inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 66.340):

Wellicht bracht liefde je al naar deze deur

Gaf de geboorte je een vanzelfsprekend gezicht
jij straalt nu gevoel uit met het je eigen gemaakte,
soms zo vreugdevol of dat met verborgen verdriet.

Niet de rouw van wat we innerlijk dragen
je blekere huid of je haardos kleuren de dagen,
het is om wat we soms zelf tonen of zelf zo zien.

Zien en voelen met eigen ogen, met ons hart.
Kamers kunnen tijden lang in de rouw gehuld zijn
veilig daar van binnen waar niemand het weet.

Er zijn tijden dat men trouw mag zijn aan zichzelf
elke vezel elk gevoel een podium nodig heeft maar
gaat leven niet om meer dan ooit 'n witte jurk en mooi pak.

Wellicht bracht liefde je ooit al enkel naar die ene deur
naar respect, begrip, het er en herkennen van genegenheid,
ook wij claimen geen wetenschap, wij zijn gewoon mensen.

... uit de serie: leven ...


Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman

Schrijver: annemieke steenbergen, 16 december 2018


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 85

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
annemieke steenbergen
Datum:
29 december 2018
Het is rouw inderdaad, niet over een dochter, wel rouw om meerdere zaken in leven, dank voor het lezen.
We worden allemaal geboren en wat maken we dan van ons leven, wie worden we wel of niet, is het niet.
Naam:
Ralameimaar
Datum:
17 december 2018
mooi, ik lees rouw en verdriet, troostende woorden, voor een kind, je dochter?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)