Alle inzendingen van Antje.

Omdat wij “plat” praten, zouden wij “riemen” zeggen. Een riem zit om de taille, een beetje moeilijk uit te leggen. Vooral als je slank bent, maakt zo’n riem van jou een plaatje. Zo’n brede zwarte elastieken, met een klem en zonder gaatje. Op een zwierige zomerrok, met daaronder witte schoenen. En van boven een fleurig bloesje, zag je…

Ik droomde vannacht, dat ik een schort was. Ik had het reuze druk. Mevrouw had mij dan voor. ‘k beschermde haar japonnetje. Dat heb ik graag gedaan. ‘k Zat overal met mijn neus vooraan. Ook als ze zwanger was, droeg ze mij als schort. Ik kwam dan in verdrukking. Maar als het kind geboren was, begon een tijd vol van verrukking. Ik kreeg…

Het leven heeft heel veel te geven, en niet alleen maar mooi Toch wil elk het leven ’t geeft soms wat geluk als fooi. Geluk is als de vlinder. Daarvoor komt mijn kindertijd terug. Wilde ik ze vangen, dan moest ik rennen, vliegensvlug Tot ik me hijgend neer liet vallen, lucht happend en in ademnood En was ik dan tot rust gekomen zat hij…

Ik dacht dat het een knakworst was, maar o, wat werd het groot. Mijn keel die werd gevuld, alras, 'k kwam zelfs in ademnood. Maar o, het voelde ook zo fijn dat jij zoveel genoot. Dat mijn keel jouw genot kon zijn, mijn mond jou liefde bood. Altijd als ik een knakworst eet, denk ik daaraan terug. Nooit dat ik dat genot vergeet, het voelt…

Vanmorgen at ik brood, daar was de bakker doorgekropen. Met veel geknoei is het gegaan. Het beleg kwam er doorheen, ik had er gevuld eitje op gedaan. Terwijl ik zat te eten, stelde ik mij die bakker voor. Op zijn knieën en met meel bestoven. Het ging maar net, maar hij kroop erdoor. Nu ik achtentachtig ben, hoor ik mijn moeders woorden…

Als iemand mij zou vragen: "Ben je afhankelijk?" Dan zeg ik steevast: "Nee." Natuurlijk niet, ik red mijzelf. Daar ben ik tevreden mee. In de morgen ben ik blij, ik adem en mijn hartje klopt voor mij. Mijn bloed stroomt door mijn aderen. Ik voel, ik leef en voel me wel daarbij. Mijn tong proeft wat ik eet en vult mijn maag. die zoekt…

De vader loopt met het kind in zijn armen. Gewikkeld in een deken. “Mag ik even kijken,” zegt de verslaggeefster van mensen in nood. En ze slaat de deken opzij. Hij zegt alleen maar: “Hij is dood.” Waar gaat hij heen met het kind. Brengt hij het naar zijn moeder, of naar het graf zoals zovelen? Hoe draag je een verdriet zo groot. Gewikkeld…

Op aarde is zwaartekracht, die houdt ons hier gebonden. Het kostte niet veel tijd om van jou te houden, maar om je te vergeten duurt een eeuwigheid. In de stroom van de tijd hebben wij geleefd, een moment in het bestaan van het universum. Kijkend op de eeuwigheid was het niet meer dan een zucht, een nevel die even verscheen en zomaar verdween…

Waarom blijft een mens verlangen, bij het verstrijken van de tijd. Naar iets wat hij mist, of nog niet heeft ontvangen. Het is moeilijk te beschrijven en overbrugt de werkelijkheid. Verborgen diep van binnen. Het laat zich niet verdrijven. 't Wordt door het hart gevoed, in stille uren van de tijd. Tussen droom en werkelijkheid, alsof…

Een boom zingt door een overvloed aan noten. Al klinkt de melodie wat monotoon. Maar aan zijn noten herken je de boom, samen als een potpourri. De beuk, de eik en de kastanje Ze zingen hun eigen melodie. En de hazelaar. Alleen zijn naam is al een lied. We gaan ons aan hem hechten, want zijn nootjes klinken door heel veel heerlijke gerechten…

Waarom zou ik nog schrijven? Wie luistert nog naar mij? Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen…

de omvang van haar schedeltje stelt ons voor een raadsel. onder haartjes, een voor een vouwen zich blaadjes toe tot been zodat haar gezichtje als een lampenkap vol licht de binnenkant weergeeft - anders zien we de niet roze lettergrepen van haar handjes of het ritselen van een glimlach wanneer die opkruipt naar de pasgeboren oogjes en ze…

Er hangt een gordijn tussen mensen. O ja, je ziet het niet die onzichtbare scheiding. De een gelooft dit, de ander dat. En al wil je erover praten, het gordijn gaat dicht, zonder aanleiding. Het leidt tot oorlogen en geweld. Is de mens daarvoor gemaakt? Wie heeft hem als rechter aangesteld? Is er iemand die dat weet? Een oordeel is heel snel…

In het donker van de nacht, terwijl de stormwind buiten loeit, komen letters aangesneld. Groeperen zich als koorden. Voor en achter of er tussenin. Zo vormen ze woorden, maken zo een mooie zin. Ik volg ze met mijn balpen, zodat ze niet verloren gaan. Luister naar de woorden. Probeer de zin ervan te verstaan. Verwissel hier en daar een klinkertje…

Op aarde is zwaartekracht, die houdt ons hier gebonden. Het kostte niet veel tijd om van jou te houden. Maar om je te vergeten duurt een eeuwigheid. In de stroom van de tijd hebben wij samen geleefd. Een moment in het bestaan van het universum. Kijkend op de eeuwigheid was het niet meer dan een zucht. Een nevel die even verscheen en zomaar…

Veel mensen geloven niet in het bestaan van een God. Want als hij zou bestaan, had hij allang iets aan al het lijden gedaan. Stel dat dit waar zou zijn, zou de Christus dan zijn zoon wel zijn? Hij heeft hier op aarde geleefd. Hij hield van mensen, verzachtte hun leed. Voedde velen met vis en met brood. Met een liefde zo groot. Was bereid…

Ja, mijn rollator. Hij hoort zo bij mij. Altijd onder mijn handen, maakt er mijn leven een klein beetje vrij. Maar o, die wegen zo hier in de buurt. Geven angst om te falen, het zijn bergen en dalen, hoe goed je ook stuurt. Soms wil ik naar buiten, verzamel dan moed. Toe nou maar, kom, kom. Een druk op de knop en ik ben er, toch keer…

Je geeft je woord zonder na te denken. Door het gevoel dat de ander je geeft. Je houdt je woord zolang die ander leeft. Waar blijft je woord als die ander er niet meer is. Laat je iemand anders in je leven toe? Je vraagt naar het waarom en hoe. Leg je woord eens op de weegschaal van het leven. Hoeveel weegt het nog, misschien nog iets.…

Vandaag werd er een gevoelige snaar geraakt, ik wist niet eens dat ik deze had. Hij wierp mij totaal omver, en trok met geweld aan mijn hart. Er rolden tranen zomaar uit het niets. onvoorbereid, en onbegrepen. Hoe kan zoiets, dit vreemd gebeuren. Ik wilde er met iemand over spreken. Ik wil het kwijt. Ik moet het toch vertellen. ’…

De zon schijnt vrolijk door de ruiten, verwarmt mijn koude handen. Koud door de koude pen, waarmee ik schrijf. Het zijn nu koele woorden die ik opschrijf, uit een hart vol droefenis, door iemand die er niet meer is. Een die ik nu zo node mis. Iemand die mijn hart verwarmde, mijn hart dat nu zo eenzaam is. Zijn aanwezigheid was allesomvattend…

Haar grijze haar, rust op het kussen. Verlangend naar de slaap. Ze houdt in haar armen het kind, dat haar wil ontvluchten. Het rukt aan haar oude hart. onwillig en met duizend zuchten. Het kind wil niet gaan slapen het wil naar buiten, naar de hei, waar rust is en geluk. Waar alle geuren als bedwelmend in een roes, een groot verlangen…

Je vult je dagen, met dingen die prettig zijn. Meestal zijn het herinneringen die liefdevol zijn. De dingen die vandaag gebeuren, zijn zo prettig niet. Het nieuws vertelt alleen maar narigheid, ellende en verdriet. Je schudt je hoofd, maar helpen doet dat niet. Het is hartverscheurend, alles wat je ziet. Wat kun je doen voor al het…

Schrijven… Letters op papier… Hoe heb ik het kunnen leren. Zwart op wit, geschreven op papier. Tussen de lijntjes moest het, bij een kwaaie Juf. Haar figuur was goed gevuld. Zij hield niet zo van kinderen en had niet veel geduld. En toen we de letters kenden, schreven we het op de muur. Wij zijn niet bang, voor juffrouw Tang. Zij spuugde…

Ik woon hier in mijn hoekje op het pleintje, stil en vrij. Met de blauwe regen, bloeiend in Mei. Ik voel de kou van winter, grauw en grijs de dagen. Zoek wat warmte en welbehagen. Een merel zit doodstil te kijken. Hij kent me wel misschien. Alle dagen is hij hier, fijn om hem te zien. Want als de mezen komen, vertrekt hij weer, meteen…

Stromen van tranen, van vreugde van blijheid. Soms ontroerend soms droef. Opgedroogd en weggegleden in de stroom van de tijd. Wat is gebleven? Een enkele traan, vergoten in het donker van de nacht. Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…

De rollator naast mijn bed, staat maar getrouw te wachten. Hij past zich gewillig aan, aan al mijn dwaze gedachten. Ik heb hem zo nodig, elke stap die ik doe, is met hem. Hij blijft steeds geduldig, niet overbodig. Mijn handen en voeten, die dank ik aan hem. Toch ga ik niet ver, want op straat is gevaar, Met gaten en kuilen, voorzichtig…

De dag… vandaag. Gisteren is voorbijgegaan, de zoveelste dag in mijn bestaan. Weet ik nog wat ik heb gedaan? Niet alles meer, vergeet soms weer. En dat is goed. Stel dat ik alles zou onthouden... Ik zou geen ruimte overhouden. Toch heb ik dingen opgeslagen. Gevoelens over iets wat me nog spijt, ik wil ze ook niet kwijt. Ik leer…

Is liefde te meten, in de uren van een dag? Uren gaan voorbij, dagen, jaren, eeuwen ze verdwijnen. Liefde niet, ze blijft in: uren, dagen, jaren, eeuwen ook misschien. Zelfs geen dood, die haar verdrijft. Liefde blijft.…

Sentimentele gedachten, spelen door mijn hoofd. Gebruik toch je verstand... het lijkt wel als verdoofd. Mijn hart is vol verlangen, 'k zie jouw ogen, voel jouw handen. Nee, geen verdriet, tranen vergiet ik niet. Een gevoel van weemoed, naar wat eens was... De tijd verglijdt, dit gevoel beheerst al mijn gedachten. Ik hou het vast…

Ik zie van jou, alleen nog jouw gezicht. Je bent al jaren niet meer hier. Alleen maar een portret, een dood stukje papier. Ik put uit mijn herinnering voor iets meer, daar ik je mis. In mijn gedachten breng ik jou tot leven, voor zover dat mogelijk is. Soms helpt een woord dat iemand zegt, een klank, een geur, een stem. Een flits uit…