeten in het holst van de nacht. De dag als een weg vol craquelé, als roze wangen vol van hetzelfde echt een van; jij kende voor nu nog erg weinig tegenslagen, krijgt elke voordeur zijn deel. Plots…

Er wordt onder de kruinen wat af geremd, het ontzaglijke lieve intense oogt vergeten niets meer en juist alles wordt nu verweten. Boven alle twijfel verheven klinkt de wens te sterven , eigen leven en dat van anderen niet meer of nog langer te bederven. Is het afglijden met pijn naar een vorm van krankzinnig zijn meteen alzheimer of dementeren…

Nu ben je water, druppel in een rivier geen moment rust je gaat blind door. Dan weer ben je die persoon met enkele gelukkige worpen achtereen die wel sportief de regen, mist en nevelsluiers tekent. Leven het geeft speelkwartieren lunchpauzes en ook die gaan snel om. Ook als men nu blind de straten bevolkt keert men ooit ook gewoon terug…

Een glimlach is het mooiste wat ik ook vandaag naast je inborst als erfenis draag. De koffie loopt, straks is het warm, het ontbijt wenkt vanaf het aanrecht veel meer zal het vandaag niet worden. Boven is het echt feest vandaag, als ik al denkend de lucht even in snel wolken open trek om de zon door te laten. Niets kan mij ook vandaag…

We laten de dingen zoals dingen zijn, alles is wijn, tij ontwikkelt ranken steeds zoals reeds is gebleken al vele weken, het is zoals gras aangroeit en gemaaid weer groener oogt, elke dag verfraait. We hebben geen angst dat alles vergaat ook de zomer straks niet in haar volle glorie opstaat en graan als goud zo fraai verhult, we betrachten…

Ik neem even een aanloopje om de dag te laten aanvangen. Mijn benen hebben even gebrek aan initiatief.Afwezigheid van zin zit vermoed ik mentaal gegoten. Ik daag ze wel weer uit dat komt wel weer goed. Een voet, voet voor voet tegelijk en dan zit er wel weer schot met hak en hiel voorzichtig talend beweging in. Soms willen ook…

Kom gerust even uitrusten in de regels, de lucht is bedompt, rust op het talud, nu zelfs ook op de rietkragen bij dit water, het licht is er de zon heeft even pauze. Misschien kwam ik iets te dichtbij, sluit tijd voorlopig dozen met oudere foto's wist momenten, gesprekken vol heimwee. Van enkel een kleine vogel die zong daar had je nog…

Geratel van wekkers zal altijd ergens weerklinken, hernieuwd komen aanhinken weerloos met handen en ogen vol mededogen nadat rouw zich over "en toen" heeft gebogen. Er resten geen aarzelingen of liëren noch oud zeer of stelligheid in de zinnen voor mij althans om ook nu leven te vieren en mezelf in alle toonaarden te beminnen. Niet…